Guy Verhofstadt als onderhandelaar naar de Brexit-onderhandelingen?

GeenStijl maakte er gisteren al een mooi topic van, en niet onterecht. Verhofstadt als schuimbekkende EU-afficionado is niet bepaald wat je je voorstelt bij een rustige, voorzichtig onderhandelende diplomaat namens de EU. Maar dat wordt hij dan ook niet. Verhofstadt gaat aan de onderhandelingen deelnemen als waarnemer namens het EP.

Dat maakt een wereld van verschil, en bovendien is het nuttig te beseffen dat hij daar zit als verlengstuk van Martin Schulz, die er kennelijk de tijd niet voor vrij kan maken. Wat weer impliceert dat we van Verhofstadt de komen de tijd ook minder last zullen hebben. Zo heeft elk nadeel zijn bijbehorende voordeel.

Op een meer bestuurlijk vlak bekeken, zien we nu langzaam de contouren opdoemen van hoe de EU de onderhandelingen voeren gaat: net zo bureaucratisch als de hele kolos in Brussel is, moet ook het Brexit-team worden opgetuigd. Dat is te gek voor woorden. Waar de Britten één man met ministeriële bevoegdheden hebben aangewezen, die in eerste instantie slechts verantwoording schuldig is aan premier Theresa May, en daarnaast een zelf aangesteld team aanvoert, krijgen we aan de andere kant de bekende EU-landdag met een wildgroei aan eigenbelangen die allemaal tezamen in één commissie worden gepropt. Een commissie, die dan wèl de bevoegdheden van ‘de toponderhandelaar’ krijgt.

Wellicht zou dat nog kunnen werken, als de voorzitter van deze ‘toponderhandelaar’ iemand van voldoende gewicht was om de rest in het gareel te houden als het er op aan komt. Maar dat is waar GS direct gelijk krijgt omdat de samenstelling daartoe geen verwachtingen wekt. Want wie gaat schuimbekkende Guy in het gareel brengen zonder veel slaande deuren die tot in Peking te horen zullen zijn? En hoe gaat die commissie eensgezind onderhandelen in een samenstelling die niet anders dan een gepatenteerde ellende veroorzaken kan?

Een onderhandelinsgcommssie tuig je – als verstandig bestuurder – op met een enkele verantwoordelijke die in staat is verschillende belangen zo goed mogelijk te vertegenwoordigen. Ruzie maken over het resultaat kan dan een niveau hoger worden gevoerd – desnoods tijdens het onderhandelingsproces. Bijsturen moet kunnen, natuurlijk. Maar niet binnen zo’n commissie of aan de onderhandelingstafel. Door dat type ellende in te bakken in de commissie die onderhandelen moet zèlf, kun je op voorhand voorspellen dat de leden op een bepaald moment rollend over straat zullen gaan.

Dat vanuit de EU steeds luider de roep weerklinkt die het UK aanspoort Artikel 50 te activeren is niet heel vreemd. Dat de UK er nog geen zin in heeft trouwens evenmin. Maar de EU-commissie die nu wordt opgetuigd herbergt zoveel moeilijk verenigbare belangen, dat het de vraag is of zij niet al uiteen zal spatten eer het UK Artikel 50 inderdaad activeert. En zelfs als zij als geheel aan de startlijn verschijnt, zal het voor ervaren Britse diplomaten niet al te ingewikkeld zijn de interne tegenstellingen aan EU-zijde aan te wakkeren.

Het amateurisme van de EU in optima forma.