Dat echt links progressief is is een onvermijdelijkheid. Het is de eeuwige drang naar het betere, dat zowel het goede bedreigt als het onvermogen tot tevredenheid etaleert. Daarmee is het een sociaal defect.

Het is niet eenvoudig een waar linksmens te zijn. De ware linksmens kenmerkt zich door een onvermoeibare jacht op het betere, dat niet zelden ten koste gaat van het goede. Talloos zijn de voorbeelden er van, doch maar al te vaak zijn ze goed verpakt in oude slogans die geen betekenis hebben, maar politieke resonanties geven. Het verkleinen van de inkomensongelijkheid waarmee Samsom de PvdA in 2012 nog één periode uit het politieke graf wist te houden was er zo een. Nergens ter wereld zijn de inkomensverschillen zo klein als in Nederland, maar de PvdA gedroeg zich alsof elk inkomensverschil een aberratie was die moest worden aangevat. Het ergste is dat de hele partij er duidelijk echt in geloofde. Cognitieve dissonantie in optima forma.

Ook de asielmigratie komt uit ditzelfde defect voort. Midden jaren tachtig werd bij tijdens mijn studie geschiedenis al voorgehouden dat als de PvdA zich druk maakte om zaken in het buitenland, dat maar twee oorzaken kon hebben:

• Gebrek aan punten in het binnenland om te eisen
• Als afleidingsmanoeuvre van belangrijker zaken

Dat de obsessie met het buitenland sindsdien een eigen leven is gaan leiden beseffen we nu beter, maar doet aan het principe niets af. Onze eigen welvaart was beschamend, onvermijdelijk moesten er wegen worden gevonden waardoor ook de rest van de wereld er deel aan kon hebben. Toverspreuk: eerlijk delen. Dat dat uiteindelijk ten koste zal gaan van onze welvaart wordt nog steeds ontkend, maar wie zich niet blind staart op onze inderdaad enorme rijkdom moet beseffen dat wat met veel inspanning en moeite is vergaard sneller kan wegsmelten dan het is aangegroeid. We werken er in ieder geval hard aan. De onwil de buitengrenzen van de EU te sluiten is er mede een gevolg van. Er is toch genoeg?

Dat er altijd nòg meer Afrikanen zijn is een idee waar we niet aan willen. Dat je bevolkingsgroei niet remt door het overschot af te romen en dat in onze richting te laten migreren wijzen we af, want de alternatieven zinnen ons niet. Dat we zelf grotendeels verantwoordelijk zijn voor de bevolkingsexplosie daar zien we als een prachtig resultaat van onze menslievendheid, maar over de gevolgen hebben we verder nooit nagedacht.

De grote progressieve gedachte is dat er een rechte lijn van verbeteringen naar de toekomst loopt. Soms zitten er kronkels in, soms zelfs een knoop, maar altijd is er die weg naar een verbetering. Ochtendrood als beeldspraak voor vooruitgang tot in het oneindige. Uit de aard der zaak is het voor de linksmens daarom onmogelijk perfectie te accepteren. Wat te verbeteren aan perfectie? In de jaren tachtig werd er door linkse parlementariërs bij tijden gestreden voor inkomensverbeteringen tot twee cijfers achter de komma. Tot iemand uitrekende dat dat voor de minima jaarlijks een biertje meer of minder zou inhouden.

En hoe het komt dat de wereld nu al ruim 7 miljard mensen moet dragen is hetzelfde verhaal, en kent dezelfde onwil de oorzaken en gevolgen in de ogen te zien.

Maar gespaard voor de toekomst werd er in Nederland alleen via pensioenfondsen. De inkomsten van het aangeboorde aardgas werden prompt uitgegeven aan van alles en nog wat, waaronder een extreem genereus sociaal stelsel, dat zowel ongecontroleerd als ongelimiteerd kon woekeren – the best was yet to come. Toen bleek dat het onbetaalbaar werd was de eerste gedachte de staatsschuld verder te vergroten. Het verontwaardigde gekrijs over Bestek’81, waarmee in 1977 het eerste kabinet Van Agt poogde te verkennen of er uit oogpunt van prudentie geen financiële keuzes moesten worden gemaakt, zal ik nooit vergeten. Wie de financiële nasleep sindsdien kent kan zich alleen schamen dat je in een land woonde waar zo met de realiteit werd gesold. Maar we konden het ons permitteren, dachten we. En bezuinigen zou de vooruitgang kunnen remmen.

Daarmee komen we op de maatschappelijke vooruitgang. De gedachte van de multiculturaliteit was een voortbouwen – in zekere zin een rechtvaardiging – voor mensen die deze kant op migreren omdat het hier beter is. Komen die mensen voor onze perfecte maatschappij? De totale onwil te integreren van een groot deel van de instroom leert al beter.  Die mensen komen voor de vleespotten van Luilekkerland, de ideologische smoesjes zullen hen de reet roesten. Een uiterst pijnlijk duidelijk filmpje dat dit toont ziet u in de tweet hieronder:

🆘‼🤪💦 Germany: You must see and hear that! Merkel-refugees complain about everything and everyone! Not a good accommodation, no good food, no love, and the highly qualified African ecotrophologists have found that in German water are WORMS! HAHA! Priceless! pic.twitter.com/mRrqDdmBn8

— Onlinemagazin (@OnlineMagazin) July 30, 2018

Deze mensen hebben zich niet alleen wijs laten maken dat ze hier in de watten zullen worden gelegd omdat alles hier beter en gratis is, maar ook dat ze moeten klagen als ze denken dat het beter kan. En dat doen ze! De tweet maakt er een grap van, maar het is een drama. Dat men hier denkt dat ze ooit aan het werk zullen gaan is een schok die ze niet snel te boven zullen komen, en we willen die arme getraumatiseerde mensen natuurlijk ook niet dwingen…

Op microniveau herkennen we dit soort gedrag direct als een sociaal defect dat voortkomt uit een trauma dat ontstond toen iemand besefte dat het beste in het leven voorbij is, en niet terug zal keren. Zo kende ik een man die zijn vrouw aan kanker verloor, en sindsdien nog vaak op haar moppert. Hoe gelukkig ze samen waren heeft hij uit zijn hoofd gezet: de gedachte dat dat niet meer terug komt en hij nooit meer zo gelukkig zal worden als met haar heeft hij weggemoffeld achter een eindeloze litanie van klachten. Het is ontkenning. En het is vergelijkbaar net het sociaal defect van links in algemene zin: het onvermogen tevreden te zijn met wat is bereikt en dat in stand te houden omdat het goed is, raakt ondergesneeuwd door de jacht of de hoop op het betere.