Volgens de ministers Donner en De Jager moet het Rijk het geld van de provincies gaan beheren. Lagere overheden zijn in het verleden namelijk wel eens het schip in gegaan met beleggingen van tijdelijk niet benodigd kasgeld. Icesave, weet u nog? Om die reden is de provincie Noord-Holland nu de enige provincie die thans doet aan ‘schatkistbankieren’. Dat smaakt de ministers schijnbaar naar meer.

Ik krab mijn kruin, en schudt mijn hoofd. Hier zit een luchtje aan. Het luchtje van de kasschuif.

Laat me dat even uitleggen.

Als de overheid bepaalde betalingen maandelijks moet doen, altijd, op een bepaalde datum, dan levert het uitstellen van die betaling met een maand een grote boekhoudkundige besparing op. In de jaren 80 was dit een populaire methode van bezuinigen. Zo werden studiebeurzen niet langer aan het begin van de maand uitbetaald, maar aan het eind. Per saldo verdiende het ministerie hiermee eenmalig 8% (1/12 oftewel een maand) van het jaarlijkse budget.

Iets dergelijks lijken de ministers nu ook te willen doen met de gelden die ze de provincies behoren te doen toekomen. In feite wordt nu op listige wijze beslag gelegd op het geld van de provincies ten bate van het algemeen nut.

Is dat kwalijk? Op bezuinigen bij de provincies heb ik geen bezwaar, maar daar zit hem niet de kneep. Er wordt bij de provincies een greep in de kas gedaan, om de tekorten bij de Rijksoverheid te financieren.

Alsof de vader van een gezin met financiële moeilijkheden door de ‘onbetrouwbaarheid van de banken’ aankondigt dat het spaargeld van de kinderen voortaan door hem zal worden beheerd. Als de kinderen vragen naar het welbevinden van hun spaargeld, opent vader zijn portefeuille, en zegt: “Kijk, daar is het. Eigenlijk is het van jullie, maar zolang je er niets mee doet zorg ik dat er niets mee kan gebeuren.”

Stinkt, nietwaar?

De belangrijkste reden dat ik hier tegen ben, is dat het trucs zijn die de overheid moeten behoeden voor het nemen van fundamentele maatregelen. Als men zo bezorgd is om het spaarbeleid van de provincies, stel dan verplicht dat men bankiert bij een Nederlandse bank die ‘too big to fail’ is. Want die moet toch gered worden als het onverhoopt mis zou gaan.

Ik weet het, ook dat is een vestzak/broekzak oplossing. Maar het laatste wat je op dit moment doen moet, is de overheid voorzien van gratis geld. Daar kunnen ze niet mee omgaan, en je ziet het nooit meer terug.

---

Eerder verschenen op Artikel7.nu