Dat ambulancepersoneel minder aandacht wil als slachtoffer van geweld is een verstandige strategische beslissing. Nu moeten de media het nog snappen.

Door de berichtgeving over geweld als ambulances assistentie komen verlenen is onderhand de indruk ontstaan dat het er bij hoort, en beetje met losse handjes wapperen als ergens assistentie wordt verleend. Korte lontjes en losse handjes zijn wel de meest idiote verschijnselen bij het arriveren van medische hulp, maar in onze huidige kuddemaatschappij lijkt dat niet vanzelf door te dringen. Dat daar in de media vervolgens (terechte) ophef over ontstaat, doet bij een te groot deel van die betrokken kuddes blijkbaar het idee ontstaan dat het er bij dient te horen. U hoeft mij niet te zeggen dat dat geschift is, ik constateer het alleen.

Dat mechanisme wil Ambulancezorg Nederland (AZN) nu bestrijden, door de media te verzoeken niet te veel aandacht meer te schenken aan dergelijke gebeurtenissen. AZN beweert volgens de staatsomroep dat het minder vaak gebeurt dan je zou verwachten, hoezeer ook dat bespottelijk is, in een artikel waaronder een reeks linkjes naar voorbeelden van hun eigen ongelijk staat. Maar het illustreert hoe men het onderhavige mechanisme beziet, en dat is redelijk genoeg om deze aanpak in ieder geval een kans te geven.

Ambulancezorg Nederland (AZN) zegt dat er te veel aandacht is voor geweldsincidenten tegen ambulance-medewerkers. Volgens de organisatie is er een beeld ontstaan dat er dagelijks geweld is, terwijl er genoeg ambulance-medewerkers zijn die nooit met geweld te maken krijgen. Dat bevestigt een woordvoerder van AZN na een bericht van NU.nl.
De organisatie benadrukt dat elk geval van geweld tegen ambulancemedewerkers er een te veel is, maar wil wel het beeld bijstellen dat dit aan de orde van de dag is. “Vanuit de sector zelf horen wij terug dat ambulancepersoneel klaagt over de nadruk op het geweld tegen medewerkers”, zegt de woordvoerder.

Het mechanisme nu doet teveel denken aan stripfiguur Obelix, als die te horen krijgt dat een gedacht avontuur niet door zal gaan: Hij wrijft zich in de handen, en roept “Mooi, laten we de bard vastbinden en everzwijnen gaan vangen.” Dit, verwijzend naar het traditionele einde van elk Asterix & Obelix-avontuur, waar alle deelnemers aan de kant van de ‘goeden’ gezamenlijk een everzwijn eten om de goede afloop te vieren. Dit soort geweld is een dergelijk cliché geworden – iedereen lijkt te denken dat het er bij hoort, zonder te kunnen uitleggen waarom.

In berichten over geweldsincidenten tegen ambulancepersoneel zou volgens AZN vaak context en nuance ontbreken. “Een ambulance komt niet zomaar aanrijden. Mensen kunnen emotioneel reageren”, zegt de woordvoerder. “Dan hoor je wel eens dingen die anderen niet horen op hun werk. Maar het is niet zo dat ambulancepersoneel dagelijks een oorlogsgebied binnenloopt.”
Volgens AZN valt het over het algemeen juist mee met het aantal geweldsincidenten tegen ambulancemedewerkers. Dat is een stuk minder dan bij de politie en brandweer bijvoorbeeld. “Al jaren mag ik gelukkig vertellen dat het een mooie jaarwisseling was”, geeft de AZN-woordvoerder als voorbeeld.

Niet het beste voorbeeld, maar de intentie is duidelijk. En waarom niet? Als geweld niet eenvoudig bestrijdbaar blijkt, is een uitsterfbeleid mogelijk een redelijk alternatief.