Gekker kan het niet worden, Amsterdam University College (een Nederlandse naam was weer te moeilijk) wilt genderneutrale toiletten. Volgens hun voelen transgenderstudenten zich ongemakkelijk om in een mannen- of vrouwentoilet te stappen. Dit argument houdt geen steek. Meer zelfs, dit voorstel is een voorbeeld van een maatschappij waarin de politiek-correctheid regeert, zonder rolpatronen of gescheiden identiteiten.

Het leven is een theaterstuk
Nog voor dat mogelijk politiek-correcten de laatste zin interpreteren als zijnde conservatief, homofoob, seksist en dito pejoratieven, zou ik eerst deze willen duiden. Rolpatronen zijn een essentieel onderdeel van de maatschappij. Dat is logisch, men kan niet ten allen tijde dezelfde hoed opzetten. Indien wel, dreigt er chaos, belangenvermengingen en conflicten. Een mens functioneert dan ook het beste als hij/zij van hoed verandert, afhankelijk van de sociale omgeving en de taak in de samenleving.

Een man met een kind speelt bijvoorbeeld de rol van huisvader met dito plichten tegenover het kind. Een loketbediende wordt verwacht neutraal te zijn op zijn/haar werk, maar kan perfect politiek actief zijn in zijn/haar privé-leven. Moeilijk om een getal op te plakken, maar ik zou stellen dat 90% van het leven een theaterstuk is waarin men een rol speelt.

Bart De Wever in Reyers Laat gebruikte voor dit theaterstuk de analogie van een voetbalploeg. [Lezers die mijn blogs lezen weten dat ik dit debat heel vaak citeer, dat is omdat het zo goed is. Ik zweer dat het de laatste keer zal zijn. ;-)] Er mag dan ook een enorme diversiteit zijn onder spelers, op het veld zijn zij allen één. Er is dus een verschil tussen de publieke identiteit (de identiteit die men aanneemt buitenshuis) en de private identiteit (de identiteit die men aanneemt binnenshuis of in extremis enkel in gedachten).

Onze maatschappij verwacht dan ook dat men dit respecteert. Men moet volgens de regels van het spel spelen overeenkomstig met de rol die hij/zij op dat moment bekleedt. Toch gebeurt dit niet altijd. Voor bepaalde individuen gaat dit gepaard met ongemak, want zij vereenzelvigen hun identiteitsbeleving met hun rol (zoals initiatiefneemster Ruby de Hart: “Als je bijvoorbeeld iemand bent die tussen een man of vrouw valt, moet je bij het toilet kiezen uit opties waar je je niet mee kunt identificeren“) . Bepaalde minderheden vinden dat identiteitsexpressie overal en ten allen tijde moet kunnen gebeuren. Zij kunnen of willen niet meespelen in het theaterstuk. Zij eisen in naam van de tolerantie dat men moet respecteren wie ze zijn, waar of wanneer dan ook.

Die zogenaamd neutrale ambtenaar moet ten allen tijde kenbaar kunnen maken dat zij moslima is en dus een hoofddoek kunnen dragen. Transgenders voelen zich ongemakkelijk in een geslachtsgebaseerde maatschappij waarin gender niet bestaat. Zij moeten dus naar een apart toilet kunnen gaan (of in extremis, mannen en vrouwen worden gedwongen naar hetzelfde toilet te gaan).

Gender =/= geslacht
Links gruwelt hiervan, maar het concept “gender” is nog niet doorgedrongen in de maatschappij. Als een baby’tje wordt geboren dan kijkt men naar de onderkant en zegt men “het is een jongetje/meisje”. Dat is wat geslacht is, het uitwendig anatomisch verschil. Men gaat geen ingewikkelde psychologische testen doen of de baby zich nu meer jongen of meisje voelt.

Gender is een nadrukkelijk psychisch concept. Het is niets meer dan een gevoel. Voor 99% van de menselijke populatie is gender en geslacht hetzelfde (cisgender), ze zijn m/v en voelen zich m/v. Door een nog onbekende reden is bij 1% van de populatie dit wel problematisch. [Ik denk ook dat de wetenschap dit niet mag weten, laat staan dit diagnosticeren als afwijking of niet, op straffe van excommunicatie. Dit is voer voor een andere blog.]

Een transgender die van buiten volledig m/v is, wordt gek genoeg door de maatschappij aanzien als m/v! Dit creëert verwachtingen en een zekere rol. Een deel van die rol is om naar het m/v  toilet te gaan, conform met de uiterlijke kenmerken van het geslacht.

Laat het ook duidelijk zijn dat Jan/Jeanine met de pet geen moer kan schelen hoeveel procent m/v iemand zich voelt. Zelfs al zou men er om geven, niemand kan in het brein van de transgender kijken. Een transgender die handelt namens zijn gender (en dus de private identiteit) doorbreekt het rolpatroon (en schendt dus de publieke identiteit en de verwachtingen er rond). Dit is sociaal gezien not done. Ja een niet makkelijke situatie voor de transgender, maar het belang van de groep staat hier voorop.

Is het enkel kommer en kwel? Natuurlijk niet. Voor alles is een oplossing. Transgenders evolueren uiteindelijk terug naar het cisgender. De moderne geneeskunde (gefinancierd door de gemeenschap) kan perfect iemand zijn geslacht veranderen. De initieel oncomfortabele situatie kan hierdoor hersteld worden.

Het is dus een fase waar de transgender even moet doorbijten. Het is minder ongemak dan de gemeenschap opzadelen met kosten voor een apart toilet, een toilet dat te weinig gaat gebruikt worden om rendabel te zijn.

Toegankelijkheid
Er is natuurlijk een andere bevolkingsgroep die (volstrekt legitiem!) zijn eigen toilet heeft: de rolstoelgebruikers. Het hoeft geen betoog maar het is overduidelijk door hun fysieke beperking dat zij bepaalde noden hebben om naar het toilet kunnen gaan. In naam van de toegankelijkheid moet de overheid aangepaste toiletten voorzien.

Transgenders hebben geen fysieke beperkingen die hen de toegankelijkheid bemoeilijkt. Voor transgenders zou dit betekenen dat zij een psychische beperking hebben die hen bemoeilijkt om naar een normaal toilet te gaan. Dit betekent ook dat dit gepaard zou moeten gaan met een duidelijke definiëring van transgenderheid als zijnde een beperking. Een beperking met objectief waarneembare testen die zwart op wit het psychologisch lijden bewijst met een uitgebreide motivatie die de transgender het recht geeft op een ander toilet.

Welke politicus zou een bevolkingsgroep in die mate schofferen? De vraag stellen is ze beantwoorden. Toegankelijkheid is dus ook een non-argument.

Politiek-correct autoritarisme
Blaas ik dit niet op? Relativisten zouden meewarig schudden: wat maakt het nu uit? Ok het kost geld maar als transgenders hiermee blij zijn, who cares? Het is eigen aan de politiek-correctheid om deze discussie nonchalant van tafel te vegen. Was het maar dat!

De laatste keer dat transgenders in het nieuws kwamen was met Bruce/Caitlyn Jenner. De politiek-correcte Stasi maakte zelf een Twitteraccount om mensen te corrigeren die de verkeerde persoon gebruiken (@she_not_he). Dit ging gepaard met Orwelliaans taalgebruik en geschiedenisrevisionisme. Het was angstaanjagend autoritair.

Politiek-correct autoritarisme gaat hand in hand met paternalisme. Initiatiefneemster Ruby de Hart vindt dat studenten die zich niet willen aanpassen aan, ik quote, “weirdo’s”, eigenlijk onwetende mensen zijn. Het is dan ook eigen aan links dat deze een stevige greep op het onderwijs wilt (zoals ik in deze blog betoog) om aan social engineering te doen. Links gelooft in het Eigen Groot Gelijk en wie niet eens is moet op stalinistische wijze heropgevoed worden. De beste manier om dit te doen is zo vroeg mogelijk beginnen, de schoolbanken dus.

Het politiek-correct autoritarisme is ook gevaarlijk. Als men niet meer mag behandeld worden op basis van de rol die men moet spelen, wat stopt men om elke scheiding van publiek en privé af te schaffen? De secretaresse die zich onderdanig gedraagt tegenover haar baas zou zich achter haar bureau mogen ontplooien tot de dominatrix van haar vrije tijd, inclusief leren pak en zweep. Haar baas de keurige manager laat zijn pak achterwegen en al de rest van zijn kleren en ontplooit zich tot de nudist die hij is.

Wat nog vreemder wordt als men de logica van de transgender doortrekt. Als transgenderzijn niet mag gediagnosticeerd worden (wegens stigmatiserend), wat als de andere “ingebeelde” identiteitscrisissen ook hun rechten opeisen? Rachel Dolezal is zo’n geval, een blanke die zich vermomde als zwarte. Sommige opiniemakers in de VS steunden Dolezal. Ras is toch maar een construct niet waar? En ja, sommigen trekken de analogie met Bruce/Caitlyn Jenner.

Ten eerste, ras is geen construct. Men kan perfect in het DNA opsporen van welk ras men is. In realiteit wordt ras eerder gedetermineerd op basis van huiskleur en de ouders. Zwarte ouders hebben zwarte kinderen. Idem dito voor blanken, Aziaten of indianen (politiek-correcte speech: native Americans). Ten tweede, ras gaat gepaard met voorrechten. Er is nu eenmaal positieve discriminatie: streefcijfers, allochtonenquota enz. Als men zich voordoet als zwart, komt men in aanmerking voor die voorrechten. Dit is unfair tegenover blanken die gewoon blank zijn.

Het resultaat van de identitaristische politiek als zogezegd geneesmiddel tot die vreselijke ziekte van de -ismen, kan niet anders dan de ziekte zijn. Zoe Saldana kreeg kritiek omdat ze als half-zwarte durfde een volledig zwarte te spelen. Want dat is het resultaat als men mensen reduceert tot de groep waartoe men behoort en deze privileges geeft: sommigen vallen dan uit de boot.

Dit alles creëert willekeur en privileges voor diegene die bij een groep hoort, conform de belangengroepen die de politiek-correctheid bevoordeelt. Moslims, holebi’s, transgenders en anderen zouden dringend een toontje lager mogen zingen. Natuurlijk zullen ze moord en brand schreeuwen als hun groepsrechten (want dat zijn het, niet-individuele rechten) teruggeschroefd worden. Een noodzakelijk kwaad om de gelijkwaardigheid van mensen te herstellen.

Conclusie
Transgenders behoeven geen genderneutrale toiletten. Transgenders moeten leren functioneren in een maatschappij met rolpatronen. Het is een kwestie van attitude, niet gevoelens.

————————————————————————————————————————

Dit stuk verscheen eerder op De Mondige Student.