Gisteren beklom hij dan eindelijk zijn sinaasappelkistje. Gewoon op een plek waar alle journalisten er bij konden zijn. Een politiek media-event voor een partijfunctie. Hoe kenmerkend.

Het is kenmerkend voor de huidige gang van zaken in de politiek. Een kandidaat-lijsttrekker gaat niet in een halfleeg zaaltje aankondigen dan hij de kar trekken wil, in dienstbaarheid aan de overtuigingen en de leden van zijn partij. De moderne partij-lijsttrekker is onderdeel van een politiek scenario, waarbij de piskijkers en politieke strategen proberen het allerbeste moment te kiezen om de coming-out van de kandidaat te regisseren. Overduidelijk iets dat met de gewone partijman niets meer te maken had. Enfin, die partijman hoeft immers maar een paar weken per jaar zijn best te doen met flyeren en op markten en braderieën. De kandidaat heeft journalisten vaker en nog langer nodig dan vandaag. Wat het zwaarste is zal het zwaarst blijken te wegen, zo zagen we ook nu.

Dat Pauw Jacques Monasch al had vastgelegd voor gisteravond kon zo te zien niet meer worden afgezegd, of mogelijk heeft Der Ludwig bij de redactie bedongen dat hij Pauw een avondje voor zich alleen krijgt – net als Rutte ooit eerder. Dan is Monasch met terugwerkende kracht ontzettend te grazen genomen, want gisteren leek men hem niet zonder sympathie te bezien. Het voornaamste bezwaar dat volgens Pauw en zijn hofhouding gisteravond tegen Monasch in te brengen is is zijn mogelijke populariteit bij de mensuh. GeenStijl, GeenPeil – Pauw liet geen gelegenheid voorbij gaan om de kijker te tonen dat hij in zijn verhevenheid niet precies weet hoe het in de krochten van het medialandschap allemaal allemaal heet – maar je je er toe verlagen is toch enigszins verdacht, zoveel is duidelijk.

Wie schaamte kent en begreep wat er gebeurde, zal op de bank voor de TV plaatsvervangend rood geworden zijn.

Enfin, Lodewijk Asscher is een beetje schutterig lieten de beelden zien. Een beetje erg, eigenlijk. Samsom is duidelijker door de wol geverfd, bij Asscher thuis zal er komende weken veel voor de spiegel moeten worden geoefend. De reacties die te horen waren bij het begeleidende commentaar van journalisten die verslag gingen doen was ook niet mals: men had er al te lang op gewacht vond men. En poppenkast hebben we van de PvdA de afgelopen jaren al teveel gezien, zodat het niet vreemd is dat de loopjongens van de staatsomroep er ook wel eens genoeg van hebben.

Veel nieuws erover te vertellen valt er namelijk verder niet. Lodewijk Asscher en Samsom zullen komende tijd de meeste aandacht naar zich toe trekken. Het debat zal nergens over gaan, en dat kan Samsom daarom nauwelijks verliezen. De deelname van Monasch kan de boel opschudden, zoals hijzelf gisteren illustreerde met zijn anekdote over de vooropgezette mediaplanning voor Asschers kandidatuur, die tot in details met de partijleiding was doorgesproken. Maar tenzij GeenStijl echt besluiten zou een campagne te starten om de PvdA €100.000 extra te bezorgen middels geïnde toegevoegde ledengelden van drieweekse leden, zie ik het somber voor hem in. 50.000 tijdelijke PvdA-leden is zo ongeveer wat ik denk dat Monasch nodig heeft de Nederlandse Corbyn te worden, en gebeuren zie ik dat niet spontaan.

Over de inhoud en Monasch’ kritiek zal het de komende tijd in ieder geval niet gaan. Dat kan de PvdA namelijk niet aan, want dat zou het partijprogramma te pijnlijk over het voetlicht brengen. Niets is naar mijn oordeel voor de PvdA dodelijker dan een nauwkeurige uitleg van de plannen die zij heeft, en een integere analyse daarvan. Maar met programma’s als Pauw en aanverwante Nederlandse amusementsprogramma’s hoeft men dáárvoor in ieder geval niet bang te zijn. Die hele lijsttrekkersverkiezing is gewoon een voorstelling die komende tijd de zaaltjes in trekt. En net zoals met verwaten acteurs die denken het wel gemaakt te hebben, zullen ze er in den lande vooral met de pet naar gooien als het aankomt op de inhoud.

Maar ja, slechts 6% (9 zetels) van de geregistreerde Nederlandse bevolking (17064730  volgens het CBS) ziet nog wat in de PvdA. Waarover hebben we het eigenlijk, Pauw?