De komst van een groot AZC in Geldermalsen is door het College van Burgemeester en wethouders voorlopig in de ijskast gezet, met een beroep op zorgvuldigheid. Hoezeer terecht ook, laat dat onverlet dat hier geen sprake was van onzorgvuldigheid per se, doch eerder van een overval die werd verijdeld door boze burgers. Het aanblijven van deze burgemeester zou ter discussie moeten worden gesteld, nu zij aangeeft niet vrijwillig te zullen vertrekken, maar zelf het herstel ter hand wenst te nemen.

Over die boze burgers heb ik het vorige week al gehad, en vooralsnog lijkt dat me voldoende. Het mea culpa van de burgemeester daarentegen klonk grootmoedig, maar was daarentegen weinig anders dan een aftocht met de staart tussen de benen. Wie de video van de persconferentie bekijkt ziet een tamelijk wanhopig ogende vrouw die het overduidelijk ook allemaal niet meer weet. De grote woorden zonder diep berouw ten spijt.

“Wat blijft is de door ons gevoelde verantwoordelijkheid om een bijdrage te leveren aan het vluchtelingenvraagstuk. Laat het helder zijn: daarvoor nemen we de tijd. We gaan als gemeente eerst de dialoog aan met inwoners en andere betrokkenen, zowel voor- als tegenstanders. De eerste verantwoordelijkheid als college is om de rust terug te brengen, en ervoor te zorgen dat we weer met elkaar door een deur kunnen als gemeenschap.”

Het was bepaald geen prettig gezicht. Wat we zien is een burgemeester (zie ook de illustratie boven dit artikel) die beseft dat het noodlot heeft toegeslagen, en dat haar carrière tot stof is vergaan. Dat blijkt ook uit wat er nog meer werd gezegd. Het complete verhaal staat hier, en we horen een burgemeester die een beroep doet op de gemeenschapszin van haar burgers. De ironie hiervan ontgaat haar blijkbaar volledig: het is juist deze saamhorigheid van de gemeenschap die haar plannetjes fataal werd. Het falen van het gemeentebestuur en de aanleiding het AZC zo vlot mogelijk te willen doordrukken hadden een financiële achtergrond. Men had op veel te grote voet geleefd, de gemeente arm geleend, en een nakende artikel12-status moest worden afgewend middels het faciliteren van een AZC. Want technisch gesproken is Geldermalsen failliet. Dankzij dit gemeentebestuur, dat hier krokodillentranen staat te plengen. U leest er alles over hier, hier en hier.

Over het geweld is de beste analyse wat mij betreft van Joost Niemöller, wiens stukje voor de bovenmeester der gluiperigheid van het NRC blijkbaar de ideale kapstok was om nog een beetje stemming te maken. (zie rechts) De gewoonte van deze man om via cherrypicking een sfeer van tegenstellingen en de dreiging van georganiseerd geweld te creëren zit voortdurend op de rand van haatzaaien. De vraag of dat tot zijn journalistieke competentie behoort zou eigenlijk eens door een Officier van Justitie gesteld moeten worden. Er is alle aanleiding toe. Lees het stukje van Joost en trek uw eigen conclusies.

Ondertussen heeft dagblad De Gelderlander besloten geen reacties meer toe te laten omdat de gemoederen te zeer verhit zijn. Heel begrijpelijk gezien de geleverde voorbeelden, maar desalniettemin een treurige kwestie.

De Gelderlander lijkt een beetje een voorschot te nemen op een vervolg in de toekomst, wat ook de burgemeester leek te doen met haar verhaal over een verscheurde gemeenschap. Dat ze de vraag wie die scheuring heeft veroorzaakt niet volledig op zichzelf en haar gemeentebestuur betrok is voor Geldermalsen ongelukkig. Mevrouw De Vries zou bij zichzelf te rade dienen te gaan of zij de gemeenschap waarvan zij het titulaire hoofd is niet beter zou dienen door haar biezen te pakken. Is het gemeenschapsvertrouwen te herstellen door een vrouw die heeft laten merken het belang van haar eigen toekomst mijlenver verheven te vinden boven dat van haar burgers? De vraag stellen is hem beantwoorden, zegt men wel eens. Maar het lijkt me eerst en vooral deze discussie de die raad van Geldermalsen zou moeten voeren, aleer zij zich buigt over de rellen en de andere problemen die nu zijn ontstaan.