Houdt Iran zich aan haar gegeven woord of aan het geschreven woord van Allah?

Ik denk dat het goed is om er rekening mee te houden dat het regime van de Ayatollahs in Iran zich niet aan overeenkomsten met ongelovigen pleegt te houden. Men is daar gehoorzaamheid verschuldigd aan Allah en diens vertegenwoordigers op aarde, niet aan een vodje papier.

Obama dacht tijd te hebben gekocht, te weten zes maanden, om de vertegenwoordigers van Teheran te kunnen overtuigen af te zien van het maken van een atoombom. Stel dat hem dat zou lukken, dan vervangt Khamenei die vertegenwoordigers en stuurt de volgende keer anderen.

Het is een misvatting om te denken dat met Iran op dezelfde manier kan worden omgegaan als met landen uit de westerse beschavingskring.

Als Amerika een atoombom in Iran wil voorkomen dan moet het in samenwerking met Saoedi-Arabië Israël bijstaan bij de uitschakeling van de Iraanse atomaire capaciteit. Men kan dan Iran in ruil voor het verlies van een vreedzame[1] uranium en plutonium energie voorziening een thorium capaciteit aanbieden, waarmee ze qua wapenontwikkeling geen kwaad kunnen.

Waarom mag Israël wel een atoombom hebben en Iran niet, vragen veel mensen zich af. Het antwoord is dat Israëli’s de atoombom nooit ongeprovoceerd zullen gebruiken. Zouden ze dat doen dan vallen ze door de mand als deelgenoot in de westerse beschaving en worden daarin meer een paria dan Zuid-Afrika ooit geweest is. Dat kan Israël zich niet permitteren en in zijn handen is een atoombom daarom afschrikking en niets anders. In handen van Iran is de atoombom een bedreiging voor het hele Midden Oosten. Daarom maakt Saoedi-Arabië in dit opzicht gemene zaak met erfvijand Israël.

---

1. Plutonium voor vreedzame doeleinden is een contradictio in terminis.

---

Dit artikel verscheen eerder vandaag ook op het Blog van Toon Kasdorp