Mark Rutte heeft een in zijn ogen verdedigbaar smoesje gevonden waar de EU voor tekenen wil, en waarmee hij hoopt geen vijanden onder het zijn eigen electoraat te maken.

Doet hoop leven? Deze niet, lijkt me zo. De Volkskrant noemt het een prestatie van formaat, dat Rutte sowieso iets bereikte in Brussel:

Donderdag hoopt premier Rutte met zijn EU-collega’s een definitief akkoord te bereiken over de bindende verklaring. Europese diplomaten spreken over een ‘politieke prestatie van formaat’ als Rutte dat lukt.

Voetnoot: dit is iets waarvan Rutte zelf zei dat het nooit lukken zou, zodat hij pas na 7 maanden duimen draaien eens ging praten bij de baas in B. De Nederlandse opperlaaf mocht gaan onderhandelen met de onderlaven in Brussel, en daarmee gaat men nu naar de vergadering van regionale Europese opperlaven.

Politiek is niet zo ingewikkeld, als je het op Europees niveau bekijkt. Tenminste± zo lang de parlementen buiten beeld blijven. Het Nederlandse parlement wordt over het algemeen alleen woedend als het merkt buitenspel te zijn gezet. Dat dat uitkwam vóór donderdag lijkt Rutte niet te hebben beseft. Toch een beetje vreemd, maar het Nederlandse parlement zegt nu toch eisen te gaan stellen. Dat maakt het interessant om te zien hoeveel gezag Rutte nog over heeft na afgelopen jaar. En hoe gretig partijen zijn, zo vlak (nog drie maanden!) voor de verkiezingen. Hoe eenvoudig ook, voor de deelnemers wordt dat spel steeds ingewikkelder.

Politiek spelen er op Nederland-niveau eigenlijk twee dingen, die beide die verkiezingen op 15 maart als achtergrond hebben:

1. De geloofwaardigheid van Rutte als voorvechter van Nederlands belang.
2. De geloofwaardigheid van het woord van de andere fractieleiders in de Tweede Kamer.

Het probleem is natuurlijk dat dit elkaar uitsluitende zaken zijn als we het hebben over dat Oekraïne-referendum en wat er mee te doen. Opmerkenswaardig: wat Rutte heeft bereikt doet er politiek gezien niet zoveel toe, dat is leuk voor de Nederlandse MSM. Merk ook op, dat wat het electoraat vindt elegant naar de achtergrond is verschoven. Voor politici is dat op een moment als dit niet meer dan een onderdeel van de requisieten. Een onderdeel dat op de meest ongelegen momenten spontaan in beweging komt, dat natuurlijk wel.

Waar het om zal gaan, is in hoeverre Sybrand Buma de geloofwaardigheid van zijn partij overeind weet te houden. Zo’n drie maanden voor de verkiezingen is dat overigens ook enorm in het belang van de lijsttrekker van de VVD om dat te ondergraven. De geloofwaardigheid van Pechtold ligt immers allang in de drollenbak van de apenrots, en dus zullen het de CDA-senatoren in de Eerste Kamer zijn waarop de aankomende ratificatie gaat hangen. Het zal nog een hele kluif voor hem worden, maar ook zij weten dat als dit te hoog wordt opgespeeld, het CDA elk politiek momentum komende maanden vergeten kan. Rutte kan dus in de Kamer een getergd CDA verwachten.

Dat Mark Rutte drie maanden vóór verkiezingen met zulk een evident ondemocratische manoeuvre komt is echter wel een sterk signaal hoe ver de democratie in Nederland al is afgekalfd, en hoeveel meer en belangrijker de EU is geworden in het dagelijks bestuur van ons land. Het laat ook zien hoeveel rekening er wordt gehouden met een zo grote overwinning van de PVV in maart, dat het er nu of nooit moet worden doorgedrukt, omdat de VVD denkt met de PVV te moeten gaan regeren. En een laatste gedachte is dat Rutte mogelijk twee paarden heeft om op te wedden: als hij de verkiezingen erg pijnlijk verliest ligt er mogelijk een schitterend baantje in Brussel voor hem klaar.

Nog een interessante overweging voor wie het spektakel in de Kamer niet meer is dan een zijsprongetje van het echte leven: dat GeenPeil juist het referendum over het Oekraïneverdrag koos om haar punt te maken over de gebrekkigheid van de democratie in EU en Nederland is wèl een schot in de roos gebleken. Recht in de ballen van de Europese elite. Vandaar het gegil van al die falsetstemmetjes.