Het verdrag met Oekraïne, dat vorig jaar door 61% van de Nederlanders werd weggestemd, is vanmiddag door de Eerste Kamer goedgekeurd. Deze goedkeuring was de laatste horde die premier Rutte nog nemen moest om het verdrag eindelijk te kunnen ratificeren. GeenPeil is om zeep.

Wat de goedkeuring vanmiddag zo deprimerend maakte was de totale naaktheid waarmee de regerende klasse in Nederland haar politieke horigheid etaleerde. Slaafsheid ten opzichte van de EU door de regering, slaafsheid van het parlement tegenover de regering, en slaafsheid van de journalistiek tegenover de partijen die het parlement domineren, en aan wie zij altijd maar weer schatplichtig blijken, zonder in staat te zijn een kritische noot te plaatsen. Zie bijvoorbeeld hieronder de hyperbolen waarin de Teletext-redactie zich wrong om er een positieve draai aan te geven.

Het inlegvel – zo erkende men bij de EU indertijd desgevraagd – heeft geen enkele status. Zelfs de regering is er niet aan gebonden. Mocht het tot een aanvraagprocedure voor het EU-lidmaatschap komen van Oekraïne, dan is zij niet gehouden haar veto over toetreding uit te spreken. Een toezegging tot intentie van een inspanningsverplichting heeft meer waarde. Dat begrip waar sprake van is, is dus weinig anders dan een vuile poets die werd uitgevoerd door een gemankeerde bedrieger. Die zich politiek in het nauw gedreven voelde door zijn politieke meesters, en geen betere aanpak vinden kon. Om er verder geen misverstand over te laten bestaan: de meesters van onze regering wonen niet in Nederland, en komen hier eigenlijk nooit.

De tweespalt in het CDA (al zal Buma er nu de verkiezingen voorbij zijn er stilletjes wel blij mee zijn) wordt niet benoemd voor wat het is. En de allerergste achterbaksheid is nog, de suggestie dat de bevolking die er tegen stemde er blij mee mag zijn dat de politiek tot zulke lengtes is gegaan het volk ter wille te zijn. Dat is op zijn best een indruk die de politieke klasse er van hoopt te kunnen volhouden – realiteitswaarde heeft het nog minder dan dat onzinnige WC-papiertje dat Nederland in het eigen archiefexemplaar van het verdrag zal inplakken om er trots op te kunnen wijzen voor wie klachten heeft.

Die titel ook: ‘een goede zet’ van de premier, een ‘oplossing’ zelfs. Alsof het een spel is, en dit een listige zet van een briljant speler betreft. ‘..wilde Rutte begrip tonen’, misselijkmakend gewoon. Wie tegen de regels van een spel handelt wordt teruggefloten of gediskwalificeerd, waarmee afdoende is aangetoond dat de vergelijking mank gaat.

Echter, de initiatiefnemers van GeenPeil kunnen tevreden zijn. Lieten zij zelf al niet weten dat dit referendum een lakmoesproef zou zijn voor de stand van zaken in de Nederlandse ‘democratie’? GeenPeil heeft gewonnen, en heel Nederland heeft toegekeken en weet het nu zeker: de Nederlandse politieke klasse is niet te vertrouwen met de democratie. Maar oh, wat zal men jammeren als het populisme opnieuw terrein winnen zal. Dat preventieve ruimen van de referendumwetgeving die in de pijplijn zat zal dat niet tegen gaan.

Hoe zou dat nu toch allemaal zo gekomen zijn?