De ervaringen van Frans Groenendijk met het FvD en Thierry Baudet  waren divers en wisselend. Maar toch wel heel herkenbaar.

Dit stuk is nogal kritisch over Forum voor Democratie in het algemeen en over Thierry Baudet in het bijzonder, maar het leek me gepast om dan wel te beginnen met bovenstaand screenshot van een oude tweet van de heer Van Rossum, alias Bart Nijman, iemand die een serieuze bijdrage leverde aan het onderuitgaan van FvD vorige week.

En met iets meer dan alleen dat screenshot. Meneer van Rossem schreef een heel lang stuk op GeenStijl.

De reden waarom ik begin met dit screenshot is dat hij in dat lange stuk onder andere schrijft over dit fenomeen: “.. met rabiate uitspraken en vaak zinloze provocaties collega’s op stang [te] jagen.” Laat dat nu precies de stijl zijn die sinds jaar en dag door GeenStijl gehanteerd wordt. Naar eigen zeggen, hè! Zo lang ik me kan herinneren prijkt aan de top van de startpagina van dat weblog een motto met daarin: “.. nodeloos kwetsend ..“. Een van de bekendste andere GeenStijl-auteurs muntte in die stijl de term ‘dobbernegers’.

Door Forum voor Democratie werd ze dankzij (of ondanks?) deze en andere felle bewoordingen gevraagd om niet uit Amsterdam te verhuizen maar, integendeel, er voor de partij lijsttrekker te worden bij de gemeenteraadsverkiezingen.
Het even merkwaardige als treurige is dat bij velen dat ‘nodeloze kwetsen’ van GeenStijl geassocieerd is geraakt met het label ‘rechts’. ‘Rechts’: dat vroeger juist vaak geassocieerd werd met conservatief. In hetzelfde lange artikel laat Van Rossem doorschemeren dat hij niet gelooft in zoiets als fatsoenlijk rechts:

Want met zijn gedrag, zijn uitingen en zijn vooroordeel bevestigende retoriek heeft hij uiteindelijk wel degelijk ‘fatsoenlijk rechts’, het conservatisme en het rechts-liberalisme door het bruine slijk getrokken en misschien wel decennia terug in de tijd gesleurd.

De schemer zit in de aanhalingstekens. Eerder liet hij weten best gecharmeerd te zijn van D66. Later, in 2017, deed hij – toen Forum haar intrede deed in de Tweede Kamer – zelf met een groepje mensen ook mee aan de verkiezingen via een ‘partij die geen partij was’; Nog minder dan D66. Dat initiatief haalde bijna even veel stemmen als de wat oudere partij ‘Jezus leeft’.

Jaren geleden schreef ik hier op VoL al eens een stuk over de reden waarom meneer Van Rossem mij blockte op twitter: ik was te positief over het christendom…

Een Frans chanson en bovengemiddeld intelligente homo’s
Het vlammetje bij de lont van de bom die al enige tijd klaar lag om af te gaan binnen FvD, zou de keuze geweest zijn van een muziekje tijdens een etentje van de top van (de kandidatenlijst van) de partij …

Je hoeft maar een beetje gezond verstand te durven gebruiken om te bedenken dat het niet om die muziekkeuze zelf ging. Blijkbaar leefden er de nodige spanningen tussen de aanwezigen. De vraag of Baudet zijn afkeur van de muziekkeuze van iemand met wie hij eerder het bed deelde, alleen op arrogante wijze kenbaar maakte of ook vergezeld deed gaan van een ongepast gebaar of gezichtsuitdrukking: hoe belangrijk is die?

Ik bedoel die vraag niet puur retorisch. Die vraag doet me op een of andere manier terugdenken aan de eerste keer dat ik bedenkingen kreeg bij FvD. Dat was in 2018.
Forum deed toen voor het eerst met gemeenteraadsverkiezingen mee. Alleen in Amsterdam. De PVV deed er niet mee, dus Forum had een behoorlijke kans om een stuk of vier, vijf zetels te halen in de gemeenteraad van de stad van Ollongren en Groot Wassink. Op nummer twee van de lijst stond de even intelligente als sympathieke Yernaz Ramautarsing. Van Surinaamse afkomst en met donkere huidskleur. Wanneer je hier op VoL deze terugblik van de hand van uitgever Rene van Praag aandachtig leest, zie je dat de partij hem níet onder de bus gooide, maar dat hijzelf terugtrad omdat hij vreesde dat niet terugtreden de partij schade zou berokkenen. Wat de partijtop echter niet deed – en mijns inziens beslist wel had moeten doen – was hem voluit steunen.

De aanvallen op Yernaz Ramautarsing en de verklaring dat hij zich terugtrok, vonden heel kort voor die verkiezingen plaats: de lijsten waren al ingediend. Ik herinner me levendig dat er op twitter en daarbuiten beweerd werd dat Yernaz wel kon zeggen dat hij terugtrad, maar gewoon toch zijn zetel op zou eisen na de verkiezingen. Ja, in de politiek en in commentaar op politieke zaken, tref je dat best veel: mensen die de wijsheid van dat spreekwoord over de waard en zijn gasten illustreren. Sinds Sigmund Freud noemen psychologen dat projectie.

Wat was er gebeurd?

Yernaz had deelgenomen aan een besloten WhatsApp-groep die zichzelf de absurde naam ‘Polariserende Politici‘ had aangemeten. In die groep zaten ‘ jonge politieke talenten’ (ahum) en hij werd bevolkt door jongeren uit verschillende partijen. Aanstormende talenten uit andere partijen schonden de privacy en hingen enkele gedurfde –want te rationele– uitspraken van Yernaz aan de grote klok. Integriteit en een snufje naïviteit: dat gaat wel eens samen. Uit het stuk van Van Praag:

… om de geest te scherpen, had Ramautarsing betoogd dat vandaag de dag homo’s, geëmancipeerd als ze zijn, minder vaak toch maar met een vrouw trouwen, en zodoende minder nageslacht produceren dan vroeger. En omdat, volgens Ramautarsing, homo’s juist vaak zo intelligent zijn, en deze knappe heren zodoende hun slimme genen niet doorgeven aan nieuwe generaties, zou daarmee de maatschappij er netto wat dommer op worden.

Ik heb zelf wel eens een vergelijkbare hypothese opgeschreven: voor zover (vandaar het hypothese-gehalte) homofilie een genetische component heeft, is het logisch dat in landen en culturen waar homohaat welig tiert, het aantal homo’s relatief hoog is.

Mijn eigen kennismaking met en afscheid van Forum voor Democratie
Zelf kende ik Forum voor Democratie en Thierry Baudet al van voor de partij werd opgericht. Heel wat keren was ik erbij in die beruchte kelder van dat grachtengordel pand. Vreselijk stijl trapje: als het regenachtig weer was, was het echt onverstandig om naar beneden te lopen zonder de leuning te gebruiken.

Er kwamen allerlei sprekers. Baudet was er bijna altijd bij. Jong, joviaal, intelligent. Regelmatig plagerig. Naar Chris Aalberts vaker dan naar alle anderen samen. Wel èrg graag zelf aan het woord. Meestal opgewekt, maar soms ook wat verveeld. Toen híj lijsttrekker en ík al enige tijd betalend lid was, viel me op dat hij niets meer van dat verveelde had. Ik had het erover met een psychologe die ik heel goed ken en zij herkende dat ook. Mijn hypothese was dat hij tot dan toe, voor iemand met zoveel uiteenlopende kwaliteiten, nog onvoldoende uitgedaagd was. Ja, hij kreeg veel krediet. Ook van mij dus.

En ik was dus betalend, maar weinig actief lid. Voor de Kamerverkiezingen deelde ik wat folders uit op een markt in het Gooi, onder andere aan een minister, die ik dan weer niet direct herkende…

Er werd in de partij ook niet zo veel werk van gemaakt om mensen te vragen voor activiteiten. De jongeren kregen overduidelijk voorrang. Oudere leden waren er niet blij mee, maar legden zich erbij neer. Bestaande provinciale partij-organen werden zelfs ontbonden om later opgevolgd te worden door 4 of 5 geografische clubs die elk enkele provincies omvatten. Dat was in de aanloop naar de verkiezingen voor de Provinciale Staten in 2019.

Gedurende die aanloop verdiepte ik me in wat de uitdagingen zouden inhouden waar een lidmaatschap van die Staten in mijn provincie mijzelf voor zou stellen. Ik bezocht vergaderingen van de Staten en commissies daarvan en begon zelfs aan een cursus die door de provincie werd georganiseerd voor kandidaat-statenleden. En ik meldde me dus aan bij de partij.

In het kader van mijn kandidatuur reisde ik in mei of juni 2018 naar Almere: er was daar een wat merkwaardige tweede ronde voor de potentiële kandidaten. Ik had er wat bedenkingen bij, maar vond het ook wel wat hebben. Elk van de kandidaat-kandidaten moest zichzelf in een kort gesprekje presenteren aan zoveel mogelijk leden van het orgaan dat over de selectie ging. De commissie had opzettelijk niets georganiseerd om te zorgen dat iedereen aan bod kwam of evenveel kans daarop had… En er werd nog bij verteld dat wie al te fanatiek naar voren stapte zich daarmee enigszins diskwalificeerde…

Ik was in een opperbeste stemming en ook ontspannen. Ik was een van de weinigen die tijdens de diverse wachtperiodes praatjes aanknoopte met medekandidaten. Kort ervoor had ik meegedaan aan een fitness-wedstrijd en ik dacht erover om dat aan het einde van de zomer in teamverband te gaan doen. Ik ontdekte dat er zo’n wedstrijd op stapel stond onder de naam ‘strogmanrun’. Ik had met iedereen een gesprekje. De meeste verliepen prima. In enkele ervan opperde ik zelfs om met een team van FvD kandidaten aan die wedstrijd mee te doen. Ja, als een vorm van provocatie, zou je wel kunnen zeggen.

Slechts een van de gesprekjes had een heel bizar verloop. Elk lid van de selectie commissie zat alleen aan een tafel met uitzondering van Thierry Baudet: hij werd gesecondeerd door de secretaris van de partij. Baudet gaf me een hand, introduceerde mij bij Rooken –”dit is Frans Groenendijk, islamkenner”– en toonde verder geen enkele interesse in het gesprek.

Dit was voor mij geen reden om mijn lidmaatschap op te zeggen. Ik hield het voor mogelijk dat Baudet mij op een bijzondere wijze testte. Ik zei mijn lidmaatschap pas op toen ik een absoluut nietszeggende afwijzingsbriefje kreeg: men had geen behoefte aan mij aan de bovenkant van de lijst maar ook niet onderaan! Anders gezegd: ik werd beschouwd als een risico. Ik maakte mijn afscheid niet in brede kring bekend. Toen de administratie me expliciet vroeg naar de reden van mijn opzegging, gaf ik wel antwoord:

11 jul. 2018
Geachte heer B,
Het laatste dat ik wil is dat het scheiden van onze wegen –ik bedoel die van mij en van de heer Baudet– wordt misbruikt tegen FvD. Ik geef aan het vervelende (en frustrerende, zelfs ietwat deprimerende) gebeuren dus weinig ruchtbaarheid.

Nu u daar echter expliciet naar vraagt, wil ik u wel informeren.

Door een kennelijk misverstand kwam ik door de eerste selectieronde. Tijdens de bijeenkomst in Almere gedroeg Baudet zich ronduit onbeschoft naar mij. Hij stelde me voor aan Rob Rooken en concentreerde zich vervolgens op zijn mobieltje. In mijn wel vaker te grote optimisme karakteriseerde ik dat nog als een test, maar dat was het dus niet. Kennelijk werd ik reeds vóór die onbedoelde uitnodiging voor die bijeenkomst –in mijn hoedanigheid als ‘islamofoob’ [1] –beschouwd als een risico voor het imago van de partij.

Wanneer ik me verplaats in de specifieke tactische, misschien zelfs wel strategische inschattingen die blijkbaar overheersen, begrijp ik dat, ook al denk ik dat die inschattingen onjuist zijn. Wellicht dat ze over enige jaren nog zullen verschuiven.

Het wordt nog pikanter. Enige maanden later vroeg iemand die wel doorgelaten was naar de pijnlijk korte kandidatenlijst aan mij (via een zogenaamde Direct Message op twitter) hoe ik eigenlijk tegen FvD aankeek en ik stuurde hem een iets andere tekst over mijn avonturen in Almere. In zijn reactie suggereerde hij dat ik de facto wellicht vooral was afgewezen door meneer Otten…

Israël als lakmoesproef
Lang, vrijwel precies 10 jaar, geleden schreef ik op mijn eigen weblog dit nogal lange stuk getiteld Lakmoesproeven.
Voordat ik het opnieuw las, had ik bovenstaande subkopje al genoteerd als aandachtspuntje. Ik laat het staan, hoewel en omdat er goede redenen zijn om eigenlijk een ander kopje te gebruiken. Het stuk is u misschien te lang, maar zelf was ik verbaasd, verbijsterd bijna, over de mate waarin het van toepassing bleek op de FvD-crisis van tien jaar later. Zelfs GeenStijl, Powned en (het voormalige weblog) A7 komen er in voor! En het belangrijkste onderwerp was ‘afstand nemen van‘ …

Ik citeer hier circa een zevende deel van dat oude stuk:

” Nog lastiger blijkt het om de houding te bepalen tegenover iemand als Ewald Stadler.
Toen ik de tirade van deze Oostenrijkse parlementariër tegen de Turkse ambassadeur voor het eerst zag werd ik daar tamelijk opgewekt van; alleen al de introductie van het woord ‘tolerantie-romantici’ – in het Nederlands klinkt het eigenlijk nog beter dan in het Duits of Engels – maakte het de moeite waard om te kijken! Opgelucht was misschien een betere aanduiding dan opgewekt: opgelucht dat er mensen zijn die gemakkelijk uit hun woorden komen wanneer ze de hypocriete leugenachtigheid aan de orde stellen van Turkse politici en diplomaten en te keer gaan tegen parlementariërs die er bezwaar tegen maken wanneer in het parlement verwezen wordt naar de gruwelijke moord op een bisschop in Turkije onder ‘Allah-akbar’-gekrijs.
Helaas bleek later dat meneer Stadler zelf ook heel bedenkelijke trekjes heeft.
Dat hij de voormalige tweede man van de FPÖ van Jorg Haider was, hoeft niet per se problematisch te zijn: hangt er van af wat de reden van dat ‘voormalige’ is. Stadler blijkt echter een groot probleem gemaakt te hebben van het vermeende vrijmetselaarslidmaatschap van Haider. Dan moet een eerste alarm afgaan.
Toen ik te weten kwam dat hij radicaal-katholiek is en regelmatig over de perversiteit van homoseksualiteit spreekt, bleef van mijn opgewektheid nog maar weinig over.
Omdat ik weet dat er veel werk wordt gemaakt van het besmeuren van mensen die tegen het ‘politiek-correcte’ wensdenken ingaan, ging ik nog wat verder zoeken maar het werd alleen maar erger. Stadler heeft zich op onaanvaardbare wijze achter Horst Mahler gesteld.
De Duitser Horst Mahler die bekend werd als vooraanstaand lid van de terreurorganisatie RAF, Rote Armee Fraktion. Nadat hij zijn ingekorte gevangenisstraf had uitgezeten bekende hij zich tot de NPD; de partij van neonazi’s. Hij kiest tegenwoordig consequent partij voor mohammedanen. Mahler werd in februari 2009 door een rechtbank in München tot 6 jaar cel veroordeeld wegens ontkenning van de Holocaust en het aanzetten tot haat (tegen joden).
De relatie van Stadler met het neo-nazisme is ongeveer even sterk is als de relatie tussen GroenLinks kamerlid El-Fassed en het islamo-nazisme.
Ja, je moet altijd beducht blijven voor het fenomeen ‘guilt by association’ maar omgekeerd is het uitkijken geblazen met wie je je verbonden verklaart.
Tussen de regels door heeft zich inmiddels als vanzelf toch een soort lakmoesproef aangediend: de houding tegenover joden en holocaust.”

Einde citaat.

Ziet u mijn probleem met dat verschil tussen die twee lakmoesproeven? Niemand kan iets negatiefs vinden in enigerlei standpunt van Forum voor Democratie of uitspraak van Thierry Baudet over Israël, maar hij heeft er dus geen probleem mee om GeenStijl-achtige opmerkingen te maken over joden en holocaust.

In sommige ‘verdedigingen’ van Baudet lees ik dat Van Rossems aan hearsay doet. Dat zit inderdaad ook wel een beetje in dat lange stuk. Hoewel heel wat mensen aan Douglas Murray gevraagd hebben of het klopt wat Van Rossem over hem schrijft – dat hij absoluut niets meer met Baudet te maken wil hebben – heeft deze helaas nog niet gereageerd.
Ik heb echter, meer vertrouwen in de drie Nederlandse mensen die Van Rossem wel met name noemt, dan in Baudet en Cliteur samen. En nee: ik denk niet dat Baudet een jodenhater is.

The good doctor
Toen ik even pauze nam van het schrijven aan dit stuk, zag ik een deel van een aflevering van de televisie-serie “The good doctor“. Wat een toeval! Die serie gaat over een meneer met een bijzondere charme, een zeer hoge intelligentie, zeer veel kennis en een zeer grote toewijding aan het vak dat hij enige tijd heeft uitgeoefend: chirurg.

Enigszins vergelijkbaar met de hoofdpersoon ‘House’ in de gelijknamige serie. Net als die House schiet hij echter tekort in de omgang met intelligente, maar wat minder geniale mensen in zijn directe werkomgeving. Wanneer hij nadrukkelijk op die beperking wordt gewezen, doet die good doctor nog wel zijn best om niet door te draaien, maar dat lukt hem slechts gedeeltelijk. Kort daarna wordt dat doordraaien zelfs bijna zijn dood…

Ik weet niet in hoeverre meneer Baudet zichzelf spiegelt aan (het succes van) de eveneens geniale, succesvolle, charmante en onconventionele Donald Trump. Geen enkele politicus zou dat moeten doen. Al was het maar omdat het politieke systeem in de Verenigde Staten niet te vergelijken is met dat in Nederland. Daarnaast is het fundament van Trump’s succes diens mensenkennis en het vermogen en de geneigdheid om te luisteren naar (alleen) de beste adviseurs.

---

1. Er bestaan twee heel verschillende definities van dat begrip. Ik beschreef het verschil tussen beiden hier: Islamofoben-fobie

---

NB: Zie desgewenst hier op VoL ook dit stuk van mijn hand over Erkenbrand. Van juli 2017.
En dit tamelijk provocatieve stukje van Rene van Praag.

---

Dat eeuwige gedoe over het FvD bespreken we niet altijd, maar we krijgen zo toch een aardige collectie.