NRC Handelsblad publiceerde afgelopen week een ingezonden opinie van Alexander Pechtold. Over Turkije. Dat we de relatie met dat land in een ander licht zullen moeten gaan beschouwen, nu de schijnwerpers van de realiteit onbarmhartig belichtten wat werkelijk die Turkse realiteit is.

Nu de Turkse president zoveel fundamentele waarden met voeten treedt, moeten we de relatie met Turkije fundamenteel herzien.

Het heeft wel iets komisch’, dit citaat. ‘Fundamenteel’ is toch al niet de reguliere hoeksteen van Alexander Pechtolds gedachten, maar dat hij er in dit opiniestuk voor kiest een oproep aan de premier te doen geeft je helemaal het gevoel dat hier de leider van de GroenLinkse realo’s aan het woord is.

Een GroenLinkse realo die tot een nieuw inzicht gekomen is, omdat een nabij familielid plotseling zelf overkwam waarmee tot nog toe vooral anderen problemen ervoeren. Een schok, met andere woorden, die niet langer toelaat de werkelijkheid te ontkennen. Maar we zien hier bij Pechtold geen nieuwe volwassenheid. Hoogstens een mokkend mens dat stilletjes woedend is dat de mooie woorden die hij altijd sprak over de adder die hij aan zijn borst koesterde, zijn gelogenstraft door een daad die voor die adder de meest logische was. In zijn hart ontkent hij nog steeds de aard van die adder. Dat Pechtold zijn stuk eindigt met een aanmaning aan de premier nu meer en vooral strenger druk te gaan uitoefenen op Turkije toont dat zonder schaamte. Turkije alsnog de goede kant op duwen, en zo.

Pechtold verwijt nu Rutte tegen de verkeerde leiders aan te schurken. Je moet maar durven. De manier waarop Rutte zich in Saudi-Arabië politiek prostitueerde was en is zeker niet fris, maar zou premier Pechtold daar ‘fundamenteel’ anders te werk zijn gegaan? Ik geloof er niets van, en de blijvende ontkenning van de Armeense genocide waaraan D66 onder leiding van A. Pechtold blijft vasthouden geeft de rechtvaardiging voor dat harde oordeel.

Pechtold spreekt over: voorbeelden van een gebrekkig moreel politiek kompas. Tja. Als hij een man was geweest – in plaats van een doorweekte jutezak vol gebruikte toiletzeepjes – had hij zich bij Geert Wilders verontschuldigd, of tenminste erkend dat deze het vanaf het begin van diens defectie uit de VVD beter heeft gezien dan hijzelf en velen met hem. Maar daarover: geen woord. Natuurlijk heeft een gebrekkig moreel kompas nog nooit een politicus verplicht zijn kiezers zijn excuses aan te bieden. Uiteindelijk wordt dat geregeld tussen hem en die kiezers bij de eerstvolgende verkiezingen.

Maar nu zo hoog van de toren blazen, terwijl je eigen jarenlange ongelijk zo gruwelijk en vernietigend is aangetoond, is van een schandaligheid die alleen in NRC Handelsblad tijdens komkommertijd zonder begeleidend commentaar had kunnen worden geplaatst.