De spanning tussen Frankrijk en Duitsland loopt sterk op, zo berichtten verscheidene kranten begin deze week. Omineuze woorden, die in hun intensiteit teveel deden denken aan de vooravond van WW I. En dat dat niet ter discussie staat zou men zich moeten hebben realiseren. Paniek in de MSM is een slecht signaal. Het was maar goed dat Nederland rond 30 april teveel met zichzelf bezig was, om angst te krijgen voor Europese verwikkelingen.

De directe oorzaak van de rel tussen Frankrijk en Duitsland was niet mis. Duitsland maakt voor intern politiek gebruik regelmatig rapporten over de andere landen van de EU, en dat over Frankrijk was uitgelekt. Dat was beter geweest van niet, want op basis van pijnlijke waarheden is nog nooit een Franse regering van koers veranderd, dat verdraagt de Franse trots nu eenmaal niet.

Overigens geeft het te denken, die Duitse drang om zelf over alle andere staten rapporten op te maken. Stilletjes impliceert het, dat naar het idee van de Bondsregering in Berlijn, de meeste andere staten te onvolwassen worden geregeerd om zonder meer aan hun eigen politici te worden overgelaten. Dat is overigens zonder meer correct, maar dat maakt de constatering natuurlijk niet minder pijnlijk.

Maar de verwijdering tussen Frankrijk en Duitsland behelst meer dan alleen politiek. Economisch lopen hun paden eveneens steeds meer uiteen, zoals hieronder nog het meest overzichtelijk is te zien:

Waar het overzicht van de werkloosheid voor Duitsland een gezonde staat toont, die een aantal jaren terug een economische klap voorbeeldig opving, is het beeld van wat er in Frankrijk gebeurde veel diffuser. Een laat en beperkt herstel na de klap in 2008, en opnieuw een stevig oplopende werkloosheid vanaf medio 2011. Met als gevolg dat de arbeidskosten van Frankrijk een procent of 4-5 hoger liggen dan in Duitsland.

En om redelijk te kunnen concurreren met Duitsland, zou dat cijfer er onder moeten liggen. Dat is de harde realiteit. En het geldt eigenlijk voor alle Europese staten.

Boze Franse reacties ten spijt, het vervelende is natuurlijk dat Duitsland gewoon gelijk heeft. Maar het Franse zelfbeeld heeft zich nog niet aangepast aan deze vervelende confrontatie met de werkelijkheid. Zoals uit alle cijfers blijkt, is dit ook niet alleen de schuld van president Hollande. Maar ongelukkig genoeg is hij degene die nu de zaak zou moeten aanpakken, en zelden heeft een Franse president minder competent geschenen dan juist onze vriend De Pinguin. Dieren die overigens bijzonder goed zijn in boos en beledigd kijken, zodat de Franse bijnaam voor Hollande alle kans heeft internationaal gemeengoed te worden.

Dat vanuit Parijs meer commentaar kwam op de toon dan de inhoud van de Duitse kritiek kun je positief bezien, maar aangezien de inhoud van de kritiek niet geheel nieuw mag zijn, valt te hopen dat de Franse regering er mee aan de slag gaat.

 

 

Eerder verschenen op Dagelijkse Standaard.