In Frankrijk waren in juni de parlementsverkiezingen, die altijd twee maanden volgen na de presidentsverkiezingen. Macron verloor pijnlijk veel.

De president was nu verplicht tot enige reflectie wie hij als premier zou aanzoeken, zo leek het. Dat heeft hij niet gedaan, zodat de regering verplicht is omzichtig manoeuvrerend de oppositie te verleiden tot steun voor de plannen van de regering.

Dat ging afgelopen weekend mis, waardoor wetgeving over de Corona-pas sneuvelde. De oppositie was er luidruchtig tevreden mee.

Het betekent niet dat het de regering nu onmogelijk is de huidige Corona-golf effectief te bestrijden, maar ze krijgt het een stuk moeilijker. Het belangrijkste is echter de parlementaire samenwerking die (extreem)links en de partij van Le Pen blijken te kunnen aangaan. Het Rassemblement National had in juni al een stevige tik uitgedeeld door in het Franse districtenstelsel 89 zetels te scoren, waarmee tevens het signaal werd gegeven dat het isolement van Le Pen c.s. niet langer door het electoraat werd gesteund.

De linksige krant Le Monde, al een halve eeuw in de voorhoede van de strijd tegen vader en dochter Le Pen, moest dat knarsetandend constateren toen Marine Le Pens partij Rassemblement National (RN) vorige maand bij de parlementsverkiezingen een even groot als onverwacht succes behaalde. Met 89 van de 577 zetels in de Assemblée Nationale werd het RN de tweede partij, zij het op ruime afstand van president Emmanuels Macrons beweging Alliance (175 zetels).

De bestaande demonisering lijkt te zullen imploderen:

Frankrijks kwaliteitskrant bij uitstek ontzag de eigenwijze kiezers die zich niets van haar waarschuwingen tegen het rechts-extremisme hadden aangetrokken. Maar verwenste in een commentaar parlementariërs van gematigd rechts die vorige week bij geheime stemmingen leden van het RN kozen in leidinggevende functies.
Deze députés zijn schuldig aan niet alleen de normalisering van extreemrechts, maar ook aan de ‘notabilisering’ van een partij die volgens Le Monde de Grondwet tart. Zoals met de eis dat Franse burgers meer rechten krijgen dan niet-westerse migranten. Fransen moeten voorrang hebben bij het toewijzing van sociale huurwoningen, uitkeringen, het krijgen van banen enzovoort. Bovendien wil het RN buitenlandse criminelen uitwijzen en de migratie uit de voormalige koloniën zoveel mogelijk stoppen.

Na de presidentsverkiezingen dit jaar lijkt de klad er definitief in te zijn gekomen:

Dat front was al onderhevig aan slijtage dankzij Le Pens beleid van ont-demonisering, maar stortte nu in. ‘Haar’ 89 zetels waren in feite hét grote nieuws van de verkiezingsavond, meer nog dan Macrons verlies van zijn parlementaire meerderheid en de 84 zetels voor de ultralinkse partij La France Insoumise (LFI), die volgens peilingen het RN zou verpletteren.

Voor Franse begrippen was de score van Le Pen c.s. dan ook schokkend:

In het in 2017 gekozen parlement beschikte de partij over een schamele acht zetels[1].
Nu heeft de partij bewezen dat een kiesstelsel in combinatie met een Republikeins front geen beletsels meer zijn voor een forse parlementaire vertegenwoordiging. Kiezers hadden ditmaal lak aan oproepen van links tegen een stem op de ‘extremisten’, zeker wanneer afkomstig van onbehouwen politici als LFI-leider Jean-Luc Mélenchon, een aanhanger van de regimes in Cuba en Venezuela.
Peilingen wezen uit dat aanhangers van Macron en de centrumrechtse Les Républicains geen moeite hadden met een stem op een RN-kandidaat in de tweede ronde als ‘hun’ kandidaat in de eerste ronde was uitgeschakeld. Alles liever dan een mélenchoniste als parlementair afgevaardigde.

---

1. Dit was tijdens de vorige verkiezingen al als een prestatie van formaat bezien.

---

Meer over Frankrijk vindt u hier.