De eerste ronde van FR2017, de Franse presidentsverkiezingen, is voorbij. Eigenlijk is de hele cyclus gedaan met de uitslag van gisteravond. Over twee weken wordt Emmanuel Macron de opvolger van François Hollande.

Macron won de eerste ronde met een percentage van 23,75%. Marine le Pen werd tweede met 21,53%. Het is een prachtige uitslag voor het Front National, maar niet mooi genoeg om enige hoop uit te putten om op 7 mei een kans te hebben. Daarvoor had MLP gisteren tegen de 30% moeten scoren, en minstens moeten winnen met 5% verschil op haar aanstaande tegenstander op 7 mei. Nu dat niet is gebeurd is er geen enkele kans dat ze Macron nog uit het Elyssée kan houden. Zelfs een moordpartij a la Bataclan gaat dat niet veranderen.

Forza Macron lijkt de Fransen het gevoel te hebben geven dat als de traditionele partijen het niet meer rond kunnen breien, ze liever stemmen op een epigoon er van zonder formele bindingen er mee dan op een alternatief waarvoor men dagelijks huiverig wordt gemaakt. Gisteren was weer de grote mediashow waarin de burger bang gemaakt wordt, maar minder intens dan anders. Het hoeft immers niet? 7 Mei is in de tas.

De kandidaten van Les Republicains (Fillon, ca 20%) en de Parti Socialiste (Hamon, verpletterd met 6%) hebben al opgeroepen om op 7 mei op Macron te stemmen, dat de uiterst linkse Mélenchon (-20%) daarmee nog even wachtte is niet relevant. Maar Mélenchon speelt een sluw spel, en kijkt al vooruit naar de parlementsverkiezingen in juni. Als men hem niet nodig heeft, is een vertoon van eenheidsdenken met de centrumpartijen nu niet in zijn voordeel. Zeker niet, nu de PS volledig is geïmplodeerd, terwijl het programma waarop Hamon probeerde nog iets van zijn campagne te maken heel dicht bij het zijne zit. Het geeft extreemlinks een uitstekende uitvalsbasis om in juni door te breken tijdens de parlementsverkiezingen, en daar de socialisten naar het tweede plan op links te verwijzen – zeker nu Macron zal moeten bouwen aan een beweging die hem ook in het Franse parlement steunt.

Want een presidentschap is mooi, maar er moet ook geregeerd worden. Als Macron er niet slaagt in juni voldoende kandidaten die achter zijn programma staan in het parlement te krijgen, was de winst van gisteren een betekenisloze. Zonder sterke partij achter hem wordt het dan een presidentschap van een eeuwigdurende Cohabitation. Dat dat geen feest wordt is bekend.

Voor het FN zullen die parlementsverkiezingen opnieuw een graadmeter moeten zijn in hoeverre de partij in staat is om op eigen kracht parlementszetels te verwerven. Men heeft er nu slechts een paar. En aangezien het Franse districtenstelsel identiek is opgezet met de presidentsrace (twee ronden, in de 2e ronde de beste twee uit de eerste ronde van het district) zal zij het daar zwaar mee hebben. Op links heeft men dat probleem niet: men maakt immer gretig ruimte voor elkaar als er parlementair gekozen wordt. Of de PS dat voor extreemlinks ditmaal even gracieus zal doen als anders? Er komen later altijd weer volgende verkiezingen.

Waar het op 7 mei echt om gaan zal, is de score die het FN zal weten te halen tegen Macron. Vader Le Pen werd in 2002 verrassend tweede, en dolf in de tweede ronde met vrijwel hetzelfde percentage als in de eerste ronde het onderspit tegen Jacques Chirac. Chirac won met circa 82,2% (met een substantieel hogere opkomst). De peilingen geven Marine le Pen nu een veel betere score dan haar vader indertijd. De voorspelling nu is dat het 61%-39% wordt Maar dat was op basis van veronderstellingen voor afgelopen weekend.

Met 2002 in het achterhoofd roept Macron nu op tot nationale eenheid – tegen Le Pen.

De krachtmeting op 7 mei wordt voor Le Pen daarom van essentieel belang om te laten zien dat zij boven de 40% kan eindigen, om daarmee te bewijzen dat ze ook aantrekkelijk is voor veel Fransen die in de eerste ronde niet op haar stemden. Hoe dichter bij de 45%, hoe groter het succes. Daarna gaan we na de parlementsverkiezingen in juni gewoon weer op weg naar 2022. Want als de voortekenen niet bedriegen wordt Macron weinig succesvoller dan François Hollande in het daadwerkelijk verenigen van het land. Dan zoekt Frankrijk weer een nieuwe leider. Er komen immers altijd weer volgende verkiezingen.