Frits Bosch dook dieper in de wordingsgeschiedenis van het fascisme, en zag daarin zaken die modern links niet eenvoudig verdragen zal. Vanwege het weekend een driedubbele aflevering.

Deel -6-

Marxisme als cultuurmarxisme
Anders dan in de Tweede Wereldoorlog doen marxisme en fascisme zich in ons land tegelijkertijd voor. Het is moeilijk als zodanig herkenbaar. Rudi Dutschke (1940-1979), marxist, Duitse agitator en studentenleider van de jaren zestig vorige eeuw, heeft met zijn ‘Lange Mars door de Instituties’ goed gekeken en begrepen hoe marxisme in een geleidelijk proces geïntroduceerd moet worden. Hij had dit afgekeken van de nazi’s: marxisme op fascistische basis.

Dutschke is hierin succesvol geweest, want door deze opstand is het complete politieke podium naar links verschoven. Na de wederopbouw van de destructie van de Tweede Wereldoorlog, was daar geestelijke ruimte voor: “we gaan het nu anders doen! Weg met autoriteit, weg met religie, weg met kleinburgerlijke seksuele moraal!” Klassiek links werd nog linkser, politiek midden werd links en liberaal rechts werd midden tot links. Op de UvA heb ik me verwonderd over het geweld waarmee dit gepaard gaat. Maar het was herkenbaar voor links: het doel heiligt de middelen….

Antonio Gramsci, cultuurmarxist
Het klassieke marxisme beschouwt de economie in de klassenstrijd, maar de Italiaanse marxistisch politicus en theoreticus Antonio Gramsci (1891-1937) beschouwde revolutionair de cultuur. Hij was mede-oprichter en eerste leider van de Italiaanse Communistische Partij. Gramsci meende dat binnen de cultuur ook strijd te leveren is. Het krijgt vormt in cultuurmarxisme in de gedachte dat deze strijd wellicht nóg belangrijker is dan de economische strijd.

Als je de macht wilt grijpen, heb je volgens Gramsci niet genoeg aan verkiezingen of aan een revolutie, je moet eerst de gedachtewereld, het brein, de psychologie, van het volk veranderen. Gramsci noemde het een stellingenoorlog. Het verschijnsel is uitgebreid beschreven door prof. Paul Cliteur (1955) in zijn boek “Cultuurmarxisme”, red. en in mijn boek “Schaft ook Nederland zich af?”. Cultuurmarxisme wordt weggezet door links als een complottheorie van rechts, maar het was een ‘uitvinding’ van links, zie Gramsci, cultuurmarxist van het eerste uur. Men kan zelfs stellen dat Gramci de eerste fascistisch marxist was, uiteraard zonder het als zodanig te benoemen.

Cultuur fascisme woekert uitbundig in politiek correctheid
Big Tech in de VS zet zich in voor de Democraten via het censureren van Republikeinen. We zien het hier op onze universiteiten, bijvoorbeeld in de weigering de Canadese klinisch psycholoog prof. Jordan Peterson (1962) het woord te laten voeren. Collegevoorzitter Geert ten Dam (1958) van de UvA vindt de universiteit te wit en te mannelijk.

Dit is racisme en men zou denken dat ze op staande voet ontslagen wordt, maar dat is niet het geval. Berufsverbot op de UvA: in de afdeling Politicologie aan de UvA ging een brief rond, door vrijwel alle docenten getekend, waarin zij zich schuldig verklaren aan het in stand houden van een koloniaal en racistisch onderwijsprogramma: ‘Our failure is evident in the ideas we have promoted and the community we have built. More specifically: we have not adequately focussed on issues of race and its intersectionalities in our research.’

De meeste ondertekenaars hebben geen invloed op het curriculum van Political Science, maar verklaren zich toch schuldig, uit angst. Want wie niet tekent kan een vaste aanstelling of promotie vergeten. Dit wordt gevoed door media, rechtspraak, onderwijs en zelfs sport ontkomt er niet aan. Bij dit laatste denken we bijvoorbeeld aan die wielrenner die werd uitgesloten omdat hij Trump-aanhanger was.  Ik heb bij het VNO gewerkt met collega’s afgestudeerd aan de Radboud Universiteit te Nijmegen. Zij wisten marxisme soepel te combineren met kapitalistische belangen. Why not?

Deel -7-

In dit deel komt marxisme aan bod. Het merkwaardige verschijnsel doet zich voor dat fascistische neigingen en marxisme in Nederland beiden ‘rustig’ naast elkaar kunnen bestaan, en uitgaan van dezelfde politieke links met partijen,

Marxisme als identiteitspolitiek
Marxisme betreft al lang niet meer de strijd van arbeiders. Het is getransformeerd naar de strijd tegen de culturele hegemonie van vermeend dominante klassen ten koste van vermeend cultureel onderdrukten, de LHBGT’ers. De veronderstelling is dat zij worden achtergesteld, hetgeen zou rechtvaardigen om hen voorrang te geven op de arbeidsmarkt.

Marxisme beschouwt de maatschappelijke structuur in termen van machtsverhoudingen tussen groepen en constateert dat verschil in die verhoudingen op generieke achterstelling en onderdrukking berust. Die verschillen zouden rechtgetrokken moeten worden door strijd en revolutie. Marxisme streeft naar gelijke uitkomsten in plaats van gelijke kansen.

Onze samenleving streeft naar gelijke kansen om optimale uitkomsten te bewerkstellingen. Identiteitspolitiek is strijdig met de elementaire basis van onze samenleving. Het is te omschrijven als het denken in groepsidentiteiten op basis van geslacht, etniciteit, religie, afkomst en seksuele geaardheid, het zogenaamde LHBGT profiel. Deze denkrichting raakt ingeburgerd als begrip ter aanduiding van identiteiten in organisaties. Het uitgangspunt is niet om zoveel mogelijk gelijke kansen te creëren, maar om gelijke uitkomsten te forceren via ‘diversiteit’, ‘inclusie’.

Wanneer is huidig marxisme herkenbaar?
Het is herkenbaar in discussies over racisme, feminisme, #MeToo, religie, huidskleur, slavernij, witte schuld en ‘white privilege’ en in BLM. Identiteitspolitiek wordt met kracht/dwang doorgevoerd via Streefcijfers, Migrantenbarometer, quota en naming & shaming. De doelstelling is om diversiteit doelgericht op werkvloeren te vergroten.

Het argument is: men moet zich kunnen herkennen in de organisatie, conform een afspiegeling van onze maatschappij. De notie dat men meer diversiteit verkrijgt door te differentiëren tussen identitaire groepen, is vals. Er is immers veel meer diversiteit te verkrijgen door te differentiëren op de grote verschillen per individu op basis van talent, karakter, belangstelling, opleiding en ambitie. Identiteitsbeleid is gevaarlijk, totalitair. Het gevaar schuilt in de dwangmatigheid, onder het motto “diversiteit en inclusie is logisch en goed”. De voortrekker is D66 en is als zodanig als een marxistische partij te beschouwen.

Feminisme is marxistisch
Radicaal feminisme is diep geworteld in marxisme, zoals beschreven in mijn boek “Feminisme op de werkvloer”. Vrouwen zijn op belangrijke maatschappelijke plekken “all over the place”. Onze toekomst is feminien. Dat is prima, ik ben dol op vrouwen, maar kom niet aan met “vrouwen worden achtergesteld”.

Dat is onzin. Ze worden juist voorgetrokken en iedereen die de ogen open heeft kan dat constateren. Het beursgenoteerde bedrijfsleven is het laatste bastion van mannen. Maar ook daar kloppen vrouwen hevig aan de deur. Radicaal feminisme is een duidelijke vorm van fascistisch marxisme, namelijk inclusie op basis van geslacht en met dwang in vrouwenquota. “Dat is niet niks”, onze koningin nazeggend.

Diversiteit en inclusie zijn inderdaad op zich prima, maar niet als dit van hogerhand wordt opgelegd. Dan wordt het totalitair en raciaal. Als mensen niet primair op hun vaardigheden en competenties worden geselecteerd, maar op zaken waar ze niets aan kunnen doen, dan is dit de bron van discriminatie en vormt het een aanslag op de motivatie van allen die werk verrichten. Dat is discriminerend en schadelijk voor de samenleving. Die schadelijkheid doet zich nu volop voor in Nederland. D66 minister Ingrid van Engelshoven is hiervoor verantwoordelijk. Onze vermeend liberale premier legde haar geen strobreed in de weg.

Deel -8-

Nederland staat vol met camera’s op straat. Je kunt je kont niet keren of het wordt gefilmd. Dat is prachtig voor het tv programma ‘Opsporing verzocht’, maar het vormt een inbreuk op de privacy. Tezamen met de hoeveelheid dataverzamelaars in de IT-sector en de algoritmen, gaat ons land in de richting van de Stasi, maar dan nu veel vooruitstrevender.

De Stasi was ooit de gevreesde inlichtingendienst van de DDR. Onze inlichtingendienst, de AIVD – ressorterend onder D66 – kan aan de slag om ons gedrag te bestuderen, eventueel te controleren en te corrigeren. D66 heeft ook greep op onze denkwereld. Minister Ingrid van Engelshoven liet weten dat musea en andere kunst en cultuurinstellingen subsidies zouden kwijtraken als ze niet voldoende divers zijn. In de Canon moesten meer zwarte bladzijden over koloniale tijd en slavernij. Onze politieke kanjer Willem Drees moest eruit. Dit alles onder auspiciën van de LKCA, Stichting Landelijk Kennisinstituut Cultuureducatie en Wetenschap, uiteraard ressorterend onder D66.

De fascistoïde politiek correcte censuur op social media van Kajsa Ollongren plus de identiteitspolitiek op marxistische basis van Ingrid van Engelshoven, dient om ons gedachtegoed politiek correct in de tang te nemen. Wat zal George Orwell plezier hebben op z’n wolkje. ‘Big Brother is watching you’ komt geweldig uit, al is het wat later geworden dan 1984. Zulke ministers spelen extremisten in de kaart. Hoe kan het zijn dat D66 zo’n goed verkiezingsresultaat behaald heeft? Is de Nederlandse kiezer oliedom of geestesziek? Allebei kan natuurlijk ook.

Is populisme fascistisch
Is de PVV rechts? Dat lijkt niet zo te zijn, want de PVV is niet voor een kleine overheid, de partij breekt geen lans voor het vrije marktmechanisme en voor de zelfredzaamheid en belangen van het individu. Het sociaal-economische programma is eerder links dan rechts te noemen. De PVV is niet rechts en al helemaal niet extreem rechts, zoals zo vaak gedebiteerd wordt.

De VVD was in oorsprong een rechtse partij, maar heeft, mede door voorman Mark Rutte, een linkse signatuur. De partij heeft er dus geen probleem mee een links blok te vormen. Als Nederland fascistoïde trekken vertoont, hoe kunnen dan populisten, die daartegen in opstand komt, fascistisch zijn? De pot verwijt de ketel.

Rob Riemen, van Nexus, meent dat Geert Wilders, PVV, een fascist is, maar hij wordt hierin breed bestreden. Bas Heijne buigt zich geregeld over het fenomeen populisme, maar lijkt niet te kunnen begrijpen waar het ‘onbehagen’ vandaan komt. Ook populisme specialist Cas Mudde heeft het er moeilijk mee populisme te verklaren.

Ik heb eerder gesteld dat de opkomst van populisme niet uit de lucht komt vallen. Het is een reactie op de geestesziekte van onze maatschappij. Populisme is een indicator daarvan. De Nederlandse politiek is de weg kwijt is, maar de oorzaak ligt buiten de politiek. Het zit diep verscholen in onze mindset, onze gedachtewereld en onze cultuur. Bewustzijn daarover doet zich onvoldoende voor. Men verbaast zich over de opkomst van extreem rechts. Ik verbaas me over die verbazing. Je kon er op wachten. Het is uitgelokt door links.

Gaat de wal het schip keren?
Niet zolang hier ‘brood en spelen’ de overhand hebben. Het wordt naar mijn mening anders als daar de klad in komt door recessie of depressie. Het rapport ‘Grenzeloze verzorgingsstaat’ van de UvA en Forum voor Democratie over de kosten van immigratie van de wetenschappers Jan van de Beek, Joop Hartog en Hans Roodenburg verschaft inzicht in dat proces. Ze bleken verwondering te delen over de gevoeligheid van economisch onderzoek naar migratie. Het mag niet onderzocht mogen worden. Dat zou niet politiek correct zijn.

Van de Beek: “we onderzoeken alles, behalve de kosten van immigratie”. Prof. Leo Lucassen kwam (uiteraard) met de kwalificatie “xenofoob”. In het rapport wordt geconcludeerd dat de immense kosten van immigratie niet samengaan met een wenselijk niveau van de verzorgingsstaat. Het lijkt de moeite waard om hierover de discussie aan te gaan. Tijdens de verkiezingen 2020 speelde het echter geen enkele rol.

---

Dit zijn het zesde, zevende en achtste deel van een langere serie artikelen, die we komende dagen (vanaf maandag) nog zullen voortzetten. De voorgaande (en komende) afleveringen vindt u hier.

---

Frits Bosch is macro-econoom en socioloog, auteur van “In Holland staat een huis, onbehagen bij de elite” en “Schaft ook Holland zich af?”, “Wereld op een keerpunt” en “Feminisme op de werkvloer”.

---

Meer over (links)fascisme vindt u hier.