Vroeger wilde ik best dood. 50 leek me een mooie leeftijd, en iedereen om me heen beweerde dat je er dan wel mee klaar was, het leven. Dus ik een euthanasieverklaring opgesteld

Maar toen ik eenmaal 50 was dacht ik er anders over. Het leven beviel me nog steeds best, en zolang ik niet in een rolstoel/bejaardentehuis zat zag ik niet in waarom uit te stappen. Wie weet word ik nog wel 100.

Maar als ik onbekwaam wordt, en kotsend in mijn eigen kwijl wakker wordt, dan mag de stekker er snel uit. Stel je voor dat je op zo’n ochtendmoment even helder bent: De horreur! Maar gelukkig is er dan die euthanasieverklaring.

Dacht ik.

Maar die telt niet meer, zegt men nu. ‘Veel euthanasie-verklaringen niet meer actueel‘, meldt de NOS. Je schijnt er vaker over te moeten praten met je huisarts. Arm mens, of ze het niet al druk genoeg heeft.

Als dat niet gebeurt, kan een euthanasieverzoek geweigerd worden. Minder dan de helft van de mensen neemt de moeite om de laatste wil-verklaring te actualiseren. Huisarts Matthijs van Wijmen heeft dat becijferd na jarenlang onderzoek, schrijft Trouw.

Want;

Een arts hoeft een euthanasieverzoek dat tien jaar geleden is geformuleerd niet op te volgen, omdat een patiënt van mening kan zijn veranderd. Onlangs werd een huisarts berispt omdat op grond van een vijf jaar oude wilsverklaring euthanasie werd toegepast. Regionale toetsingcommissies waken bij euthanasie over de zorgvuldigheid.

Nou, hij is weer fijn. Volgens de regels van de reasonoble doubt kun je elke avond wel van gedachten veranderd zijn. Is het echt zo belangrijk, dit probleem?

Er bestaat geen richtlijn over hoe vaak een patiënt een euthanasie-verzoek opnieuw moet bespreken met de huisarts. Ook is er geen termijn vastgesteld, bijvoorbeeld dat het laatste gesprek over euthanasie uiterlijk een jaar geleden gevoerd moet zijn. Van Wijmen vindt zo’n vaste termijn onwenselijk, omdat een gesprek van 13 maanden geleden dan niet zou meetellen.

Het probleem is dus de huisarts, als ik het goed begrijp. Ik vertrouw die van mij wel, maar die zal met pensioen zijn als het zo ver is (dat hoop ik voor ons beiden), en dan begint het gezeik opnieuw. Het levert wel een kans dat ik me na een tijdje ga dood vervelen, met al die terugkerende bezoekenartsen,. Ik vrees voor de gewetensbezwaarde beoefenaren van de geneeskunst dat ik tegen die tijd maar weer eens een oude hobby ter hand ga nemen. Ik koop een scheikundedoos en een  Handbook of Chemistry. Voor $50 heb je al een spiksplinternieuw exemplaar. Ook leuk om de muggen mee dood te slaan (zware kost dat boek) en je nabestaanden mee te plezieren, want je mag zelfstandig steeds minder tegenwoordig.