Hoe is het als je in Brussel een EU-lobby-symposium over EU-politiek bezoekt? Nicolette Geveke was niet onder de indruk, integendeel.

Recent werd in Brussel een symposium georganiseerd door leden van de voedingsmiddelen industrie. Zie over de omgang er mee van ALDE, de EVP, en de Groenen: “Impressie van een EU lobby-symposium”, het eerste deel van dit tweeluik.

Er was ook een ‘ideoloog’ van de ECR (Europese Conservatieven en Reformers/Hervormers), zoals ook uit de naam blijkt een opgedrongen amalgaam omdat alleen fracties/groepen van minimaal 25 leden uit tenminste 7 landen in het EU-parlement mee mogen doen. Tot de ECR behoren onder andere onze CU en SGP, maar ook bijvoorbeeld het Vlaamse NVA en tot Brexit de Conservatieven. Naar men verwacht zal volgende maand ook ons Forum voor Democratie onder leiding van Derk Jan Eppink zich aansluiten.

De ECR behoort niet tot de zogenaamde ‘Commissie fracties’ doch tot de oppositie. Op deze avond bleek mij echter geen essentieel verschil. Althans, voor zo ver ik de panelleden kon verstaan, want het Brusselse brabbel-Engels neemt hand over hand toe.

Kan me momenteel dus niet voorstellen dat de fractie van de ECR het juiste onderdak is voor het FvD; dat is op andere gronden ook de mening van CU en SGP die wel tot een andere EU-partij – namelijk de ECPM -, behoren dan het ACRE waar het FvD naar lonkt. Bovendien is het moeilijk voor te stellen dat het FvD vrindjes wordt met de Russofobische en militaristische en Eu-subsidie (= ons belastinggeld) verslaafde MOE-landse partijen die ook onderdak zijn in de ECR.

Momenteel lijkt de ECR voor het Forum voor Democratie echter wel verreweg de beste fractie. Ze hebben qua grootte ALDE inmiddels van de derde plaats verdrongen met 70 fractieleden uit 19 landen, en zullen na 23 mei naar alle waarschijnlijkheid nog verder groeien met realisten en wellicht exitters. Maar dan moet de ECR wel de juiste EU-sceptische ideeën uitdragen en trachten te realiseren. Eppink is optimaal ingevoerd in het Brusselse wereldje vanwege onder andere een eerder lidmaatschap van het EU-parlement, maar het zal onnoemlijk veel energie kosten om de steven van het EU-schip op een betere koers te manoeuvreren:

Op het lobby-symposium noemde de vertegenwoordigster van de ECR een rij van allerlei westerse en derde wereldlanden zoals Australië, Nieuw-Zeeland, U.K., V.S. (TTIP), Vietnam, Taiwan, en de Mercosur- en Afrikaanse landen, waarmee naar haar visie snel van alles omvattende handelsakkoorden dienen te worden afgesloten inclusief e-commerce, de dienstensector, klimaat en duurzaamheid.

Het is opmerkelijk dat de huidige Brusselse generatie niet beseft dat er ook – zoals eeuwenlang gebruikelijk –  gewoon verdragen kunnen worden gesloten op deelgebieden, zodat er een eind komt aan de logge economische EU-dwingelandij waarmee de EU zijn eigen ideologie en eigen belangen pleegt op te leggen aan (mensen in) andere landen en trouwens ook aan (de inwoners van) de EU-landen.

Dit soort asymmetrische verdragen die per definitie gekenmerkt worden door Machiavellistische ‘ethiek’ zoals ‘het doel heiligt de middelen’ zijn wellicht prettig voor de voedselindustrieën die dit symposium organiseerden, maar niet voor de mensen in ontwikkelingslanden, en dus vroeg ik:

“Hoe denkt u te voorkomen dat in ontwikkelingslanden de import van westerse producten jonge Afrikaanse voedselproducenten en voedselindustrieën de das om zal doen? In het recente verleden hebben we immers gezien hoe bijvoorbeeld Ghanese kippenboeren failliet gingen omdat het westen dankzij een dergelijk verdrag plotseling kippenpoten naar de West-Afrikaanse markt mocht exporteren c.q. dumpen; net als het failliet gaan van vissersbedrijven in West-Afrika en eerder in Papoea-Nieuw-Guinea? Als mensen hun werk kwijtraken dan hebben ze geen inkomen meer en bestaat bovendien de kans dat ze zich als vluchteling hier in West-Europa komen melden.”

De vertegenwoordigster van ECR antwoordde hierop met de bekende Pavlov-reactie als het gaat over Afrika: “Geen zorgen, we zullen ook meer ontwikkelingshulp gaan geven om dat te compenseren”.

Bizar, dus eerst prille Afrikaanse industrieën kapot concurreren en dan ter compensatie’ ontwikkelingshulp geven. Zou ze weten dat ook hulp in natura zoals voedsel en kleding zorgt voor vernietiging van de lokale industrie?

Dat is dus een beleidsvisie die geheel ingaat tegen de visie van de kiezers van het FvD en tegen de tijdgeest, die de EU-bubbel in Brussel kennelijk nog niet heeft bereikt. ‘Iedereen’ in Europa (en met ‘Europa’ bedoel ik gewoon het continent en niet de EU die het woord Europa heeft gekaapt) wil dat de inwoners van Afrikaanse landen gewoon op eigen benen kunnen staan. Dat is gelukkig dankzij de moderne techniek ook mogelijk geworden. Althans, als de mensen daar niet steeds maar weer worden tegengewerkt door contraproductief obsoleet egocentrisch handels- en subsidie-‘beleid’ van de EU.

Daar behoren wij Nederlanders niet aan mee te doen. Nexit!

---

Dit artikel verscheen eerder op Polderland

---

Het eerste deel van dit tweeluik vindt u hier.

---

Nicolette Geveke is correspondent Brussel voor Veren of Lood.