Een enkele keer werp ik wel eens een blik op de verslagen van de commissie De Wit, die de banken en de crisis in 2008 onderzoekt. Enquêtes door het parlement zijn nuttig, als er iets van geleerd wordt tenminste.

In dit laatste zit nu net het probleem. In de eerste plaats geldt het vooral een les voor de parlementariërs. Maar ja, aangezien het lidmaatschap van het parlement tegenwoordig niet langer een roeping is, maar een (tussen)stap in een lange carrière, heeft dat eigenlijk weinig zin. Tijdens een vurig debat over een maatregel door een minister in acute nood genomen, zie ik maar weinig parlementariërs grijpen naar de Handelingen van de Tweede Kamer.

De bevindingen van zo’n commissie De Wit hebben dus een hoog gehalte van theoretisch vertier, maar zullen ook de toekomstige realiteit niet beïnvloeden. Op zijn best struikelt een toekomstige minister nog eens over eenzelfde fout als de afgelopen jaren is gemaakt, waarbij de parlementariërs hem huichelachtig zullen verwijten dat hij de lessen van het verleden niet heeft geleerd.

Dat heeft ook alles te maken met een punt dat wellicht nog belangrijker is: de erkende onkunde van de huidige generatie parlementariërs. Wie in ogenschouw neemt welk een verzameling carrièrevolk de voorheen groene bankjes bevolkt, kan slechts in wanhoop het plafond bestuderen. Het meest tekenend daarvoor is dat de enige capabele economen die de Kamer bezit, Ewout Irrgang en Dijkgraaf, respectievelijk de SP en SGP vertegenwoordigen. Deze mannen hebben zich kennelijk door een bepaalde bevlogenheid beschikbaar gesteld, in plaats van te kiezen voor het grote geld.

Bij de grote (aspirant)regeringspartijen zijn capabele mensen niet prominent aanwezig. Als het parlement zich zo weinig gelegen laat liggen aan zijn primaire controlerende taken, is het niet verwonderlijk dat achteraf enquêtes nodig zijn om te achterhalen wat precies is gebeurd. Maar uit de aard van het hierboven geschetste kun u terecht concluderen, dat het lot van de resultaten van deze enquête op voorhand vaststaat: verstoffen als Annex van de Handelingen van het jaar 2011.

---

Eerder verschenen op Artikel7.nu