Actie tegen energiedrankjes? Het heeft een eigen logica, die echter teniet wordt gedaan door de logica achter de voortdurende verkoop van rookwaren.

Eerst even dit: van tijd tot tijd rook ik stevig (sigaren), en dan weer tijden niet (als ik elders ‘slechts op bezoek’ ben, of ik heb even geen geld). Maar de logica achter het rookbeleid van de overheid, daar krijg ik geen vinger achter. Je wordt door Jan en alleman om niets lastig gevallen met je rookgedrag, maar de overheid weigert het gebruik af te schaffen door eenvoudig te import te verbieden. Als ik leuk wilde zijn noemde ik het een uitsterfbeleid, maar wie de media in de gaten houdt weet wel beter: men is veel te blij me de junkerige rokers die onmogelijke bedragen blijven aftikken teneinde hun verslaving in stand te houden.

Energiedrankjes? Naar mijn gevoel is het daar niet anders mee gesteld. Al vind ik het spul werkelijk niet te zuipen, dus risico’s loop ik er niet mee. Zodat de logica van een actiegroepje dat ageert tegen de verkoop van energiedrankjes in ziekenhuizen aan mij welbesteed is. En dat ik hoop dat ze er collectief in blijven, ook dat ja.

De actiegroep vindt het krom dat kinderartsen waarschuwen voor de gevaren van de drankjes, terwijl jeugd “bij de uitgang van datzelfde ziekenhuis verleid wordt de schadelijke drankjes te kopen”.

Klinkt leuk, maar is toch meer iets voor een dronken ijsbeer.

Want laten we wel wezen: als je heel oud wilt worden moet je niet vergeten je ouders aan te klagen dat ze je ooit uit je couveuse hebben gehaald. Leven is sterven, en hoe beter je leeft hoe groter het risico dat de dood eerder komt dan later. Mij zul je niet horen zeggen op mijn honderdste: Als ik geweten had dat ik zo oud zou worden was ik met mijn lichaam voorzichtiger geweest. Hoogstens hoor je me klagen dat het merk jajem dat ze in mijn danmalige verzorgingstent (couveuse van wieg tot graf, jah?) schenken niet maar mijn zin is. Ook een aapmens moet weten wat ie wil, nietwaar?

Maar in het geval van de ziekenhuizen neemt de helft die verantwoordelijkheid niet, schat Foodwatch, dat zich baseert op een kleine steekproef onder zeventien van de ongeveer 80 ziekenhuizen in Nederland.

Maar een club als Foodwatch wil ik graag zo ver mogelijk van mijn bed houden, in ieder geval tot na mijn overlijden. Bovendien komen ze ietwat gemakzuchtig over, en dan den k ik al snel dat er iets met subsidie in het spel moet zijn. Een kleine steekproef onder 17 van de 80 ziekenhuizen in Nederland!! Nounou, poehpoeh! Het was te moeilijk ze alle 80 te onderzoeken? Of werd dat niet gedekt door de reiskostenvergoeding? Het zal er wel aan liggen da t als je alles zeker weet, je niet langer mag speculeren over wat er allemaal mis zou kunnen zijn:

“Er wordt veel rotzooi verkocht in ziekenhuizen”, zegt een woordvoerder van Foodwatch. “Ziekenhuizen zouden meer het goede voorbeeld moeten geven. Dat geldt voor junkfood, softijs en koeken, maar helemaal voor energiedrankjes. Die zijn echt gevaarlijk voor kinderen.”

Een woordvoerder van Foodwatch. Van een club die dus onvoldoende mankracht had om bij alle 80 ziekenhuizen in Nederland in kaart te brengen waar ze tegen zijn. Maar wel aan komen zakken met een ‘woordvoerder’. Pretentieuze zeikerds laten zich makkelijker identificeren dan ze zelf denken. Want goed is het nooit en de subsidie verliezen is het ergste dat hen overkomen kan. Dus doe je ze eigenlijk een plezier door te roepen dat het niet kan, want eigen verantwoordelijkheid en zo. Maar gewoon zeggen dat ze op moeten sodemieteren, dat zou wijsheid zijn.

Dat zul je een staatssecretaris daarom nooit tegen hen horen zeggen.

En dat is wat mij het meest bedroeft.