Leila Trabelsi, de vrouw van de afgezette Tunesische president Zine al-Abidine Ben Ali, zou 1,5 ton goud hebben meegenomen op haar vlucht naar Dubai.
Trabelsi, een voormalige kapster, bezocht vrijdag de gouverneur van de centrale bank en vroeg anderhalve ton goud (Circa 45 miljoen euro). Volgens de Franse krant Le Monde, die zich beroept op bronnen bij de Franse geheime dienst, weigerde de gouverneur. De presidentsvrouw zou daarop haar man hebben gebeld. Zine al-Abidine Ben Ali, toen nog president, stemde er pas na lang aandringen mee in.
Volgens de Franse bronnen is Leila Trabelsi met het goud meteen naar Dubai gevlogen. De president zelf heeft op dat ogenblik nog een toespraak opgenomen in de overtuiging dat hij het oproer zou weten te bedwingen. Maar alles wijst erop dat Ben Ali vrijdagnamiddag niet uit vrije beweging naar Saoudi-Arabië vertrokken is.

De situatie in Tunesië is na het vertrek van Ben Ali nog altijd erg onrustig. Volgens het persbureau Reuters hebben de veiligheidstroepen vandaag in de straten van Tunis waterkanonnen ingezet tegen manifestanten en werden er schoten in de lucht gelost. De manifestanten eisten dat de RCD, de partij van de gevluchte president, geen plaats zou krijgen in de nieuwe overgangsregering. Vandaag wordt in het land een regering van nationale eenheid onder leiding van premier Mohammed Ghannouchi voorgesteld. De oppositie zal daarin drie ministerposten krijgen. De nieuwe regering moet in de eerste plaats de rust terugbrengen.

Of dat gaat lukken moet ernstig betwijfeld worden. revoluties als deze hebben een momentum van zichzelf dat zich niet makkelijk laat temmen, als de geest eenmaal uit de fles is. Gezien de omvang van de onvrede lijkt het onwaarschijnlijk dat alleen de president de aanleiding is van de onrust. En dan zijn er natuurlijk nog de vissers in troebel water:

De verbannen leider van de belangrijke Tunesische radicaalislamitische partij Ennahdha, Rached al-Ghannouchi, heeft gezegd dat hij van plan is terug te keren naar zijn vaderland na het vertrek van president Zine al-Abidine Ben Ali.

“De Tunesische intifada is erin geslaagd de dictatuur omver te werpen”, aldus de politiek leider in Londen. “Nu is het moment aangebroken voor politieke partijen om het dictatoriale regime te vervangen door een democratie. Ik bereid mezelf voor op mijn terugkomst”

aldus de 69-jarige. Frankrijk, oud-kolonisator van Tunesië, stond destijds achter de beslissing van Ben Ali om Ghannouchi te verbannen. De Fransen waren bang voor een uitbraak van islamistisch geweld in de Noord-Afrikaanse regio. Ghannouchi heeft echter altijd bezworen dat zijn partij een democratische beweging is. Zijn partij is nooit officieel erkend door de Tunesische regering.

En daarmee wordt de parallel met Iran 1979 (sjah/Khomeini) angstwekkend actueel. Tunesië was een relatief rustig land in de Noord-Afrikaanse regio. Tot nog toe. Ook een zeer populaire vakantiebestemming voor mensen geïnteresseerd in all-in vakanties, waarbij men nauwelijks zijn hotel uitkomt uit angst een gratis maaltijd of drankje te missen.

De opstandigheid van de bevolking wordt veroorzaakt door gebrek aan werk, maar ook doordat er geen financiële ondersteuning beschikbaar is voor mensen die geen werk hebben. Tunesiërs zijn in Europa vooral in Frankrijk (de voormalige kolonisator) te vinden, maar gezien de economische basis van deze revolutie lijkt het tijd de dranghekken bij de Europese mainports alvast uit het depot te halen. De vraag is immers niet òf er vluchtelingen komen, maar vooral: hoevéél.

---

Dit artikel verscheen eerder op Artikel7.nu