Voortdurend eisen dat de overheid zaken regelt die zij niet regelen kan is één van de meest betreurenswaardige gevolgen van de maakbaarheidsgedachte waarmee de progressieve mens behept is geraakt in de afgelopen vijftig jaar.

Je kunt eisen wat je wil, maar als je de zon in het westen wilt laten op gaan moet je de namen van oost en west verwisselen. Overigens precies een aanpak die veel progressieven gebruiken als ze zaken veranderen willen. Werd deze zomer niet het woord allochtoon afgeschaft? Een woord nog wel dat werd ingevoerd in de beleidsnota’s ten behoeve van allochtonen ook nog. Laat ik u verder niet vervelen met een overzicht die de term schoonmaakster mettertijd heeft mogen beleven, het punt is u duidelijk.

Een klassiek voorbeeld van dit probleem doet zich voor bij de beleidseisen ten aanzien van de zogeheten Global Warming, bij mij bekend als de klimaathoax. Ik wil er twee voorbeelden van met u doorlopen.

Om CO₂ een broeikasgas te noemen was vanzelfsprekend een goed begin van alle ellende, en in groenmilieukringen is het woord nu vrijwel gelijkwaardig aan het woord duivel voor een jezuïet. Je noemt het en je ziet een rood waas voor hun ogen verschijnen. De verplichtingen over de CO_2-uitstoot worden hier aangejaagd met een natuurlijke afgifte door veen. Dat zou een extra inspanning moeten vereisen. Waarom? Omdat het klimaat verandert. Dat die klimaatverandering een normaal natuurlijk proces is waarmee iedereen om de haverklap angst wordt aangejaagd, terwijl geen enkele van de doemscenario’s die al jaren worden rond getoeterd zelfs maar een schim van credabiliteit hebben gekregen maakt dit tot een bespottelijk nieuwsbericht. Geschreven door mensen met komkommers in hun oren, want nieuws over milieuellende is een verplicht nummer bij de staatsomroep.

In Ierland gebruikt men turf (gedroogd veen) in energiecentrales, maar als je dat hier zou voorstellen komt de hele natuurbeschermingsmaffia over je heen. Ergo, we zouden maatregelen moeten nemen tegen een natuurlijk proces waarvan geenszins vaststaat dat we er schuld aan hebben, noch dat we er iets aan kunnen doen. Wat dat laatste betreft is de volgende – ook van vanmiddag – een nog fraaier voorbeeld.

Wat is het grote probleem met gassen als stikstofdioxide? Dat de Nederlandse rivierendelta een soort kom vormt waarin de uitstoot van Duitse industrie hangen blijft. Daar kan Nederland echt niets aan doen. Wat wil Milieudefensie, een oorlog met en invasie van Duitsland soms? Ze zien ons aankomen. Het zal er dus wel op neerkomen dat Nederland in de visie van Milieudefensie disproportionele maatregelen nemen moet. En dat men na een eerder (onzinnig, bleek in hoger beroep) juridisch succes twee jaar terug denkt, dat er wel een Nederlandse rechter zo gek te krijgen is dat die de regering opdraagt daarvoor te zorgen. De laatste zin laat al zien waar het op uitdraaien moet als het aan Milieudefensie ligt: autootje pesten.

Het hilarische van dit soort berichten is altijd dat men angstvallig probeert het openbaar vervoer buiten schot te houden, in Nederland de belangrijkste en gevaarlijkste veroorzaker van fijnstof, samen met het vrachtvervoer. Een uurtje op een perron met een paar langs suizende intercity’s is slechter voor je gezondheid dan wonen in een huis dat ooit met asbest werd geïsoleerd. Maar nee, dat hoor je nooit. Domweg omdat het eens tot mensen zou kunnen doordringen dat de milieumaffia wil dat u thuis blijft en niemand bezoekt of verder lastig valt met uw bestaan. Maar zelf reizen ze niet zelden in hun jeugd met een backpack de wereld rond en roepen overal ohh, en ahh bij bezienswaardigheden die dankzij hun intensieve bezoeken nu op instorten staan, zoals de Borobudur en Machu Pichu. Weer thuis wijden ze hun leven aan normale mensen lastig vallen met hun maakbaarheidsillusies, die ze niet zelden erfden van ouders die ook niet beter wisten, maar hen aanmoedigden want het stond zo lekker betrokken.

Dat je eisen stelt betekent niet dat de maakbaarheid gegarandeerd is. De realiteit is altijd een groot obstakel voor de mooiste plannen. En raad eens wie altijd voorop staan om die realiteit aan te willen passen, tegen de verdrukking in?