De staatsomroep leuterde vandaag over het belang van een waardig levenseinde. Veel meer dan D66-klets voor blijmoedig creperen met plezier is het echter niet.

Kijk eens hoe – ook vandaag – het overlijden van de op één na oudste mens werd gevierd:

Wat  een klepverhaal. Ik ben er vrij zeker van dat ik in haar positie nog graag de 130 had aangetikt. Ze beleefde nog veel plezier aan cola, chocola, en maakte graag puzzels – kennelijk om te laten zien nog niet geheel van Lotje te zijn. Een waardig levenseinde? In Nederland is dat al snel een luier die zo’n 3 maal per week wordt ververst. Hè? Nee. Bah!

Maar goed, ook het Kankerfonds is doordesemd van het D66-virus.

“Er is altijd heel veel aandacht voor het lichaam bij mensen die ongeneeslijk ziek zijn – pijn, benauwdheid – maar wij vinden dat de psychologische kanten veel meer aandacht nodig hebben in de opleiding”, zegt longarts Sander de Hosson van het Wilhelmina Ziekenhuis Assen, een van de initiatiefnemers van het programma.

Blijmoedig plaats maken voor de volgende generatie, zoals demontage-geobsedeerde Pia Dijkstra indertijd aankondigde, dát is het helemaal. Ervaringsspecialist Hugo de Clown startte er in 2019 een complete campagne over. Anders gezegd: hoe je alle goedbedoelende familieleden, vrienden, kennissen en andere bemoeizieken de deur wijst, omdat je vindt dat je hen eerder tijdens je leven al genoeg tijd hebt gegund. Dat is heel aardig als je nog mobiel bent, en er een auto met gevulde tank voor de deur staat, maar als je in in bed langzaam ligt weg te teren is dat allemaal anders. Dan is elke bezoeker er toch weer een, want het blijft aftellen wat je ligt te doen.

Het ergste is nog dat de defi9nitie van wat een waardig levenseinde is wordt gedefinieerd door die griezelige ambtenaren die ook de Corona-pandemie in het leven riepen. Hun definitie van een waardig levenseinde is derhalve dat je langzaam ligt te verstikken in je eigen levenssappen die zich in je keelholte verzamelen? Daar heb ik toch echt heel andere gedachten over.