En plotseling had Italië weer een regering afgelopen week. Maandag kreeg de club van premier Letta het vertrouwen van het parlement. Maar dat is nog nauwelijks een begin.

 

Eveneens maandag waarschuwde Moody’s, dat Italië’s behoefte aan een bail-out nog steeds niet kon worden uitgesloten. Dat dat vóór september in ieder geval zelfs niet zal worden overwogen stond al vast, dat het land overigens veel te groot is voor een steunoperatie zoals nodig is eveneens. Moody’s waarschuwing had dus een hoog ritueel gehalte, maar onderstreept desondanks de noodzaak snel aan de slag te gaan, waarbij de verschillende Italiaanse politieke partijen eendrachtig moeten samenwerken.

 

Want daar schort het al aan.

 

Zo ongeveer het eerste geluid dat uit de partij van ‘gedoger’ Silvio Berlusconi kwam, was een eis aan de regering een Monti-maatregel van afgelopen jaar weer af te schaffen. Niet geheel onverwacht – het was een van de belangrijkste campagnepunten van afgelopen verkiezingen geweest – maar desondanks onverwacht snel en heftig. Aangezien Letta niet zonder de steun van de PDL regeren kan, wel degelijk een serieus probleem. Maar daar begint het allemaal net.

 

Italië is bankroet. Mogelijk het mooist wordt dat geïllustreerd met de toename in slechte leningen bij de grootste banken van het land.

 

 

Economisch is het land terug in 1999.

 

 

Maar wel met een schuldenniveau dat hoort bij 2013. Dat is niet houdbaar, en dat blijkt uit alles.

 

Een kort lijstje:

 

Sinds 5 jaar is het besteedbaar inkomen met 9,5% gedaald, de economische productie met 7%, de werkloosheid is bijna verdubbeld trot 11,7%, de industriële productie viel met 25% en de bouwsector kromp 22%.

 

Italië blijft nog slechts overeind dankzij de LTRO-gelden. Met een schuldenlast van 130% GDP, totaal meer dan 2 biljoen euro, is de taak van de nieuwe regering er wat aan te doen gargantuesk. Vooropgesteld dat men van plan is er echt werk van te maken deze aan te pakken, want de windvanen in Europa hangen weer richting ‘onszelf uit de crisis lenen’. Dat we onszelf rucksichtlos de crisis INgeleend hebben wil blijkbaar niet doordringen.

 

Twintig jaar Japan als voorbeeld hoe het niet moet zou toch voldoende moeten zijn.

 

 

Eerder verschenen op Dagelijkse Standaard