President Trump is bezig de Amerikaanse MSM een lesje te leren. Een harde les. Het Witte Huis houdt vrijwel geen persbriefings meer.

Persbriefings zijn traditioneel de wijze waarop het Witte Huis via de pers communiceert met de Amerikaanse bevolking. Net als vrijwel overal elders tot circa 2010. Maar onder Trump vinden nu veel minder plaats dan onder voorgaande presidenten. Echt veel minder (rechts).

With Trump routinely denouncing the media as “fake news” and many press outlets — as well as some White House news correspondents — habitually calling him a liar and predicting his impeachment, relations between reporters and the White House have reached rock bottom.

Wat de huidige vertegenwoordigers van de Amerikaanse MSM niet lijken te beseffen is dat ze op deze manier bewijzen dat het Witte Huis hen niet nodig heeft om het beleid kenbaar te maken en uit te leggen. Ook als Trump het gevoel krijgt dat een deel van zijn beleid niet voldoende over het voetlicht komt is er geen man over boord. Na zijn ontwaken pakt hij zijn telefoon, en hop! Vijf tweetjes later bestaat het probleem niet meer. Talloze Amerikanen volgen hun president via Twitter (via zijn persoonlijke account, niet de POTUS-creatie van Obama). Nog nooit is de communicatie van een president met de bevolking zo direct geweest.

Het stuk dat de (rechtse) Washington Examiner hieraan gisteren wijdde, begint met een wat verwijtende toon waarmee de president te verstaan gegeven wordt dat dit niet goed is. Maar gaande het stuk moet ook de schrijfster erkennen dat de vijandelijkheid niet speciaal van Trump uit gaat, en dat deze bovendien simpelweg constateerde dat hij de pers minde rnodig had dan zij hem. Pijnlijk, maar ontegenzeglijk waar. Met als hoogtepunt zijn opmerking tegen WH-press secretary Sarah Sanders: “Why bother?

On Tuesday, Trump tweeted: “The reason Sarah Sanders does not go to the ‘podium’ much anymore is that the press covers her so rudely & inaccurately, in particular certain members of the press. I told her not to bother (vet door Red VoL), the word gets out anyway! Most will never cover us fairly & hence, the term, Fake News!”

Dodelijker kon het niet gezegd worden. Dat komt ook boven in de er op volgende analyse in het stuk van de Examiner. Daarin worden twee zaken geconstateerd die het evenwicht van de informatievoorziening zelf in evenwicht brengen.

Trump speaks frequently with the press himself, often far more times over the course of a week than his recent predecessors. Trump had more than 300 exchanges — interviews, question-and-answer sessions, and press conferences — with the media in 2018, according to Kumar’s data, and the frequency of Sanders’ briefings is tied to the president’s own accessibility.

En

Sanders, who did not return a request for comment, defended the frequency of briefings last year, telling Fox News it is better for the White House press corps to question Trump than her. “I always think if you can hear directly from the president, and the press has a chance to ask the president of the United States questions directly, that’s infinitely better than talking to me,” she said in October.

Maar duidelijk is dat de Press Secretary als dat zo uitkomt veel minder lomp durft om te gaan met de pers dan de president zelf (die dat inderdaad op ongekende wijze volvoert). Dat herstelt een evenwicht dat door de pers zelf verstoord werd:

McCurry (zelf oud-Press Secretary onder Clinton, Red.) said it was “lamentable” that reporters don’t have a regular forum through which they can question someone who speaks on behalf of the president. “A briefing that ensures a regular, routine opportunity for the press, representing the American people, to actively engage the White House about policy and programs and issues is indispensable,” McCurry said. “It’s a requirement of our democracy in many ways.”

Fleischer (PS onder Bush jr) wees ook op de veranderde omstandigheden:

Sanders’ press briefings can be acrimonious and are often carried live by the networks. But the combative exchanges she has with some reporters have raised questions about the format.

Dit zijn belangrijke observaties, en je ontkomt er niet aan dat in de ogen van deze ervaringsdeskundigen de pers zichzelf in de voet geschoten heeft, en nu niet weet hoe de situatie ten goede te keren. Dat de president niet laat ringeloren door de pers en daarmee en passant zijn Press Secretary beschermt hoor je verder nooit. Maar het is een belangwekkend inkijkje in de huidige werking van de Amerikaanse Democratie dat je zo krijgt. Het zou ook een stevig argument moeten zijn voor de redacties die de Witte Huis-correspondenten aansturen eens actie te ondernemen. Zij zelf hebben daarbij het meest te winnen.