De Volkskrant deed verslag van een harde leerschool in BLM-management. Iets met een vinger die een hele hand overboord trok. En dat ideologisch gestuurd management dom of bedrog is.

Lezen kunt u het desgewenst hier, maar het verhaal is simpel genoeg. Een hippe Amsterdamse club die de aam had weten te krijgen ‘diversiteitsvriendelijk ‘te zijn, kreeg van publiek en enige medewerkersbegin juni het ultimatum dat de directie ‘te wit’ was. Dat moest anders, want anders….

Gut, denk je dan. War doet het publiek? Want eerst was het beeld van De School, de hoogst genoteerde technoclub van Nederland:

Vooral in de queer-gemeenschap wordt De School geroemd als ‘safe space’: een plek waar niemand wordt gediscrimineerd.

Maar het publiek werd niets gevraagd, de boel werd eerst onder druk gezet:

Voor het pinksterweekend zet een communicatiemedewerker een bericht klaar, dat op zondag 31 mei automatisch op Instagram wordt geplaatst. De post moet 67 duizend Instagram-volgers eraan herinneren dat het café maandag 1 juni weer open gaat.
Een stortvloed aan reacties is het gevolg. Volgens bezoekers had de nachtclub zich juist op 31 mei, de dag voor de Black Lives Matter-demonstratie op de Dam, moeten uitspreken tegen racisme. Ondanks excuses zwelt de kritiek in de weken die volgen alleen maar aan. Activistische bezoekers roepen De School ter verantwoording: de nachtclub laat zich voorstaan op een inclusief imago, maar in de programmering zijn te weinig gekleurde dj’s te zien. Ook wordt de organisatie ‘te wit’ bevonden.

Voor wie nog niet begrepen heeft wat het mechanisme achter inspraak is: de meest laffe zeikerds die anders bang zijn buiten te eindigen, krijgen dan plotseling moed, en zijn niet meer stil te krijgen: Om een hele oude grap in herinnering te brengen: vegetarisme is allemaal leuk en aardig, maar tijdens het eten wil een verstandig mens er niet mee lastig gevallen worden.

Inspraak in de manier waarop een bedrijf wordt gerund is dodelijk voor de rendabiliteit. Zeker als dat draait op design, of een formule. Net zo goed als je een goed functionerend deurbeleid niet moet democratiseren. Evenzo dat je DJ’s dwingt te raaien at een meerderheid wil. Dan eindig je in een boerdisco waarin “Pride” van U2 nog steeds de afsluiter van elke avond is. Het bewijs voor wat ik hier debiteer is direct te lezen:

Enkel sympathie hebben is volgens de activisten echter onvoldoende: je niet publiekelijk uitspreken tegen racisme is net zo kwalijk. Dat hadden de medewerkers op tijd door moeten hebben.

En omdat gezeik nooit alleen komt:

31 mei benaderde dj-collectief X3 de club, om vanuit Amsterdam-West een inzamelingsactie te houden voor zwarte organisaties en actiegroepen. Maar sommige van die organisaties, waaronder The Black Archives, willen niet langer worden geassocieerd met de nachtclub.

Nogmaals dient hier de enige overweging te zijn: wat is het effect? Maar nee, het is Amsterdam. Dus komt er een avond die de chaos nog zal vergroten:

De club besluit een gespreksavond te organiseren om rekenschap af te leggen, die integraal wordt uitgezonden via een livestream. De bijeenkomst draagt de veelbelovende titel ‘Taking Responsibility’. De bedoeling: de deuren wagenwijd openzetten en kritiek incasseren. Doelbewust worden activistische bezoekers uitgenodigd. Een medewerker betrokken bij de organisatie: ‘We dachten: we zetten de taperecorder aan, gaan op het podium zitten en luisteren. Zo wilden we de meest rauwe, breekbare setting creëren waar kritiek geuit kon worden.’

In plaats van olie op de golven wordt opnieuw een succesvol onderdeel van de bedrijfsvoering ter discussie gesteld, en waardoor het zal worden vervangen is al even duister:

Een van de aanwezigen kaart aan dat gekleurde bezoekers minder makkelijk de club binnenkomen. Ook wordt er een forse beschuldiging van seksuele intimidatie geuit aan het adres van het beveiligingsbedrijf. Een bezoeker met drugs op zak zou in ruil voor seks met de portier niet worden gerapporteerd bij de politie. (..) Onder druk van de aanwezigen besluit hij niet meer samen te werken met het bedrijf.

Toen werd dat beveiligingsbedrijf om rekenschap gevraagd, en werd het pas echt hilarisch:

‘Mijn medewerkers en ik hebben op meerdere momenten geconstateerd dat Marokkaanse jongens uit de buurt werden geweigerd. Die stonden dan met z’n tweeën keurig in de rij, maar werden te gewoontjes bevonden voor de club. Ze passen niet bij de elitaire cultuur die de De School wil behouden.’

Wat wordt het vervolg? Ik gok voor 90% op een complete opheffing, met een alternatieve kans van 10% op een transformatie tot jeugddisco voor de omwonende Marokkaanse hangjeugd. Want:

Ondertussen draait de nachtclub vanwege het Corona-virus al maanden geen omzet en holt de financiële gezondheid van de organisatie achteruit.

De les is even simpel als duidelijk: wie ideologische bevlogenheid wenst in zijn danstempel vraagt voortaan maar subsidie aan in het stadhuis. Wie geld wil verdienen en een leuke club wil waarin iemand zichzelf kwijt kan, ontslaat iedere zeikerd op staande voet of gooit die buiten. En je kijkt later nog eens naar de redenen die je je advocaat geeft als er bonje over komt.

Ben there, seen that, no changes ever.

---

Meer over de waanzin tijdens BLM-protesten vindt u hier.