Om met de deur in huis te vallen: als drammen mag, mag terugdrammen ook, lijkt mij. Anders moet je maar direct een verbod op het woord drammen instellen.

Maar zo eenvoudig is het met de LHBT-etc gemeenschap[1] tegenwoordig niet meer.

Nu het nieuwe normaal wordt afgekondigd willen heel diverse kippen daar ook bij zijn. Dat ik dat wat vermoeiend vindt is niet de aanleiding tot dit stukje, maar het plaatje rechts vergrootte wel mijn vastbeslotenheid hier eens de bijl in te zetten.

Wat Roze Woensdag is weet ik niet. Dat ik ooit de hele avond portier was bij een Roze Zaterdag heb ik eerder wel eens gememoreerd, en dat ga ik verder niet herhalen. Wel dat de eis om alles normaal te vinden zonder dat je er wat op terug mag zeggen me de keel uithangt.

Dat je iets accepteert maakt iets nog niet normaal. Dat iets normaal is maakt iets nog niet wenselijk. Ieder zijn smaak, en vrijheid blijheid. Althans, dat vind ik.

Dat begint elders echter steeds meer te schuiven, en dat irriteert me uitermate.

Met als dieptepunt iets dat ik vanmorgen bij de EU-laven oppikte. En typisch iets dat nergens in de Nederlandse pers te lezen was, want het zou eens iemand op een idee kunnen brengen. Wat zei dat berichtje waaruit ik het heb?

De voorzitter van de Europese Commissie heeft steun uitgesproken voor seksuele minderheden, die met name in Polen onder vuur liggen.

Dat is mooi. Al wordt ik bekropen door het gevoel dat de steun vanuit Brussel tegen iets dat in Polen gebeurt politieker gemotiveerd zal zijn dan me lief is. En inderdaad:

In dat land hebben tientallen gemeenten zogenoemde LHBT-vrije zones ingevoerd.

En toen werd het hilarisch:

“Onze verdragen garanderen dat iedereen in Europa vrij is om te zijn wie ze zijn, te leven waar ze dat graag willen, lief te hebben wie ze willen en zoveel te ambiëren als ze willen”, schreef de Duitse op Twitter.

De tegenstrijdigheid van deze uitspraak met het onderwerp schijnt de goed bedoelende betrokkenen te zijn ontgaan, en het vuur van die goede bedoelingen heeft geleid tot een zekere cognitieve dissonantie. Laat ik het daarom simpel uitleggen, want ook zonder dat ik hiervan ooit eerder had gehoord, was me direct duidelijk wat gaande moet zijn. Hier wordt terug gedramd!

Speciaal in het oerconservatieve oosten van Polen worden dingen als regenboogkleurige zebrapaden beschouwd als een provocatie van de beleden normen en waarden, en derhalve als gedram. Zogenoemde LHBT-vrije zones zijn daarop het logische antwoord. Pas als iemand gaat proberen die zones te handhaven is wat mij betreft de boot aan.

Dat dat niet de kwestie is, wordt volkomen duidelijk uit het verder totale gebrek aan ophef tot dusver. Want reken er op dat heel de EU terug van vakantie (ze zijn al een week weg, zelfs de twitterfeed heeft slechts berichten van 10+ dagen oud, rechts) terug was gehaald om Polen rekenschap te vragen als er iets anders was gebeurd dan het plaatsen van een bord waarop in het Pools te lezen is: LHBT-vrije zone.

Eigenlijk is het vrij ludiek, en vrijwel identiek met het plaatsen van een regenboogzebra.  In ieder geval: Tableau!![2]

In de meest conservatieve delen van Polen, met name in het zuidoosten, hebben gemeenten en lokale overheden zichzelf vrij verklaard van de “lhbt-ideologie” of zich uitgesproken voor “familierechten” . EU-commissaris Helena Dalli (Gelijkheid) maakte deze week bekend de aanvraag van zes van deze gemeenten voor een bijdrage uit het Europese fonds voor partnergemeenten af te wijzen.

Dit is immens zielig geredeneerd. Staat hierdoor de Poolse rechtsstaat onder druk? In Brussel lijkt men dat te denken, maar dat het haar eigen druk is die deze weerstand opriep wil er niet in. Vrijheid, gelijkheid en broederschap, en wie niet horen wil moet maar voelen. Er is nog niet zóveel veranderd sinds de Franse Revolutie (FR) heel Europa de oorlog verklaarde om de revolutie te verbreiden, wilde ik maar zeggen. Alleen is men in Brussel het tweede deel van de achterliggende FR-kretologie vergeten: oorlog aan paleizen, vrede aan hutten.

Ook in de natuurwetten geldt nog steeds: actie is minreactie. Dat men in Brussel niet herkent dat ze ludiek voor het lapje worden gehouden, is wel weer heel significant voor de hopeloosheid van het Brusselse project.

---

1. Excuses als ik een paar letters ben vergeten; ik ben het overzicht kwijt geraakt.
2. Leuk weetje: met een bijdrage van maximaal 25.000 euro kunnen gemeenten een ‘zusterband’ aangaan met een stad in een ander Europees land, ook wel jumelage genoemd.Weet u ook direct waarom de hele EU vol staat met dergelijke stomme bordjes. Maar de EU is een na-ijverig pantheon, dat geen andere bordjes verdraagt dan die door haar zijn goedgekeurd.

---

Meer over Polen vindt u hier.