Vanmorgen las ik in De Pers een berichtje, dat PVV’ers ook worden gediscrimineerd. De Pers was de antidiscriminatiebureaus langs geweest, en ten opzichte van 2009 was het aantal klachten in 2010 met maar liefst met 300% toegenomen! In exacte getallen klinkt dat al een stuk minder indrukwekkend, in 2010 waren immers maar 77 meldingen geweest.

Het ging hierbij vooral om uitingen in de media: vergelijkingen tussen PVV en NSB, de introductie van de term Bruin 1 voor het kabinet Rutte in oktober, maar ook van een scholier die zijn opstel naar eigen zeggen met een onvoldoende zag bestraft wegens de politiek incorrecte mening die hij er in verkondigde.

Wat we daar van moeten vinden? Ik vind het fantastisch! In zekere zin is hier namelijk sprake van emancipatie. Het artikel suggereerde dat de klagende PVV’ers zonder uitzondering blank waren, en meestal man. De groep die volgens erkende wijsheid niet gediscrimineerd kan worden, omdat zij de bron is van alle kwaad. De enige minderheidsgroep die standaard als de onderdrukkende meerderheid wordt gezien.

De antidiscriminatiebureaus hebben de klachten genoteerd. Dat is winst, want laten we wel zijn, als pakweg twintig jaar terug iemand strak stevig rechtse ideeën had en werd uitgescholden voor nazi, dan ontkende je dat netjes (en naar we mogen hopen naar waarheid), maar dat je je daarmee kon vervoegen bij een antidiscriminatiebureau kwam niet in je op. Slikken, verbijten en inwendig vloeken op de lichtzinnige nitwits die zonder enige kennis van zaken naar het gemakkelijkste scheldwoord grepen. Immers, wie nazi werd genoemd, was af. Geen verdediging tegen mogelijk.

Ik vind het dapper dat mensen de moed hebben om naar zo’n bureau te gaan, en een dergelijke klacht neer te leggen. Het is traditioneel toch een beetje het hol van de leeuw. Mij zullen ze er niet zien, en ik vind het ook niet nodig heel veel mensen de gang erheen maken. Aan een dikke huid is nog nooit iemand doodgegaan. Maar dat het kan als het de spuigaten uit gaat lopen is een goede zaak.