Er is meer discriminatie geconstateerd – moslimdiscriminatie wel te verstaan. Andere discriminatiecijfers daalden. Vooral in de regio’s haaglanden en Hollands Midden zou het volgens een rapportage van Bureau Discriminatiezaken (BDZ) sterk zijn toegenomen.

Ik word ontzettend moe van deze berichten. Echt. Heel. Ontzettend. Moe. Oh, en serieus kan ik ze allang niet meer nemen. Niet alleen geloof ik er geen reet meer van, maar dat heeft ook te maken met de kennelijke zwaarte en de context van waaruit de meldingen werden geregistreerd. Wie daarbij beseft dat veel moslima’s (de grootste groep ‘slachtoffers’) ook nog het meest provocerend – want verschillend – gekleed gaan ten opzichte van de autichtone burger, die is er snel mee klaar.

In de gewraakte regio’s ging het in 2015 om 154 meldingen, tegen 75 in 2014. Doordat BJZ er aan toevoegde dat de aanslagen in Parijs ook een sterke rol speelden, heb ik er helemaal geen goed woord meer voor over. Want het suggereert dat het bij moslims doordrong dat men een tegenwicht moest bieden aan mogelijke commentaren, en veel grotere incidenten in de afgelopen jaren lieten zien dat dat dan ook precies was wat ook erder al gebeurde: het ‘bewustwordingsproces’ genereerde op zichzelf al voldoende ophef waardoor een half jaar later via rapportages als bovengenoemde die ophef nog eens extra werd aangezet: als rapportage van aangedaan onrecht waarover terecht werd geklaagd.

Wat een leed.

Als er iets gebeurt dat de hele moslimgemeenschap in een kwaad daglicht telt, is het strijk en zet dat er dubieuze incidenten worden geregistreerd waarin ze de slachtofferrol spelen. Incidenten waarvan vrij zeker is dat ze nooit zijn gebeurd, of tenminste dat ze zijn georkestreerd dan wel in scene gezet. Niet al te lang geleden kwamen er bij diverse moskeeën dreigbrieven binnen die qua karakter vooral de obsessies van de gemiddelde moslim met discriminatie etcetera verrieden. Geen herkenbaar islamofoob taalgebruik was herkenbaar, maar dat weerhield de Nederlandse media er niet van er een week lang schande van te spreken. De minister van de betreffende belangengroep beloofde beterschap, en daarmee was de kous toch nog op bevredigende wijze af geraakt.

Diverse gebeurtenissen die eerder groot in de media werden gemeld, bleken later vaak niet te kloppen – maar daarover hoor je zelden meer dan een droge constatering in een ANP-berichtje op vrijdagavond 21.00 uur. En dat dan vaak over mensen die zich niet voldoende ‘gerespecteerd’ voelen. Alsof er veel reden is om mensen te respecteren die vinden dat ze op basis van hun dubieus – zoals alle geloven dat zijn – geloof, respect verdienen, zowel wat betreft hun kledingskeus als hun gedrag.

Het doet me altijd weer denken aan klassieke verhalen die stammen van rond 1975: van Surniaamse vrouwen die midden op een kruispunt een bus aanhielden omdat ze mee wilden, en zich zo groot mogelijk opbliezen als de chauffeur weigerde de deur voor hen te openen. DISCRIMINASIE!! Ik herinner me nog mijn verbazing toen ik het meemaakte.

Alvorens te gaan tetteren over een onrechtvaardige behandeling lijkt mij dat het zaak is dat deze mensen eerst eens weten wat de behandeling is waarop ze zeker recht hebben, en waarop het aanbidden van een hoopvol maar nergens op gebaseerd meerderwaardigheidscomplex zeker geen recht geeft. Tot ze daarvan kennis geven kan ik rapporten als van BDZ geen seconde serieus nemen – en zal daar ook zo naar handelen.