Nederland heeft twee soorten diplomaten. Een is de soort Van Walsum, die een tijd lang onze ambassadeur was bij de VN.

In een vorige generatie was Han Boon zo’n diplomaat, die ondanks een conflict met minister Luns tot onze permanente vertegenwoordiger bij de NATO in Parijs werd benoemd. Luns vond hem te goed. Hij kon hem niet missen, wat over allebei wel iets zegt, denk je dan.

Een representant van de andere soort is onze tegenwoordige socialistische minister van Buitenlandse Zaken. Bert Koenders ontbreekt het niet aan een goede babbel en een behoorlijke portie zelfverzekerdheid, maar qua bekwaamheid kan hij niet in de schoenen staan van Boon of Van Walsum.

De meeste mensen zijn het al weer vergeten maar de val van het vierde kabinet Balkenende was een rechtstreeks gevolg van twee miskleunen van Koenders. Als minister van Ontwikkelingssamenwerking in dat kabinet had hij eerst een conflict met zijn minister van Buitenlandse Zaken over het Goldstone-rapport. Goldstone had daarin beweerd dat niet alleen de Palestijnen maar ook de Israëli’s zich aan oorlogsmisdaden hadden schuldig gemaakt. Dat was niet zo en Goldstone heeft die beschuldiging later weer ingetrokken, maar Koenders wilde dat Nederland de opvatting van dat rapport openlijk zou steunen. Pas toen Goldstone zijn excuses maakte en zijn beschuldiging aan het adres van Israël introk, werd die affaire gesust. Maar de verhouding tussen Verhagen en Koenders bleef slecht.

Toen kwam de kwestie-Uruzgan, waar Koenders tegen Verhagen had gezegd dat hij niet geloofde wat die als het standpunt van de NATO in het kabinet had gebracht. Als dat werkelijk zo was dan moest hij maar zorgen voor een brief van de NATO waar dat in stond. Dat deed Verhagen nog dezelfde dag en de brief van de NATO kwam prompt. Dat tot woede van vicepremier Bos, die beslist geen nieuwe Uruzgan-missie wilde en dat ook al in het openbaar had verkondigd. Maar hij wilde ook geen ruzie met de NATO, natuurlijk. Op hoge toon verweet hij toen Verhagen dat hij niet op de hoogte was gesteld, maar die verwees hem door naar Koenders.

Het heeft Bos en Verhagen uiteindelijk beiden de politieke kop gekost, want in Den Haag vindt men dit het soort streken die men zich in coalitieland niet kan veroorloven. Voor veel insiders was het daarom een raadsel hoe iemand Koenders weer uit de la had kunnen halen toen de PvdA een opvolger van Timmermans moest leveren. Maar bij de PvdA kan tegenwoordig alles.

---

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp