Tot je verbazing blijkt ons vaderland van tijd tot tijd de meest vreemde vogels te herbergen. Een Dinges des Vaderlands moet je tegenwoordig maar gewoon vinden, en hun autoriteit wordt je met hun ‘titel’ beleefd aanbevolen.

Nu had ik me met al die Dingessen des Vaderlands al eerder ongemakkelijk gevoeld. maar nooit eerder zo als toen vorige week de Theoloog des Vaderlands ten tonele werd gevoerd bij Buitenhof. Dat had iets van de Klucht van de Koe: naarmate ze meer zei verloor ze ontzagwekkend veel recht op gezag. Dat het een ‘ze’ was was opmerkelijk genoeg, maar ik ben net jong genoeg daar flexibel mee om te gaan. Ernstiger is dat de manier waarop de ze theologe meent met de Bijbel en aanverwante geschriften om te gaan. Het deed bij mij het vermoeden rijzen dat haar titel verstopt gezeten had in een pak Brinta, en dat die na opspelden niet makkelijk verwijderbaar bleek.

Dat viel mee, de Theoloog des Vaderlands is een jaarlijks toegekende titel. Maar dat maakt de titel niet minder vreemd. Het pretentieuze aspect laat ik graag over aan de betrokkenen, zelf heb ik niets met geloof, dus aan een uitlegger van religieuze geschriften heb ik evenveel behoefte als aan een professionele vogelvluchtuitlegger (augur). Maar wat me taalkundig bevreemdt is dat je zo iemand bedenkt met de titel Theoloog des Vaderlands, en dat die vervolgens ieder jaar een opvolger krijgt. Na tien jaar zijn dat tien Theologen des Vaderlands, dat vind ik nogal wat. Dat is al bijna een Synode des Vaderlands.

Met de Filosoof des Vaderlands ben ik al wat langer bekend, en ook dat is een jaarlijks wisselend stigma waarmee jonge filosofen worden opgezadeld om een vage links-politieke overtuiging aan de mens te brengen. Het garandeert uitnodigingen voor het Filosofisch Kwintet, en wellicht andere programma’s die men uitzendt als ik slaap. Niet dat het Filosofisch Kwintet iets is waarvoor je me wakker maken hoeft, maar aanvankelijk leek de gedachte me wel interessant. Dat duurde de eerste uitzending ongeveer een kwartier, en na de tweede had men me er van overtuigd dat de politieke denkbeelden van Claire Polak (de presentatrice) verre te prefereren vallen boven wat haar gezelschap uitkraamde. Om Brederode nogmaals onder de aandacht te brengen: het kan verkeren.

Wat moeten we met al deze Dingessen des Vaderlands? Je krijgt er niet het idee van dat het er met het vaderland goed voorstaat als je deze mensen geduldig aanhoort. Een Dinges des Vaderlands is een jong links warhoofd waarnaar we met aandacht zouden moeten luisteren. Het is een uithangbord dat ons wordt voorgehouden door mensen die denken zo zieltjes te winnen. Ergo, Dingessen des Vaderlands zijn een links complot. Het zijn politieke zendelingen die via de TV bij je binnenkomen om je te vertellen hoe je denken en redeneren moet. Dat zal men wel weer heel cultuurmarxistisch bedacht vinden van mij, maar meer kan ik er niet van maken.

Het is wèl zielig voor die jonge slachtoffers die de rest van hun leven met dit stigma rond moeten zeulen. Van zoiets komt je nooit meer af.