Nu de PVV tien jaar bestond deze week, werd de nationale obsessie met Geert Wilders maar weer eens uit de kast getrokken. Politiek gebeurt er immers te weinig om ons echt druk te maken, en het nieuws over de asielmigratie is onveranderd slecht. Een mooie gelegenheid om weer eens in te wrijven wat er allemaal mis was en is met die PVV van Wilders.

Wat ook opviel was het verschil met het vieren van zeventig jaar PvdA. Waar het PvdA-feest werd verpest met onkundig onderling gekrakeel en beschamende oproepen, leek het alsof de media zich collectief hadden voorgenomen dat dit feestje voor de PVV niet leuker aflopen mocht. Zure voetnoten waren er in ieder geval genoeg. En zonder al te veel in te gaan op gerechtvaardigde bezwaren tegen de manier van moderne politiek bedrijven kreeg Geert Wilders weer eens de volle laag van alles wat er mee fout zou zijn. Over de toon dus, en niet over de onvrede met de resultaten van politieke debatten over regeringsbeleid.

Over een interview van de NOS met Wilders werd door Vrij Nederland de staf gebroken, want een aantal kritische vragen werd niet (!) gesteld. Vond VN. Alsof de NOS daarmee moeite gehad zou hebben. Het liet zien, hoezeer men elkaar de maat neemt in de beleden afschuw van Geert Wilders. Obsessief, want het interview was afgenomen eer de vragen mogelijk waren geweest. Kennelijk is de behandeling van Geert Wilders de maat van alle politiek handelen.

Dat Messiascomplex komt keer op keer terug in allerlei media uitingen. Gisteren zag ik onderstaande afbeelding (uit NRC) voorbij komen, en het is er een goed voorbeeld van.

Dat leverde een vraag op: Wilders ‘draagt bij’. Maar wie zijn dan de anderen die ons politiek klimaat ‘verzieken’? Mijn eerste gedachte was dat het het electoraat moest zijn. Maar taalkundig klopt dat niet. Later heb ik gespeeld met het idee dat dit gewoon onhandig taalgebruik was. Zeker als je haast hebt formuleer je nogal eens teveel in gemeenplaatsen en vaste uitdrukkingen.

Maar toen ik er vanmorgen nog eens naar keek, besefte ik dat hier wel degelijk iets van belang stond. Er wordt geïmpliceerd dat Wilders ‘medeplichtigen’ heeft. En dat woord betekent in deze context niets anders dan mensen die zich medeschuldig maken door iets te steunen, zonder de daad zelf te bedrijven. Ergo: zoals de Halbe Zijlstra’s van deze wereld, en anderen die zich in de richting van vaste PVV-punten laten leiden. Daar zag ik deze week zelfs Ahmed Marcouch van beschuldigd, wat tamelijk vreemd en overdreven mag worden genoemd. Heel bizar. Soms is een denkpatroon niet zo heel makkelijk te doorgronden.

Zeker zo interessant aan dit stukje tekst is opnieuw dat obsessieve. Enerzijds de beschuldiging dat electoraal gewin niet wordt omgezet in regeringsdeelname door wat water bij de wijn te doen – om daarmee de spanning in het land te verminderen! Anderzijds de er direct op volgende constatering dat het vanzelfsprekend onvoorstelbaar is dat de kernpunten en agenda van de PVV ooit deel zullen worden van overheidsbeleid, omdat een meerderheid van de Kamer er niets van hebben moet. En dat gelukkig dus ook niemand met hem regeren wil.

Dat is tamelijk schizofreen bovendien. Zeker als je je bedenkt dat veel van wat de PVV wil, inderdaad direct in gaat tegen de gedachtewereld van het grootste deel van de Tweede Kamer. Dat de gevolgen van die gangbare denkwijze dan door Geert Wilders cs zouden moeten worden opgelost, daarbij staat je verstand eigenlijk stil. Wat een radeloosheid.