Dé politicus van het jaar volgens de parlementaire pers is Diederik Samsom. Wie volgens EenVandaag de politicus van het jaar wordt, wordt pas vandaag bekend gemaakt. Niettegenstaande dit alles won op 12 september jongstleden Mark Rutte de verkiezingen en werd premier van een VVD/PvdA-kabinet, in retrospectief daarmee beslag leggend op de titel Leugenaar van het Jaar.

Het is een curieus gebruik, die verkiezing door de parlementaire pers. Over het algemeen wint in jaren dat er weinig politiek rumoer plaatsheeft de premier, en hiermee is al direct het eerste manco van deze lijst vol eindejaarsoverpeinzingen genoemd. Een premier is als het goed is een bestuurder, geen politicus. Een politicus die tot het kabinet toetreedt verlaat de politiek, en wordt een regent.

Wat dat betreft is ditmaal de keuze voor Samsom te rechtvaardigen, al kun je met evenveel recht zeggen dat de titel naar Emile Roemer had moeten gaan. De triestige ineenstorting van de populariteit van zijn partij in de zes weken voorafgaand aan 12 september was van epische proporties. En vooral het gevolg van slechts een kleine onhandigheid, die meutes kiezers deed besluiten zich liever ouderwets door de PvdA te laten bedriegen, dan het risico te nemen dat de SP er in zou slagen de afbouw van de HRA door te zetten.

Arme kiezers, die blijkbaar dachten dat een strategische stem van politieke invloed zou zijn.

De hoop voor de toekomst moet dan maar komen van het Politieke Talent van het Jaar, en daartoe werd Jeanine Hennis uitverkoren. Het is toch wel typerend voor de parlementaire pers dat zij iemand pas opmerkt als zij – beroepshalve uitgedost in 50 tinten groen – door Den Haag paradeert. Maar ja, iemand die zo plotseling minister van Defensie wordt, en dan ook nog vrouw is, die kan en mag men niet negeren. En uiteindelijk zit Hennis pas sinds 2004 in de politiek.

Spijtig voor iemand als Sharon Dijksma is dan weer dat er geen titeltje beschikbaar is voor de politieke comeback kid van het jaar. De nieuwe staatssecretaris van Economische Zaken, die na het intermezzo Verdaas een waardige opvolger van Henk Bleker lijkt te zullen worden, voelde eerder dit jaar het gemis aan titeltjes bijzonder pijnlijk toen ze door de gemeenteraad van Nijmegen werd geharpoeneerd om te voorkomen dat zij doorbrak als toekomstig burgemeester.

Dijksma’s benoeming komt ook net te laat om zich officieel naar Razende Bol te kunnen begeven teneinde de daar rustende bultrug uit te dagen voor een wedstrijdje crawl richting Groenland, maar is juist op tijd om de Kamervragen daarover te beantwoorden. Voor haar te hopen dat ze er niet gelijk in vastloopt. Misschien mag ze zaterdag mee met de stille tocht voor die arme Johannes, en krijgt ze bij Pauw & Witteman deze week wat extra zendtijd om enige asielzoekers mee te vragen voor een tocht over het wad. Uiteindelijk ontstaat politieke erkenning door publicitaire herkenning. Wat men daar dan ook verder bij in gedachten kan hebben.

 

 

Eerder verschenen op Dagelijkse Standaard.