Klimaatalarmisten grijpen iedere extreme weersomstandigheid aan, om inktzwarte doemverhalen over Het Lot Van de Aarde te verspreiden. Hitte, kou, nattigheid, droogte: allemaal de schuld van de mens!

Tijdens een hittegolf staat er een fletse milieudame te jammeren dat De Wadden opwarmen, en dat zulks slecht voor de kokkeltjes en de nonnetjes is. Tijdens een ijzige winter verklaart een in handgebreide truien gehulde betweter, dat het klimaat verandert door overmatig autogebruik.

Moderne overheden hebben het potentieël van deze bangmakerij ontdekt. Zij hebben het Klimaatgeloof ook omarmd – maar uitsluitend om “klimaatreddende” belastingen te kunnen heffen zo hoog als ze maar durven.

Allemaal onzin natuurlijk, dat klimaatgedoe. Klimaten zijn niet onveranderlijk; het hele bestaan van onze planeet bestaat uit één grote mallemolen van opeenvolgende veranderingen. Diep onder uw voeten zit het zout van opgedroogde zeeën, en steenkool van uitgestrekte tropische bossen. De natuur gaat simpel te werk. En zij verandert zichzelf naar hartelust.

Kan een soort het niet meer bijbenen, dan is het eenvoudigweg helaas pindakaas, en komt er een plekje vrij voor een nieuwe soort. Daarom kom je in de ene aardlaag ook kokkeltjes en nonnetjes tegen, en in andere lagen kom je weer mammoeten of Mosa-saurussen tegen.

Op het moment lopen er een hoop mensen rond op de planeet, en die laten hun sporen na.

Net zoals de wezens die hen in de evolutie voorgingen.

Is de planeet soms vergaan toen de dinosaurussen alles opvraten wat los en vast zat?

Toen er ijstijden, hevige vulkanische periodes of zelfs joekels van meteorieten de aarde teisterden?

Wou u beweren dat de dino’s uitstierven omdat ze verslaafd waren aan haarlak spuiten of te lang douchen?

Of dat het excessieve autogebruik van de wolharige neushoorn de gletsjers van de Wasserman-ijstijd, die tot diep in Europa reikten, deed wegsmelten?

Heb nou toch eens wat vertrouwen in die goeie ouwe Aarde.

Heus; een royaal pak sneeuw in maart is doodgewoon en de hazelaar bloeide altijd al januari-februari.

Niet wanhopen als er een stukkie Matterhorn loslaat tijdens een warm zomertje.

Niet schrikken als de Maas een keer flink overstroomt – zijn hele vruchtbare stroomdalvol sappige rivierklei is zo onstaan, ziet u?

En alle oude, door de tijd, het water en de wind rondgeslepen gebergten zijn net zoals begonnen als de jonge, spitse Alpen. Hun brokstukken liggen nu, fijngemalen tot zand door de rivieren die hen naar de zeeën sleurden, op de bodem van de zee en op het strand.

Geloof me nou maar, het komt allemaal dik in orde.

Mensen worden vanzelf óók een keertje fossielen in een aardlaag. En dat is nu precies, waar de milieufanatici zo bang voor zijn. Het zijn gemiddeld genomen, starre, matig begaafde en bangige mensen, en die passen zich nu eenmaal niet zo best aan wanneer er iets verandert. Ze verzetten zich dan ook krampachtig tegen de grillen van Moeder Natuur. Alles moet blijven zoals het is: de Matterhorn, de zeespiegel, het klimaat, de kokkeltjes en de korenwolven. Hoewel ze beweren “in contact te staan met de natuur”, verzetten ze zich met fanatisme tegen de adembenemend grootse dynamiek ervan.

Eén troost: de stomste en onzelfstandigste exemplaren van een soort zijn gewoonlijk als eersten tot fossileren gedoemd. En daar de braaf napratelende milieufanatici en klimaatkwakers zéér dom en grotendeels afhankelijk van subsidies zijn, durf ik te voorspellen dat de mensheid in haar nadagen op natuurlijke wijze van hen verlost zal worden. Dan kunnen de Laatste Mensen nog mooi een poosje zonder hun benepen gezanik leven. Wat er na ons komt, en wat voor klimaten er dan zullen heersen?

Wie zal het zeggen.

Voorlopig weet Homo Sapiens, de “wetende mens”, maar amper wat voor weer het morgen wordt.