De regering regeert, maar links bepaalt het beleid in hoge mate. En is er dan nog maar al te vaak boos en ontevreden over.

De discussie over de zaak Michael Panhuis in de Tweede Kamer volgend, bekroop me het gevoel dat alle voorgenomen maatregelen weinig zin zullen hebben omdat ze niet over het eigenlijke probleem gaan. Op die weg zal de Tweede Kamer nog heel lang maatregel op maatregel kunnen treffen en keer op keer moeten concluderen dat er nog meer maatregelen nodig zijn omdat de eerdere niet voldoende blijken te werken.

Dat geldt niet alleen voor de justitiële/forensische keten die nu ter discussie staat, maar op alle terreinen waar de overheid zelf direct verantwoordelijk is of door subsidie of collectieve financiering ook verantwoordelijk draagt: het brede welzijnswerk, het onderwijs, de volkshuisvesting, de uitvoering van collectieve voorzieningen als WAO en WW, het vluchtelingenwerk en de integratievoorzieningen, enzovoorts.

In het lager onderwijs wordt inmiddels toegegeven dat dat het overwegend links is. De universiteiten zijn daar nog niet aan toe terwijl daar de linkse politieke correctheid nagenoeg standaard is. Terwijl rechts uitgaat van de eigen verantwoordelijkheid, kiest links voor het slachtofferschap veroorzaakt door het kapitalistische systeem en een slechte jeugd die ook weer terug te voeren is op de samenleving als veroorzaker. Universiteiten leveren daardoor linkse criminologen, antropologen, psychologen, psychiaters, leraren, enzovoorts, die liever Foucault lezen dan Dalrymple.

Links kan zonder slachtoffers niet bestaan. Vandaag was in de Tweede Kamer de maatschappij het slachtoffer. Echter in een reeks van debatten in het verleden heeft links, op aangeven van linkse criminelen gepleit voor de eerbiediging van de rechten van criminelen, voor een humane behandeling van criminelen, voor de op resocialisatie van criminelen gerichte behandeling en voor milde straffen. Links stelt nu de minister verantwoordelijk, terwijl ze eigenlijk naar het eigen verleden zou moeten kijken. Daarin heeft links vanuit haar ideologisch concept en beleidsbevestigend onderzoek het gemakkelijk gemaakt voor criminelen.

Links werkt ook bevoogdend naar de hardere delen van het overheidsbeleid. Het heeft bij wijze van spreken maar een haar gescheeld dat de militairen die naar Uruzgan werden gezonden een houten geweertje meekregen, want het moest een humanitaire missie worden. Een van de eerste dorpshuizen die werden gebouwd werd meteen in bezit genomen door een krijgsheer om als uitvalbasis voor terreur te dienen. Ook de politie staat onder supervisie van links. Met de opdracht om boeven te vangen worden ze beperkt in wat wel en niet uit het oogpunt van humaniteit en mensenrechten mag. Links heeft boeven en boefjes het recht gegeven om bij het minste en geringste ‘racisme’ en ‘discriminatie’ te roepen of te protesteren tegen etnisch profileren.

In alle sectoren van de samenleving waar fraude eenvoudig is, ontbreekt het aan voldoende handhaving. Handhaving is rechts, dus heeft links daar moeite mee. In Amsterdam wordt tot 20 procent van de sociale huurwoningen frauduleus bewoond als gevolg van gebrekkig handhavingsbeleid en de onwil om rechts in de kaart te spelen. Fraude met huursubsidie en uitkeringen is omvangrijk maar blijft op een hoog niveau vanwege het ontbreken van handhaving. Alleen dommeriken lopen tegen de lamp.

Hoewel alle medewerkers van de eerder genoemde instituties voortdurend worden beschreven als harde werkers en geroemd worden om hun inzet, is de werkelijkheid nogal anders. In de linkse bolwerken is hard werken niet populair. Er heerst een cultuur waarin vermijdbaar en uitstelbaar werk blijft liggen. Het moet leuk en gezellig blijven. De linkse solidariteit werkt als een beschermingsparaplu of koninkrijkjes. Overal waar achterstanden zijn is dat te wijten aan gebrek aan inzet, terwijl de achterstanden zelf een rechtvaardiging worden om een beroep te doen op overheidsmiddelen om het personeelsbestand uit te breiden.

De justitiële en forensische keten die zich heeft bezig gehouden met Michael Panhuis is te zien als een aaneenschakeling van niet te rechtvaardigen fouten waarbij nalatigheid, het voordeel van de twijfel en empathie die het gezonde verstand verduistert een grote rol hebben gespeeld.

Een overmaat aan empathie waar veel linkse mensen aan lijden leidt tot naïeve identificatie met het ‘slachtoffer’ en tot ontduiken van regels omdat iedereen recht heeft op een nieuwe kans en daarbij geholpen mag worden. Een ideale situatie voor manipulatieve criminelen.

Het vooruitzicht dat meer regels werken is naïef. Inzet waarbij een goed oog bestaat voor een juiste balans in de rechten van het individu en die van de samenleving geven meer kans op succes. Maar de goedwillenden die daarvoor willen gaan zijn in de linkse teams niet populair. Intolerantie steekt dan de kop op. Ze worden eruit gewerkt of ze verlaten zelf al walgend de linkse cultuur.

De vooruitzichten zijn niet goed. Links is veel groter en invloedrijker dan het lijkt. Ook de middenpartijen hebben krachtige linkervleugels. Hoewel de coalitie een Kinderpardon had afgezworen kwam het toch op de agenda. De rechten van ‘slachtoffers’ blijken altijd weer belangrijker te zijn dan die van de samenleving.

---

Dit artikel verscheen eerder op Harde Woorden