Ik houd er niet van om op mijn eigen site, mijn heiligdom, over de mRNA vaccinaties en het bizarre griezelcircus eromheen te schrijven. Over de ramp die nader komt.

Ik hou het daar graag schoon, droog en geurend naar stervende viooltjes.

Schrijven over Covid en de rattenplaag die dat narratief in stand houdt, doe ik al genoeg op Twitter, net als vele anderen die doorgaans beter onderlegd zijn dan ik.

Bovendien. De meesten van jullie zijn klaarwakker en nieuwsgierig naar alles wat erover wordt gepubliceerd. Dus wat moet ik jullie nog aan je neus hangen.

Toch is er één drukpunt, waar ik even zonder mooie krullen en slingers bij jullie op wil duwen.

Denk even mee.

Stel je staat midden op een snelweg met je vrienden en je geliefden 

en jij ziet als enige van de groep, door de mist, een truck die aan komt razen. 

Wat je ook doet of zegt, ze geloven je niet en ze blijven midden op de weg staan keuvelen. 

Jij springt net op tijd weg, kan misschien een of twee mensen half meetrekken naar de kant. 

Maar de hele weg ligt vol gewonden. 

Wat als jij straks de enige bent die ze kan helpen?

Heb je daar wel eens over nagedacht? 

Ik zie nu veel te veel mensen “in the know” tegelijk, massa’s alarmerende feiten en cijfers rapporteren die wijzen op iets imminent verwoestends.

Journalisten en opiniemakers die zolang ik naar ze luister eigenlijk altijd gelijk krijgen. Al is het vaak een jaar of twee later, als het te laat is: Adam Curry van No Agenda, Mike Moore van de Thomas Payne Podcast, Scott Kesterson van BardsFM en James Delingpole zijn er een paar van.

Maar ook anders zo gedoseerde, keurige Christenvoorgangers roeren zich. Jack van der Tang en Paul Visser; Je moet hun preken absoluut geluisterd hebben. Niet alleen om hun ongekend scherpe boodschappen, maar ook om de wanhoop en het verdriet in hun stem. Deze nobele mannen vertellen geen sprookjes, ook al is hun God wellicht niet de jouwe.

Allemaal waarschuwen ze op hun manier voor die vuurrode Mack truck met gele lichtjes en geitenhoorntjes op het metallic dak, van wie maar een enkeling de blazende toeters hoort.

En allemaal zien ze hele volkeren tegelijk midden op de snelweg staan, kromgebogen, met hun prikje in hun arm en hun mondluiertje op, die truck tegemoet schuifelen.

Ik zie het ook.

Maar tegelijkertijd, zie ik dat zovelen van ons, die de truck wél zien, nog geen idee hebben wat er straks van ons gevraagd gaat worden. Dat velen nog denken dat de tijd om ons voor te bereiden nog oneindig is of dat de chauffeur van de truck wel op het laatste moment de kant in zal sturen.

Dat we iets doen, als we alleen op twitter een beetje meekwekken, de zoveelste leugenaar of troll ontmaskeren of één keer in de maand een rondje om de kerk in Amsterdam lopen.

Helaas. Hopium is a bitch.

Als de helft van de inktzwarte voorspellingen uitkomt, wordt straks van ons het onmenselijke verwacht.

Wij zullen, als de tekens ons niet bedriegen, de overgrote rest moeten troosten en voeden, ondersteunen en hun lijden moeten verlichten.

We zullen zoveel mensen moeten vergeven die ons belachelijk hebben gemaakt, voor gek verklaarden, uit hun leven verbanden of ons zelfs zorg wilden ontzeggen.

Maar dat is wellicht nog het makkelijkste dat ons te doen staat.

Daarom is de tijd gekomen om steviger in je schoenen te staan. Geestelijk en lichamelijk.

Of je nou 20 bent of 80. Ga bewegen. Maak je kop helder.

Te vet? Rennen dikke! Niet morgen, vanavond nog.

Vermijd blessures én het ziekenhuis, maar werk toe naar de best mogelijke conditie.

Ga wandelen, zwemmen, boksen, dansen.

Maar wat je ook doet, trek jezelf achter dat hypnotiserende beeldscherm weg, dat je het idee geeft dat je al iets doet.

Pak een Bijbel of een ander mooi boek. Rust en leer. Word gezond, lichamelijk en geestelijk.

Zorg voor een leeg hoofd en een volle kelder en medicijnkast. Zorg voor goede nachtrust. Stop nu met roken en te veel drinken.

Speelkwartier is voorbij.

Zorg voor voldoende brandhout en leg contacten waarvan je weet dat je er in een crisistijd iets aan hebt. Tien op loopafstand. Honderd die je kunt bellen en duizend op sociale media.

Doe het nu.

Ik bid dat ik straks, in mei 2022, keihard uitgelachen word om deze column. Dat de dreigende stofwolk met die twee gele lichtjes in de verte, vuurvliegjes zijn of vrolijk keuvelende fietsers in de nacht.

Maar vooralsnog vrees ik met grote vrezen.

Kom dus van je luie kont af. En doe het nu.

Als het niet nodig blijkt te zijn, ben je straks in ieder geval een beter, gezonder en gelukkiger mens geworden. En dan lach jij weer.

---

Dit artikel verscheen eerder op op JanBennink.com

Meer van Jan Bennink op Veren of Lood vindt u hier.

Nog twee kleine vraagjes: als je mijn stukken waardeert, schrijf je dan onderaan op de homepage in voor updates. En deel ze op alle sociale media. Ik heb zelf geen Facebook of Instagram en Telegram begrijp ik niet. Retweet en plaats ze de moeder.

Vind je Jan’s werk mooi, goed of zelfs belangrijk? Je kunt het hier ondersteunen.