In plaats van de psychologie van geweld had ik dit stukje ook “het falen van het ultieme wapen” kunnen noemen. Ik zal uitleggen waarom.

Steeds vaker bemerk ik dat de totale nitwitterigheid van politici mede te danken is aan een gebrek aan psychologisch inzicht, en kennis van basale psychologische mechanismen. Dat vangt men op door vanuit de eigen belevingswereld te gaan redeneren. Dat kan uit de aard der zaak al niet goed gaan, maar het falen van politici is erger dan spectaculair. Het is zelfvernietigend.

Waaraan ik denken moest dat dit zo goed illustreert was een Science Fiction-verhaal waarvan ik me de schrijver niet herinneren kan. Ter zake doet dat ook niet, waar het om gaat is de psychologische les die er uit getrokken moet worden. Het is dezelfde les die terroristen zich beter bewust zijn dan de gemiddelde anti-terreurdodo waarvan we er sowieso teveel hebben. Kort samengevat:

Een man wordt op een aardachtige planeet afgezet om een eerste indruk van de biologie van de planeet op te doen. Hij is onder andere voorzien va een experimenteel wapen, dat alle materie waarop het wordt gericht geluidsloos doet verdwijnen. Na installatie in zijn basis kamp wordt hij zes maanden alleen gelaten om zijn werk te doen.

Bij terugkeer van het schip dat hem afzette zes maanden later vindt men de man terug in een blokhut vlakbij hij allereerst was afgezet. Hij heeft enige aardse gewassen tot bloei weten te brengen, maar terwijl ze landen ziet de ophaalploeg dat hij een wild dier van zich afslaat met een grote houten knots. Na landing is de logische vraag dan ook eerst wat er met het ultieme wapen is gebeurd? Werkte het niet?

Het antwoord was simpel: toen de man door een troep wilde dieren werd aangevallen, schrok het in stilte verdwijnen van hun makkers de aanvallers niet af. Ze bleven komen, tot het laatste individu. En dat dag na dag. Dat veranderde pas toen de man een knots ging gebruiken, waardoor de aanvallende dieren zagen wat hen wachtte als ze aan bleven vallen. Daarna werden ze voorzichtiger en beleven uiteindelijk weg. Het ultieme wapen gebruikte de man als steun om zijn boekenkast recht te houden.

De les die je hieruit trekken moet is doodsimpel, maar vereist desalniettemin enige reflectie. Geweld is zinloos als het geen consequenties lijkt te hebben. Geen die je zelf bemerkt. De functie van de toepassing van terreur zit ‘m minstens zozeer in de angst die wordt gewekt voor een lot dat je tevoren kent, als in de uitvoering van de daad zelf. De angst voor de resultaten zal geweld uiteindelijk onnodig maken. MAAR JE MOET WEL EERST BEREID ZIJN DAT GEWELD TE GEBRUIKEN! Èn bereid zijn iedereen vooral laten weten dat je geen problemen hebt dat te doen.

De straffen in Nederland zijn lachwekkend laag, zodat geen immigrant die erger gewend is en op de hoogte is met hun werking, zich er iets om bekommert. Anders dan veel sociaal voelende mensen denken is geweld geen doel op zich, maar een methode van afschrikking. Dreigen met geweld is dat ook, maar betreft slechts een eerder stadium. Wie niet bereid is het impliciete of expliciete dreigement daadwerkelijk uit te voeren is voer voor predatoren. Leeuwen die voldoende hongerig zijn zullen zelfs  olifanten aanvallen – en succes hebben.