Gisteravond hoorde ik het Minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap Jet Bussemaker (PvdA) weer eens zeggen bij TV-show Jinek. Ja, er zijn economische vluchtelingen. Frans Timmermans heeft het zelf gezegd, het zijn er zelfs wel 60%, denkt Frans. Dus moeten “we” zorgen dat er een beter perspectief komt in die landen, riep Jet meteen erachteraan bij Jinek.

Vergelijkbare teksten horen we vaak van andere sociaaldemocratische voorlieden zoals Samsom. Klakkeloos wordt de verantwoordelijkheid voor het wel en wee van de hele wereld op onze schouders gelegd. Niet alleen moeten “we” miljarden ophoesten voor de opvang van asielzoekers hier (die dus volgens Timmerfrans voor 60% om de verkeerde redenen hier komen, ik denk zelf dat het percentage hoger ligt) ook moeten “we” betalen voor vluchtelingen in de regio (de EU betaalt 3 miljard euro voor Turkije plus bijdrage aan UNHCR e.d.). Daarnaast worden “we” door Jet c.s. dus ook nog even verantwoordelijk gesteld voor de economie van de landen waar vluchtelingen vandaan komen.

Intussen zijn we dankzij de mede door PvdA opgelegde en/of gesteunde bezuinigingen en de economische globalisatie steeds minder in staat om onze ouderen en zieken te verzorgen, zijn veel werkloze 50-plussers de wanhoop nabij na jaren vruchteloos solliciteren en is de schuldenproblematiek voor veel mensen uit alle generaties in Nederland verwoestend. Toch blijft de linkse elite vanuit hun ivoren toren redeneren dat “we” rijk zijn en dus alle problemen van de wereld moeten oplossen.

Het verbaast daarom niet dat links steeds verder achteruit holt in de peilingen en dat hun positie overal in Europa wordt overgenomen door nationaal denkende bewegingen die met de natiestaat ook de sociale cohesie willen herstellen.

Ook historisch gezien kan hier het één en ander over worden opgemerkt. Het waren immers de socialisten voor WO2 die van het anti-kolonialisme een speerpunt hadden gemaakt en onmiddellijke onafhankelijkheid eisten voor gekoloniseerde landen. Veel nationale leiders in die landen, zoals bijvoorbeeld Mohammed Hatta en Sutan Sjahrir die naast Soekarno de topfiguren waren van de Indonesische onafhankelijkheidsbeweging, hadden in het Westen gestudeerd. Hun gedachtegoed was grotendeels ingefluisterd door westerse socialisten.

Nu zal heden ten dage niemand meer beweren dat het kolonialisme moest blijven, maar je kunt natuurlijk wel de vraag stellen of de ontwikkelingen niet te snel zijn gegaan voor een aantal natiestaten, met name in Afrika en het Midden-Oosten. In Azië gaat het vrij goed, Zuid-Amerika is nog steeds niet stabiel en zeker in tijden van dalende grondstoffenprijzen wordt de zwakte van veel staten daar zichtbaar.

De meest schrikbarende voorbeelden van failed states zien we in Afrika en het Midden-Oosten. De “proxy-war”conflicten die we de laatste jaren overal zien ontstaan, waar soms wel vijf tot acht grootmachten hun strijd uitvechten via lokale gewapende groepjes in derde landen, hebben de zaak in rap tempo verergerd. Zowel westerse als niet-westerse grootmachten maken zich hieraan schuldig.

Simpele oplossingen zijn er niet, maar de linkse dogmatiek brengt ons geen stap verder. Al bijna honderd jaar is het een links dogma dat (ex-)gekoloniseerde landen onafhankelijk zijn en over hun eigen lot mogen beschikken, ook al beschikken deze landen in veel gevallen noch over democratische tradities noch over werkbare instituties die een vrije markteconomie en een minimum aan veiligheid en “accountability” kunnen garanderen aan hun bevolking. Integendeel; het is op veel plaatsen corruptie en machtswellust dat de klok slaat. Het aantal failed states lijkt eerder toe dan af te nemen.

Het overmaken van miljarden aan “ontwikkelingshulp” blijkt niet te helpen, integendeel, in veel gevallen heeft dit corrupte en/of onbekwame elites in stand gehouden en dus indirect de problemen verergerd. Over dit soort zaken wordt nauwelijks nagedacht bij links, maar de rekening wordt wel klakkeloos doorgeschoven naar de westerse burger, want “we” moeten immers… (en dan volgt er weer een riedel).

Het lijkt er soms op dat progressief Nederland is blijven steken in de standpunten van de Ethische Politiek (ca. 1900) uit de tijd van het kolonialisme, met het verschil dat we toen de staatsstructuren in de niet-westerse wereld nog in handen hadden.

De Ethische Politiek heeft overigens wel degelijk gezorgd voor veel verbetering in de toenmalige koloniën, met name op het vlak van onderwijs, zorg en infrastructuur. Wat de aanhangers van de Ethische Politiek echter destijds niet begrepen, was dat hun betuttelende houding zich uiteindelijk tegen hen zou keren omdat het nationalisme van de gekoloniseerde volkeren steeds strijdbaarder en militanter zou worden.

Misschien maken de geestelijke nazaten van de aanhangers van de Ethische Politiek – de progressieven van nu – dezelfde denkfout, met dit verschil dat de problemen zich dit keer voor onze eigen voordeur afspelen en nog steeds in een rap tempo worden binnengehaald.