Je medelijden met de PvdA verdwijnt snel – als ze al opkwam – door het gezwatel dat de partijleiding nog dagelijks de wereld in slingert.

Hoewel deze verkiezingen over normen, waarden en de asielmigratie zouden moeten gaan, lijkt het er voor mij soms op dat het vooral gaat over het genoegen de PvdA definitief de vertijstering in te zien gaan. Er bestaan minder prettige schouwspelen; het wanhopige gespartel van de eertijds zo arrogante kliek aan de top doet een ouwe aap goed.

Vandaag zagen we al een stukje op GeenStijl dat dezelfde geest ademt als die ik hier met u deel. Spekman werd routineus aan de schandpaal genageld, waarbij de auteur nog vergat te melden waarom die Spekman zo fanatiek te keer gaat: als de PvdA inderdaad terugvalt naar iets van 10-11 zetels, is dat ook gezien de situatie van de partij in de rest van het land, niets waarvoor je nog een full-time voorzitter financieren wilt. Dat de man deze flutcampagne leidt kun je hem niet volledig verwijten: Asscher is nu eenmaal geen materiaal waarmee je verkiezingen wint. Wel een ironische bevestiging van het oordeelsvermogen van het gemiddelde PvdA-lid: ze hebben er zelf voor gekozen om Samsom te droppen ten faveure van het Amsterdamse zalfwonder.

Overigens: wedje leggen dat Asscher na de verkiezingen hoogstens twee jaar in de Kamer gaat zitten? Het burgemeesterschap van een rustige grensplaats zal wel te verleidelijk zijn: als grensplaats stelt het baantje niets voor, en het voordeel van grensplaatsen is dat je nauwelijks verder van Den Haag of Amsterdam wonen kunt. Beter voor iedereen, wat wil je nog meer?

Het is dan wel weer amusant om te zien hoe het dagelijkse clubblad van de PvdA tegen de verdrukking in probeert er de moed in te houden:

De debatten komen eraan. Voor veel lijsttrekkers cruciaal, maar misschien nog het meest voor Lodewijk Asscher. Zijn PvdA moet van ver komen. En hoe staat het met de race om het Torentje?
Bij de PvdA blijven ze vertrouwen houden in de wonderbaarlijke wederopstanding, deel 2. ‘Vergeet niet dat we in 2012 twee weken voor de verkiezingen ook nog maar op zo’n 14 zetels stonden’, zei staatssecretaris Sharon Dijksma gisteren tijdens een bijpraatsessie van het campagneteam met de parlementaire pers.

Reuze belangrijk. Voor de zekerheid heeft De Volkskrant dit maar eens achter een betaalmuur gegooid. Best een aardige graadmeter om eens te zien hoeveel mensen er eigenlijk belangstelling voor hebben. Spoiler alert: ik ga u niet vertellen hoe ik die betaalmuur omzeil, maar de enige reden om dit te lezen is ter bevestiging van mijn eigen mening. Daarin wordt overigens ruim voorzien:

Een verwijzing naar vier jaar geleden blijft de ideale manier om zure stukjes over de PvdA-campagne te neutraliseren. Toch lijkt een Lazarusachtige wederopstanding niet al in deze campagne te kunnen komen.

Etcetera, etcetera. Realistisch, maar toch complete bullshit, want het is de aandacht niet waard. Naar mate we dichter bij 15 maart komen zal ook De Volkskrant wel inzien dat trekken aan een dood paard geen rendement opleveren kan. Eens zien bij wie ze zich komende jaren gaan inlikken.

Dat we ooit nog zoveel plezier aan de PvdA mochten beleven! Het zal na 15 maart moeilijk worden iemand te vinden die geen lid is en heeft toegegeven uit onbenul op deze mensen te hebben gestemd. Of je moet hopen dat de Nieuwe Wegen van Jacques Monasch het wel gaan halen weet ik het antwoord nog niet, al zou het prachtig zijn als die te zijner tijd de PvdA ook in omvang passeren zal.

Dus, binnenkort drie generaties regenten in één klap bij het oud vuil. Deze verkiezingen gaan echt ergens over.