Dat Elsevier dit weekend met de scoop kwam dat Eberhard van der Laan op de achtergrond een eigen deradicaliseringsproject had doet een aantal vragen rijzen. Heel veel vragen, die een grote schoonmaak in Amsterdam noodzakelijk maken.

Het was groot nieuws, en wat Elsevier berichtte rechtvaardigde elke vorm van verbijstering. Dat Eberhard van der Laan in het geniep zijn eigen beleid voerde waarover nooit iemand werd geïnformeerd is zonder meer schandalig, maar wel tekenend voor de Amsterdamse burgemeesterscultuur, en het feit dat het gros van de ambtenaren in de Stopera de burgemeester als hun politieke godfather zien. Onder Job Cohen gingen er stiekem miljoenen naar de bouw van een moskee die er uiteindelijk nooit kwam. het is heel tekenend voor de manier waarop het in Amsterdam lang werkte, en evenzeer tekenend voor wat met een bulldozer moet worden opgeruimd.

Dat Elsevier de scoop kreeg van de ambtenaren die hier kond van wilden doen, maar er geen ontslag voor wilden riskeren, is dan ook een teken aan de wand. Elsevier is een publicatie die het minst met de heilige Eberhard had, en dat ook probleemloos onderbouwde. Desondanks roept ook het artikel van Elsevier vragen op, die versterkt naar voren kwamen in het snelle bericht in het Parool zaterdag, maar ook in het Volkskrant-artikel van vanmorgen.

Waar het Parool zich richtte op een verondersteld slachtofferschap van die arme (zucht, H.) Saadia T., die zelf ontslag nam uit wanhoop over haar gebrek aan gehoor bij de burgemeester en dat zij als zondebok werd gebruikt, richtte de Volkskrant zich op het verhaal dat Saadia T. zou zijn gebruikt om de betalingen aan de acteur die in de Grijze Campagne heeft gefigureerd te betalen. Dat is inderdaad vreemd, maar er is een grote discrepantie tussen hoe de Telegraaf afgelopen maanden de zwaarte van Saadia T.’s functie karakteriseerde en zoals Volkskrant èn Parool dat nu doen. Waar de Telegraaf haar neerzette als de koningin van de deradicalisering, zie je in de publicaties van afgelopen weekend een beeld van iemand die aan een touwtje zit. Beiden kunnen niet tegelijk waar zijn, en dat Saadia T. nu haar strafontslag aanvecht bij de rechter zal zeker een rol hebben gespeeld bij de manier waarop Het Parool hier in stapte, dankzij de inside-informatie die de krant duidelijk ook kreeg, maar van een andere partij binnen dit stammenconflict.

Wat beide kranten negeren is dat volgens hun eigen publicaties Van der Laan zich maar bij twee of drie gelegenheden met dit project bemoeide, en dat er kennelijk niet of nauwelijks een directe lijn was met de burgemeester. Vreemd, voor iemand die een eigen geheime project entameert waar de gemeenteraad niet weten mocht. De onderste steen is inderdaad nog niet boven.

Wat overigens evenzeer vreemd is (maar in lijn met de kennelijke Amsterdamse lokale bestuurscultuur) is dat zowel de hoofdcommissaris van politie als de hoofdofficier van Justitie op de hoogte waren van wat gaande was, zonder zich verder te verzetten tegen de wensen van de burgemeester. Befehl ist Befehl is nooit een goede houding tegenover bevelen uit de lokale politiek, zeker niet als iemand als Van der Laan overduidelijk zijn boekje te buiten gaat. Ook dit is een illustratie dat de Amsterdamse bestuurscultuur nodig op de schop moet. Het feest van de PvdA in de hoofdstad is voorbij, en het is tijd de trap van bovenaf schoon te vegen.

---

Zie ook onze eerdere berichten van diverse auteurs over deze zaak. (1,2,3,4,5)