Er zijn columnisten die je graag leest. Elma Drayer is er zo een. Vanmorgen nam ze de literatuurwetenschap op de korrel. Niet zelf maar door Karel van het Reve in herinnering te roepen. En het is erg goed van tijd tot tijd te worden herinnerd aan de reuzen op wier schouders wij nu staan.

Karel van het Reve was wat je noemt een man die graag reuring veroorzaakte. Tegenspraak kan pas geslaagd worden genoemd als meutes beterweters zich druk maken om wat je schrijft. En degenen die worden tegengesproken schuimbekkend verhaal proberen te halen. Afijn, leest u zelf maar.

Mij deed het mij weer eens realiseren dat er teveel ‘wetenschappers’ rondlopen die zich slechts kunnen handhaven door mee te huilen met de wolven in het bos. ‘Wetenschappers’ die die naam niet waardig zijn – of niet langer, dat kan ook. Omdat hun publicaties degenereerden. Er lopen aan Nederlandse universiteiten veel teveel mensen rond die verplicht zijn vanwege hun door de overheid gefinancierde posities waar te maken met vage publicaties. Posities die ooit werden verworven vanwege een verhoopte veelbelovendheid, maar waarvan de merites immer twijfelachtig bleven.

Aan Amerikaanse universiteiten worden dergelijke mensen na enige tijd verwijderd, en verdwijnen zij naar steeds lager aangeschreven instituten. Het is de keerzijde van ontslagbescherming aan onze overheidsinstituten. Wie eenmaal hoogleraar is zal die positie nooit meer verliezen tenzij iemand een foutje maakt dat de universiteit de kans biedt zo’n iemand te lozen. Om dat te voorkomen zorgen deze voor het leven aangestelden er voor vooral veel politiek-correcte prietpraat af te scheiden, zowel in hun onderzoeken als hun colleges. En hoe vager het vak, des te groter de noodzaak òf briljant te zijn, of politiek-correct.

Vager dan literatuurwetenschap zult u niet snel iets vinden. Wie zich van de middelbare school herinnert, welk een nonsens over de diepere gedachten van schrijvers die niemand nog interesseerden moest worden geleerd, zal begrijpen wat ik bedoel. De mensen die zelf nog enigszins konden schrijven werden maar al te vaak recensent, zodat ze tot hun pensioen konden zorgen in ieder geval niet al te veel te worden tegengesproken. Maar wie kent nog een literatuurwetenschapper die na zijn pensioen nog gelezen wordt?

Op deze site fulmineert Toon Kasdorp wel eens tegen de sociale wetenschappen, en meer dan terecht ook. Maar vergeleken met de politiek-correcte kletskoek die literatuurwetenschappers afscheiden zijn sociale wetenschappers nog heilig. Wat prietpraatprogramma’s niet weerhoudt de meningen van door hen heilig verklaarde scribenten te heiligen alsof het de Here God was die spreekt. Maar dat iemand kan schrijven en om die reden gelezen wordt betekent nooit dat hij of zij a priori gelijk heeft.