Het is opnieuw een idee-fixe uit de Linkse kerk dat op de snijtafel sneuvelt: de feministische doctrine van de vrouwelijke solidariteit blijkt een mythe te zijn.

De gedachte van een soort universele vrouwelijke solidariteit is gebaseerd op het idee dat alle vrouwen op de een of andere wijze onderdrukt worden. Door mannen. Daarmee is het een afgeleide van een dubieuze redenatie, iets wat ideeën altijd extreem kwetsbaar maakt voor commentaar op basis van de realiteit. Sociaal wetenschappelijk onderzoek heeft in diverse varianten al laten zien dat de belangrijkste onderdrukkers van vrouwen vaak andere vrouwen zijn.

Maar aangezien dat bevindingen zijn van terreinen waar de opkomst van de vrouw als relatief nieuw wordt gezien, valt dat wat minder op. Ik heb het hier bijvoorbeeld over de constatering dat het bekende Glazen Plafond geregeld eerder door vrouwen (zelf) wordt veroorzaakt, dan dat het een mannelijke barrière is tegen de opkomst van vrouwen. En dat is logisch, want als er maatschappelijke druk ontstaat om een bepaald verondersteld tekort op te heffen, betekent dat dat het gevraagde element schaars is. Door zo iets schaars te houden, stijgt de prijs. Ergo: door concurrenten weg te houden van het niveau dat ze zelf bereikte, verbetert een vrouw haar eigen toekomstkansen, want voor toekomstige promoties zal de spoeling dunner zijn. De concurrent van een vrouw in een omgeving waar men probeert iets te doen aan de ongelijke verdeling van de seksen is dus een vrouw – ook omdat mannen op voorhand van deze rat-race zijn uitgesloten.

Een andere illusie van sekse-solidariteit is die van steun als onderdrukking tastbaar wordt. Maar hier blijkt jaloezie voor vrouwen een uitstekende reden tot gedrag dat anderen weerhoudt zich te beteren. Dit is de basis van de ondersteuning van vrouwen in onderdrukkingsculturen waar vrouwelijke besnijdenis een rol speelt. Voor zover mij bekend wordt dit in primitieve verbanden uitgevoerd in gemeenschappelijk vrouwelijk overleg. Niet dat de mannen in die culturen er niets mee van doen hebben. Maar dat vrouwen er deel aan hebben is niet alleen een kwestie van traditie of geloof. Ook speelt een rol dat het idee dat anderen kunnen hebben wat hen ontkend is, voor veel vrouwen een ondraaglijke gedachte blijft. Eerst moet een jonge vrouw gelijk worden gemaakt aan de groep (verminkten) aleer men in staat is die zo geprezen sekse-solidariteit op te brengen.

Vrouwen doen wel aan solidariteit, maar nooit op een zodanige wijze dat anderen zich verheffen kunnen. De schreeuwende jaloezie die van een dergelijk succes het onvermijdelijke gevolg lijkt, is bijna van een verscheurende moordzucht. Dat je dat al terugziet in kleine dingen als competitie om het nieuwste model wasmachine is amusant, dat het doorwerkt in alle lagen van vrouwelijke activiteiten is bijna beangstigend. Het heeft alles te maken met macht, die vrouwen al als bevestigd lijken te zien als een klein loefje is gerealiseerd. Grappig genoeg worden grote verschillen geëxploiteerd met een beroep op … vrouwelijke solidariteit. Daarmee het mechanisme opstartend, dat degene die zich verheven heeft geen onaantastbare voorsprong krijgen mag.

Maar is dat solidariteit, of een methode om het maaiveld op gelijke hoogte te houden?

Dit stukje werd getriggerd door wat ik las over de gruwelijke wijze waarop vrouwen in het IS-kalifaat van El-Baghdadi de slavinnen die door hun mannen zijn verkregen behandelen. Dat heeft met die hoog geprezen zusterschap van de vrouwelijke sekse-solidariteit werkelijk niets uit te staan. Eén van de zaken die uit deze samenvatting van het interview van De Telegraaf met auteur Judith Neurink had naar voren kwamen, was dat als sommige vrouwen in slavernij voor het seksuele plezier worden gehouden (en naar duidelijk lijkt, door de wettelijke echtgenotes worden gezien als personen met wie hun man plezier maakt), daar direct een compenserende tirannie op wordt losgelaten die het zelf verloren terrein moet compenseren:

Volgens de orthodoxe moslims zijn echtgenotes onaantastbaar. Je hebt gemeenschap met ze om kinderen te verwekken, niet om daar plezier aan te beleven. Daar zijn de slavinnen voor. Kennelijk zijn er vrouwen die dat aanspreekt. Ze worden geronseld met mooie beloftes: ’kom hierheen. In het Westen zeggen ze dat je vrij bent, maar dat ben je helemaal niet. Je moet net zo hard werken als een man en bent ondertussen verantwoordelijk voor de kinderen en het huishouden. Hier heb je het recht om alleen maar moeder te zijn. (..) Ik vond het enorm schokkend dat vrouwen medeplichtig zijn aan deze misstanden. En niet alleen door er de ogen voor te sluiten, maar ook door actief deel te nemen. Het zijn vrouwen die op straat fungeren als kledingpolitie en keihard optreden tegen meisjes die zich niet aan de voorschriften houden; het zijn vrouwen die de maagdelijkheid van de slavinnen controleren voor ze worden verkocht en daarbij gaat het ook om hele jonge kinderen. Soms zelfs jonger dan 7 jaar. De Koran zegt immers dat de profeet zelf ook een kindbruidje had. Het is aan de moslim zelf om te bepalen of het meisje in kwestie al dan niet toe is aan een seksuele relatie. En het zijn vrouwen die hen vervolgens opsluiten in een kamertje en ze nauwelijks te eten geven, toelaten dat ze worden misbruikt en hen zelf ook misbruiken als huissloof.

Zie ook het interview van Theodor Holman met Judith Neurink.

Homo homini lupus, maar de vrouwelijke pendant er van is minstens zo erg als de mannelijke.