Mijn oma was erg gelovig, maar niet zo van het kerkse. Zeker niet nadat ze er samen met de hond was uitgezet (ergens in de jaren 50). Hun toenmalige hond zwierf vrijelijk door de stad, en die kon je dus tegenkomen als je ergens heen ging in de stad.

Het dier had mijn oma de kerk binnen zien gaan, en was haar achterna gelopen onder het motto: ha, die ken ik – gezellig! De hond ging derhalve naast mijn oma in de bank zitten.

Toen kwam er een kapelaan bij, die haar vertelde dat de hond weg moest. Waarop mijn oma antwoordde dat die kapelaan dat zelf maar met de hond moest regelen, die intussen zijn tanden had ontbloot en vervaarlijk begon te grommen. En hij leek het te menen. Een duidelijk geval van “oeps!”

Eind van het liedje was dat ze er sàmen uit moesten – kapelaans verwachtten toentertijd dat hun gezag werd gerespecteerd, indien niet door de hond, dan toch zeker door mijn oma.

Oma is nooit meer teruggegaan. Haar kinderen hebben gaandeweg dat voorbeeld gevolgd. Het verhaal bleef, als een van mijn vaders favoriete vertellingen over de RK-kerk.

Dat die kapelaan niet goed op de hoogte was met katholieke heiligen als St. Francisucus, die geacht werd met de dieren in gesprek te zijn gegaan, was in die tijd geen issue. Het kerkelijk gezag eiste respect – hoe dan ook. Dat zoiets gevolgen had voor de omgang met de gelovigen? In de praktijk bleken ze zich dat niet te kunnen voorstellen.

Dat de kerken rond die tijd leeg begonnen te stromen zal zeker een gevolg zijn geweest van ervaringen als deze, die de gelovigen hadden met hun geestelijke voorgangers.