De hierboven, naast Cristhian Bahena Rivera afgebeelde, Mollie Tibbets was niet een van de competitiedeugers uit dezelfde klasse als die vermoorde fietsers in Tadzjikistan.

Wel is zeker dat ook Mollie Tibbets na haar dood, door lieden als Pocahontas nògmaals onder de bus wordt gegooid. En dat haar dood daardoor bijdraagt aan toenemende woede bij anderen.

De eerste keer dat ik iets over Mollie Tibbets hoorde, was ze nog niet gevonden. Best wrang wel: het was via een tweet waarin gejammerd werd dat er zo veel aandacht was voor het zoeken naar dit blanke meisje, en zo weinig voor zwarten die de dood vinden bij geweld in hun eigen buurt. En toen werd de moordenaar opgespoord en werd haar lichaam gevonden. De moordenaar was een jongeman die illegaal in de VS verbleef. Vervolgens twitterde President Trump dat dit weer een voorbeeld was van waarom de grensbewaking beter moet.

Betrouwbaarheid
Erik Mouthaan van RTL hoorde van de advocaat van de moordenaar (Rivera heeft bekend; hij wees de politie de plaats waar hij Mollies lichaam had gedumpt) dat de man níet illegaal zou zijn, en gebruikte de dood van dit meisje daarom als munitie in zijn voortdurende campagne tegen Trump. Voor lieden als Mouthaan is de advocaat van een man die bekend heeft een moord te hebben gepleegd op een voor hem willekeurig blank meisje, een betrouwbaarder bron dan de belangrijkste verdediger van onze beschaving?

Maar ik dwaal af.

De zaken die ik eigenlijk aan de orde wilde stellen zijn veel pijnlijker. Er zijn er drie. De kwestie extreme uitingen van jammer-wel-voor-dit-slachtoffer-en-haar-nabestaanden-máár, de kwestie van het wedstrijddeugen als zodanig en last but not least de contra-productiviteit van het wedstrijddeugen.

Om met het eerste te beginnen: gaan we het verschijnsel ‘Pocahontas’ beter bekijken. Dat is de bijnaam die Trump terecht heeft gegeven aan Democratisch top politica Elizabeth Warren.

Deze mevrouw werd geïnterviewd over de moord en de moordenaar. Haar ‘maar’ is van het ergste type dat je je maar kunt voorstellen. Ze zegt bij CNN snel even dat het jammer is dat deze jonge vrouw dood is, maar laat dit dan onmiddellijk en letterlijk volgen door: “bij de immigratie wetgeving moet het gaat om effectiviteit en om focussen op èchte problemen“.

En ze legt uit wat die èchte problemen zijn: níet vermoorde blanke vrouwen dus, maar ‘kinderen van illegale immigranten die aan de grens gescheiden worden van hun moeders’. Is ‘onder de bus gooien’ hier eigenlijk wel de juiste uitdrukking?

Inferieure culturen
Deugcompetities – het woord suggereert het al – kennen verschillende categorieën en verschillende niveaus. Politiemensen en autoriteiten die niet optraden tegen de Pakistaans-mohammedaanse bendes van kinderverkrachters in Rotherham en andere Britse steden, vallen in een andere categorie dan Britten die daarna toch weer Labour stemden of ouders die hun dochters doelbewust niet waarschuwen tegen ‘loverboys’ omdat dat nogal eens allochtonen zijn. En die ouders vallen weer in een heel andere categorie dan mensen die op reis naar Turkije of Tadzjikistan lijken te willen gaan met de bedoeling aan de hele wereld te bewijzen dat overal alleen maar goede mensen wonen.

En dan verkracht en/of gedood worden.

Lijken, want het gaat hen niet echt om het imago van mensen in verre, vreemde landen, maar om de naam van mensen die wijzen op het bestaan van meer en minder aangename culturen. Ik bèn zo’n slecht mens. Ik deins er niet voor terug om een stuk deze titel mee te geven: Leren van inferieure culturen.

Berichten van en over haatdragende competitiedeugers heb ik de afgelopen jaren heel vaak langs zien komen. Slechts een heel enkele keer naar aanleiding van hun falen daarin door hun eigen dood! Die laatste soort berichten blijft echter erg goed hangen.

Het is een uiterst wrange keerzijde van de wens om mensen met wie je van mening verschilt, te willen portretteren als racist of nazi. Van die andere mensen zijn er maar heel weinig die beweren dat geen enkele Rus, Marokkaan, mohammedaan of jongeman van beneden de Sahara deugt. Wat die andere mensen – zoals ik – wel beweren, is dat het aantal mensen dat zich meer of minder beschaafd gedraagt tegen zwakkeren, vrouwen, kinderen, andersdenkenden – of tegen anderen in het algemeen – verschilt per cultuur. Die stellingname wordt zeer sterk onderstreept door de dood van die competitiedeugers.

Maar dat niet alleen. Ook de mensen die wel van mening zijn dat geen enkele Rus, Marokkaan, mohammedaan of jongeman van beneden de Sahara deugt, voelen zich door hun dood gesterkt. Dood gaan in het kader van je eigen politieke ‘programma’, en met je dood de politieke stromingen waar je het meest van walgde versterken: grenzeloos treurig.

Haatte Mollie blanken?
Het jonge vrouwelijke slachtoffer Mollie Tibbets zocht het gevaar niet op, en valt daarmee eigenlijk in nog weer een andere categorie. Haar twitter-account is (was in ieder geval tot gisteren) nog steeds te bekijken. Ik zag dat ze een raar anti-politie berichtje ‘retweette’ en verder twitterde ze zelf dit – zeker nu, na te zijn vermoord – uiterst pijnlijke:

Nu kun je stellen dat die uitspraak iets minder extreem was dan hij op het eerste gezicht overkomt. Hij ging over de Republikein Roy Moore, die op het nippertje in Alabama de verkiezingen voor senator verloor van een Democraat, ondanks de steun van Trump. Hij was beschuldigd van (maar is tot op heden niet veroordeeld voor) seksueel wangedrag. Die beschuldigingen werden ook door een aantal Republikeinen geloofd. De verdeling van de stemmen over Moore en zijn tegenstrever Doug Jones, leek aanzienlijk meer samen te hangen met de huidskleur van de kiezers dan met een man-vrouw verdeling. Dat iemand daar boos over wordt: daar kan ik me best in inleven. Dat je bijvoorbeeld iets zegt in de trant van “ik schaam me voor mijn huidskleurgenoten”. Maar “Ik haat blanken“, uit de mond van een jonge blanke vrouw? Ik heb daar geen woorden voor. Zeker geen aardige.