Jan Gajentaan gaf gisteren op deze plek al een eerste analyse van de Franse regioverkiezingen. Ik zie wat hij bedoelt, maar ik ben minder pessimistisch over de nabije toekomst. Ik kan ook niet anders, want ik geloof niet dat we nog tien jaar de tijd hebben om het tij te keren.

Persoonlijk ben ik opgelucht dat er door het FN geen regio is veroverd. Het is te vroeg. De komende jaren staat Frankrijk nog een hoop ellende te wachten, want in Brussel lijkt men eindelijk serieus werk te gaan maken van de Franse tegenstand over het begrotingstekort van het land. Gij zult bezuinigen blijft het motto van de EC, en Frankrijk heeft het tot nog toe succesvol getraineerd. Met als gevolg dat Brussel – in eigen ogen – iets moet doen om het eigen blazoen schoon te houden. Daar helpt geen socialistische Eurocommissaris (Pierre Moscovi) voor Begroting nog maar iets aan. Bovendien gaat dat in tegen diens eigen carrièrebelangen ook, natuurlijk.

Maar mijn belangrijkste reden voor die opluchting is dat de regioraden in Frankrijk weinig in de melk te brokkelen hebben. Kandidaten van wie veel wordt verwacht zouden voornamelijk teleurstellen, en waar het in Frankrijk om gaat, zijn het parlement en het presidentschap. Zelfs de direct gekozen burgemeesters (vaak ook elders parlementslid of zelfs minister) kunnen minder uitrichten dan men hoopt, en wat de huidige FN-burgemeesters vooral doen, is de carrièrepush van socialistische en Republikeinse politici de voet dwars zetten. Verder is het voornamelijk lokaal gefröbel.

Het Franse kiesstelsel is tot op heden inderdaad een hinderpaal voor verdere uitbreiding van het FN, maar dat gaat zolang te water tot de dijken barsten. En dan ontstaat een vloedgolf die niet te stoppen zal blijken. Ook dàt is een element van een districtenstelsel, maar een dat vaak overzien wordt. Toch is een dergelijke doorbraak eerder vertoond: ooit zijn zo de socialisten aan de macht gekomen. Het is al bijna vergeten, maar er is een tijd geweest dat socialisten met een lantaarntje moesten worden gezocht in de parlementen van Europese staten. Er zijn goede redenen om aan te nemen dat die tijden zouden kunnen terugkeren.

De socialisten zelf denken dat Europa niet zonder hen kan. Pah, de kerkhoven liggen vol mensen die dachten dat niemand ze missen kon. Regenten denken dat vaak, dat ze onmisbaar zijn. Iemand die werkelijk gelooft dat over honderd jaar nog iemand weet wie Frans Timmermans was. Over vijftig? Hij mag blij zijn als zijn graf niet al over twintig jaar wordt geruimd, als hij niet al voor die tijd Europa uitgegooid zal zijn, op weg naar een naamloos graf in een ver land.

Deze verkiezingen, die weinig meer waren dan een vingeroefening voor de presidentsverkiezingen van 2017, laten al zien waar het grote dilemma van de Franse regentenpartijen zal komen te zitten. Wie moet het opnemen tegen Le Pen? Zoals Jan al opmerkte, de tweede ronde zal Marine Le Pen wel halen. Maar hoe zouden de Franse Regenten moeten manoeuvreren om het presidentschap voor hun eigen klasse te behouden? Daarop is een antwoord, maar het is niet realistisch ervan uit te gaan dat die weg zal worden bewandeld. Want hoezeer ze het Front National ook vrezen, de Franse elite zal niet de rijen sluiten om het onderlinge gekibbel voor de duur van verkiezingen te begraven.

Dat de Socialistische Partij in twee regio’s haar kandidaten terugtrok ten gunste van Les Republicains kostte een handvol socialistische kandidaten hun baantje en extra levensonderhoud. Dat de president dat van hen vroeg kan eenmalig, maar een tweede maal? Het gaat hier om een klasse die leven moet van deze extra inkomsten, die nu voor de duur van vier jaar naar vertegenwoordigers van FN en Les Republicains gaan. Zoiets is niet voor herhaling vatbaar. Sarkozy wijst elke afspraak nu al af, want dat is in zijn persoonlijk voordeel. Bovendien zijn de Fransen niet gek. Nu al hebben ze het idee gepiepeld te zijn. Wat er een volgende keer gebeurt? Niet dit nog een keer.

Daar bovenop komt direct de vraag: is Francois Hollande zelf bereid opzij te stappen om de opkomst van Martine Le Pen te barricaderen? Socialisten (PS) zijn altijd bereid offers te verlangen van anderen, maar of ze zelf bereid zijn zo’n offer te brengen? De kwestie is namelijk, dat volgens de huidige stand van zaken Francois Hollande de tegenstander van Le Pen zou worden in die fameuze tweede ronde van de presidentsverkiezingen. En dat tweegevecht zou hij verliezen. Om dat scenario te voorkomen zou de PS in de eerste ronde geen kandidaat moeten stellen, zodat Nicolas Sarkozy ruim baan krijgt om de tweede ronde te bereiken. Bij de huidige stand zou Sarkozy na de eerste ronde buiten de boot vallen, maar hij zou een tweede ronde tegen Le Pen winnen.

Ziedaar het dilemma: de enige die Le Pen zou verslaan in de tweede ronde kan die tweede ronde alleen halen als de president en zijn partij afzien van deelname aan de eerste ronde van die presidentsverkiezingen. Ongehoord. Ik geloof er ook niets van dat dat gebeuren gaat. Zodat ik vol vertrouwen ben dat het FN in 2017 een grote slag zal slaan. De grootste die in het spel zit. En dat in het kielzog van Marine Le Pen het FN ook een groot aantal parlementsleden binnen zal slepen, staat wat mij betreft wel vast.