Politicus van het jaar. Voor premier Rutte moet dat jaarlijks weer spitsroeden lopen zijn.

Politicus van het jaar is een beetje een onzinnige verkiezing. Als je op Wikipedia kijkt, zie je dat er jarenlang een soort circus van verkiezingen is geweest, afgewisseld door periodes waarin niemand er belangstelling voor had. Zo werden Frits Bolkestein en Maxime Verhagen het nooit, de eerste vanwege de vrijwel volledige afwezigheid in de tijd van zijn meest prominente aanwezigheid in de Nederlandse politiek. Van Verhagen krijg je de indruk dat men hem niet hebben wilde, vanwege de karakterdefecten die hem werden toegeschreven – terwijl hij mogelijk de meest doortrapte politicus van zijn tijd was. Maar dat werd toen blijkbaar niet gewaardeerd.

Daarin zien we nu een verandering. Dat uitgerekend vandaag Klaas Dijkhoff met de titel ging strijken is veelzeggend. Twintig jaar geleden hadden zijn acties gisteren ten minste de val van Rutte2 betekend, maar aangezien dat niemand politiek uitkwam gebeurde het ook niet. Wel werd Dijkhoff op het schild gehesen ondanks, of juist dankzij, het omver rijden van een vrouw in Oranje die zich verzetten wilde tegen de manier waarop haar en haar mededorpsbewoners een kudde asielmigranten door de lokale strot gewrongen werd. Voorts mogelijk door zijn achterkamertjesbriljantie aangaande de gevoerde verkiezingscampagnes van de VVD, en last but not least: dat hij gisteren niet terug naar moeder de vrouw werd geschopt door een woedende oppositie.

Ik weet niet hoe het met U staat, maar zelf ben ik niet bepaald onder de indruk van een veel te zelfingenomen liberale hipster zonder veel compassie met anderen.

Het grote probleem van de parlementaire pers was natuurlijk: wie anders? Wilders? Te weinig vernieuwend, zou ik bijna zeggen. Pechtold? Nog steeds een inverse echoput van de meningen van de PVV. Samsom? Zijn eigen partij zou hem graag inruilen, maar er is niemand voorhanden die serieus genomen worden kan. Klaver? Hij werd 2e (of 3e??) maar politicus? Nou nee. Voor Klaver geldt een parafrase van wat ooit van Van Mierlo werd gezegd: een fraaie, enthousiasmerende verpakking van evidente leegheid. Minder fraai, maar van hetzelfde laken een pak: Zijlstra. Roemer is de echoput van zichzelf, en Seegers is te nieuw.

Welbeschouwd zou Buma veel kans hebben gemaakt als hij zich vaker boos had gemaakt toen ook daar redenen voor waren. Gisteren was hij indrukwekkend, hij zou dat vaker moeten doen.

De echte politicus van het jaar is vanzelfsprekend Pieter Omtzigt. Het zou geen populaire keus zijn geweest bij regentesk Nederland, maar zijn ontbreken op het lijstje van de parlementaire pers zegt uiteindelijk veel meer over de parlementaire pers en haar regenteske gezindheid dan iets anders dat ik het afgelopen jaar zou kunnen aanwijzen. Als we op VoL ooit over zouden gaan tot het produceren van dergelijke lijstjes, neem ik aan dat we hem voor dit jaar alvast op de erelijst zouden moeten noteren.