Na eerder te hebben geroepen dat Rusland niet kon bereiken wat het zich ten doel stelde in Syrië, heeft de USA zich nu al teruggetrokken op het standpunt dat het land niet in staat zal zijn de interventie in Syrië lang genoeg vol te houden.

Wat hieraan bijna grappig is, is dat de mensen die dit bedachten (of er in geloven) onbewust refereren aan de dollars uit Saudi-Arabië die Amerikaanse interventies vaak ondersteunden. Dat Syrië in vergelijking daarmee een landje kerkratten is mag duidelijk zijn. Maar is het waar? Ook dat valt tegen, en de meeste analisten geloven er weinig van.

Gisteren las ik ergens al, dat de Russen vooral oude munitie uit het Sovjet-tijdperk opmaken. Dat klinkt logisch als je beseft hoe hoog de stukprijs van een kruisraket is, maar dat was naar alle waarschijnlijkheid niet waarom de Russen eenmalig die kruisraketten vanuit de Kaspische Zee lanceerden. Dàt was vooral om duidelijk te maken hoezeer Rusland zich de afgelopen jaren militair verbeterd had – het was een prestatie die de USA hen niet na kon doen, en dat werd er even in gewreven. Maar dat de arsenalen nog vol lagen met licht verouderde munitie van minstens 25 jaar geleden is geen onredelijke veronderstelling, en het gebruik daarvan drukt de kosten inderdaad. Munitie heeft ook een houdbaarheidsdatum, en deze moest toch vervangen worden. Dan is het gebruik er van bijna gratis.

Merk op: de Nederlandse inspanning is al vergeten

De meest recente berekeningen gaan er van uit dat Rusland de interventie kan volhouden tegen een prijs tussen de 1 en 2 miljard dollar op jaarbasis. Met een jaarlijks budget voor defensie van $54 miljard zou dat geen probleem moeten zijn.

Amerikaanse Ruslanddeskundigen zien dit alles nu steeds helderder, en het is nog slechts een kwestie van tijd eer de president dit op zijn bordje krijgt. Ook dat is een reden waarom de Amerikanen haast hebben de Syrische burgeroorlog te beëindigen. Via onderhandelingen, want dat is de enige manier waarop de USA in deze kwestie nog iets van haar prestige bewaren kan. Ook de pogingen van de USA om er via onderhandelingen achter te komen welke Syrische prominenten men zou kunnen gebruiken om Assad te wippen werden immers een fiasco.

Het blijft de vraag of Rusland en Syrië erg genegen zullen zijn hierin mee te gaan. Nu een militaire overwinning op de ‘gematigden’ binnen handbereik ligt, en niemand zich zal kunnen veroorloven IS te steunen, is een verlengde inspanning mogelijk te prefereren boven een vrede die de Amerikanen een rol geeft in het geheel. Dat IS in Irak lijkt in te storten is fijn voor de USA, maar het leeuwendeel van de huidige inspanning komt voor rekening van Rusland.

Obama zal zich de komende tijd vooral gaan opblazen over de Amerikaanse bijdrage in Irak. Wat ietwat mager is, voor wie beseft dat men zich daar juist recent met veel fanfare uit terugtrok. Maar de Amerikaanse president zal niet veel keus hebben. Slepende onderhandelingen over Syrië (Putin en Assad gaan dat oeverloos rekken), waarin de westerse belanghebbenden ondertussen al hebben erkend dat Assad wegkrijgen er niet langer in zit, stralen slecht af op zijn presidentschap. Hoe sneller de Syrische burgeroorlog beëindigd wordt, hoe beter het is voor het westen (en haar machthebbers).

Maar in het Syrische theater heeft de USA weinig drukmiddelen over. Dat zou het dilemma kunnen scheppen, of men een packagedeal wil waarin ook de situatie in Oekraïne betrokken wordt. Dat zou iets oplossen, maar ook bevestigen dat de periode van Amerikaanse expansie ten koste van het voormalige Sovjet-imperium ten einde is. Dat zou Obama definitief een zwart kruisje in de Amerikaanse historie bezorgen. Ook, dat we teruggaan naar de regionale conflicten waar de Koude Oorlog om berucht was. Uitstel hiervan zou betekenen dat de volgende Amerikaanse president hiervan de lasten zal moeten dragen.