Wanneer er duizenden euro’s uit je eigen portemonnee mee gemoeid zijn en ook een aanzienlijk deel van je levensvreugde op het spel staat, kijk je anders aan tegen het SARS-CoV-2 Corona-gebeuren.

Soms maak ik me te druk om alles wat te maken heeft met het Wuhan-virus en met types als Hugo de Jonge, of nog ergere. Dat is een extra reden dat ik hier zo nuchter mogelijk alleen wat waarnemingen noteer: om mezelf te helpen mijn eigen kalmte te bewaren.

Een misvorming
Op eerste Paasdag – ik verzin het niet, niets van wat ik hier schrijf verzin ik, alleen aan het einde voeg ik een logische gevolgtrekking toe – ontdekte ik een lichte misvorming aan mijn lichaam. Even dacht ik aan kanker, maar daarvoor was de misvorming te groot; zo ineens. De volgende dag stelde ik een andere diagnose. Een paar dagen later werd die bevestigd door de vervangster van mijn huisartsen, die direct de afdeling chirurgie van het plaatselijke hospitaal inlichtte. Snel kreeg ik een uitnodiging van die afdeling en luttele weken later bevestigden ook die algemene chirurg (en zijn assistent in opleiding) de diagnose.

Toen ik voor dat intakegesprek naar het ziekenhuis ging, vergat ik een mondkapje mee te nemen, maar bij de ingang kreeg ik een gratis exemplaar. Ten behoeve van het onderzoekje door de chirurg moest ik het ding even afzetten. Ik hoefde het ding “wat hem betreft niet opnieuw op te zetten”. Toen ik weg kon, zei ik dat ik het ding wel weer opnieuw voor zou doen om geen ophef te veroorzaken. Hij besteedde er weinig woorden aan, maar liet weten dat hij dat geen slecht idee vond.

Een bedankje van een chirurg
Deze chirurg vertelde over de mogelijke operatie en noemde daarbij ook een aantal risico’s die op mij best hoog overkwamen. Zodoende sprak ik met hem af dat hij me een week later zou bellen om te vragen of ik me inderdaad door hem ging laten opereren. Hij gaf me een papiertje met een website-adres waarop meer data te vinden zouden zijn over die risico’s.

Voordat ik die website raadpleegde, ontdekte ik al dat er bij de betreffende operaties nogal wat ‘gedoe’ is met zogenaamde ‘meshes’. Een ‘mesh’ is een ‘matje’ van kunststof dat in je lichaam aangebracht wordt met de bedoeling dat het daar voor altijd blijft zitten. Kort erna zou ik naar vrienden in Friesland gaan om hen te helpen met werken in hun grote tuin. Mijn broer, ik en vele anderen.

We gingen er onder andere een terras aanleggen, waarbij we –vanzelfsprekend, zeker op die vruchtbare grond daar– ook gebruik gingen maken van worteldoek. Ik grapte tegen mijn broer dat ik opzag tegen het laten plaatsen van een stukje worteldoek in mijn lichaam. Pas enkele weken later ontdekte ik dat die meshes daadwerkelijk gemaakt worden van een soort plastic die veel weg heeft van wat dáárvoor gebruikt wordt.

Ik raadpleegde ook de website waar de nuchtere chirurg mij naar verwezen had. Die bleek een weinig nuttige bron voor verder onderzoek: er stonden voetnoten bij allerlei beweringen, maar die voetnoten leken wel links te zijn maar waren dat niet. In ons telefoontje wees ik de chirurg daar ook op. Hij was verrast en bedankte me voor de waarschuwing…

Een geniale Duitser
Intussen was ik ook een Duitse chirurg op het spoor gekomen die de noodzakelijke operaties verricht zonder gebruik van die ‘matjes’. Op internet was veel lof voor hem te vinden: zowel van zijn patiënten als van andere chirurgen. Zijn roem reikt ver over de grenzen van zijn vaderland. Hij houdt van tijd tot tijd zelfs ‘intake-gesprekken’ in Amsterdam voor potentiële Nederlandse patiënten.

Maar niet in SARS_CoV_2 tijd! In plaats van die intakegesprekken waren er nu ‘zoom-sessies’.

Zo langzamerhand werd de hinder van mijn aandoening ernstiger en ik koos voor behandeling door de Duitse top-chirurg. Zijn kliniek vroeg me om hen de verwijsbrief te sturen en de reactie van mijn verzekeraar op het behandelplan en kostenplaatje. Mijn huisartsen praktijk deed vreemd over die verwijsbrief en ze deden dat op een bijzonder tijdstip. Ze wilden dat ik eerst de verzekeraar raadpleegde… Toen ik hen erop wees dat dit de omgekeerde wereld was, kreeg ik het bericht dat er de volgende dag een verwijsbrief klaar zou liggen. De volgende dag ging ik niet al te vroeg naar de praktijk, maar de verwijsbrief was er toch nog niet.

Het bleek ook een speciale dag voor de praktijk: er stond speciaal iemand bij de voordeur omdat het SARS-CoV-2-prikdag was. Het bizarre was dat er blijkbaar erg weinig mensen op af kwamen: twee van de assistentes waren – in hun witte jassen! – aan het werk in de tuin… Ik ontving wel een brief. Bij thuiskomst maakte ik hem pas open. Het bleek geen verwijsbrief maar een uitdraai van een deel van mijn medisch dossier…

Testen dan maar
Toen ik mijn vliegreis naar Duitsland al geboekt had, werden de Duitse maatregelen scherper in reactie op de uitbreiding van het aantal testen in Nederland. Ik leek de reis te moeten cancelen omdat er een te lange quarantaine tijd vereist werd. Van een van de assistenten in Nederland van de geniale chirurg, kreeg ik te horen dat die quarantaine verbroken mocht worden om terug naar Nederland te gaan. Wel moest ik me laten testen op SARS-CoV-2. Dat testen mocht niet te vroeg en niet te laat gebeuren. Van Duitsland mocht het bewijs niet ouder zijn dan 48 uur. Nu fietste ik afgelopen jaar regelmatig langs de drive-in GGD-teststraat op een industrieterrein ten oosten van Enschede, dus daar hoefde ik niet naar te zoeken.

Een paar dagen voor mijn reis ving ik echter op dat de drive-in teststraat inmiddels op het terrein van de universiteit te vinden was, juist helemaal aan de westelijke kant. Geen echt probleem. Wel vreemd. Het bord dat de weg wees naar die eerdere locatie was men dus vergeten te verwijderen. Wat zou er eigenlijk achter die verplaatsingen zitten?

Moest ik trouwens wel bij de GGD zijn voor een test? De GGD’s, de tweede G staat voor gemeentelijke, worden beschreven in hoofdstuk IV van de Wet Publieke Gezondheid. Het eerste wat opvalt als je daar een blik op werpt, is dat de taken van die diensten ook kunnen worden overgedragen naar een samenwerkingsverband van gemeenten. Zodoende moest ik op zoek naar de GGD-Twente. Elke GGD heeft eigen website-bouwers valt me op: die van GGD-Rijnmond is bijvoorbeeld totaal anders van opzet…

Maar goed, de GGD-Twente dus. Op zoek naar het test-gebeuren is het eerste waar deze website me op wijst dat de GGD niet kan garanderen dat het resultaat van testen door hen, bij me binnen is voordat ik op reis ga. Lekker dan. Maar misschien doen ze overdreven voorzichtig? Ik bel dus toch.

Ik kom natuurlijk terecht in zo’n geavanceerd systeem dat je eerst wat vertelt en je dan keuzes laat intypen. Laat dat ingesproken tekstje nu toch ook gelijk beginnen over “we kunnen u niet garanderen”! Als ik vervolgens een echt mens aan de lijn krijg, val ik dus maar maar met de deur in huis: begrijp ik het goed dat u me eigenlijk adviseert om naar een commercieel testbureau te gaan? Ja, dat had ik goed begrepen…

Voor slechts 40 euro kan ik dan, best dichtbij huis, me op zondag laten testen en dan ben ik nog op tijd om mijn ‘certificaat’ te ontvangen, te printen voor op Schiphol de volgende morgen en te uploaden naar de Duitse zusterorganisatie van de RIVM.

Het lukt!

Grappig detail: ik kom in een testwinkeltje –letterlijk: het is een winkelpand dat hier, zo te zien tijdelijk, voor in gebruik genomen is– om me in mijn mond en neus te laten betasten, maar bordjes vragen me of ik op het traject van voordeur naar betast-hoekje nog wel een muilkorfje voor doe. Ik heb er geen bij me, maar niemand besteedt er verder aandacht aan.

Ik ben al bijna aan de beurt voor het staafje bij een hoekje met een wat lomp overkomende allochtoonse jongeman, wanneer ik vanuit een ander hoekje gewenkt wordt door een jongedame. Uit alles blijkt dat zij al in de zorg werkte of toch tenminste heel goed opgelet heeft tijdens de spoedcursus. Ik ben ontspannen en het ondergaan van dat tastwerk valt heel erg mee. Het test resultaat is op tijd binnen en ik kan de pdf van het ‘certificaat’ met gemak op tijd uploaden.

Wanneer ik de volgende morgen, reeds vlakbij het vliegtuig, mijn paspoort en boarding pass moet laten zien, vraagt de jongedame of ik ook nog een weggooi-muilkorfje bij me heb. In Duitsland staat men daar op. Ik heb er geen, en vraag waar ik zo’n ding nu zo snel nog kan krijgen: ik moet uit de rij en naar boven. Gelukkig staat er vlak achter mij een vriendelijke allochtone landgenoot, die dit net iets eerder had gehoord en die een verpakking met 10 stuks uit een automaat gehaald heeft. Hij geeft me er een.

Als ik het vliegtuig instap, heb ik mijn eigen gewassen en natuurlijk goed heet gestreken lapje nog voor, en krijg ik te horen dat men reeds in het vliegtuig zo’n weggooilapje wenst. Omdat ik geen ruzie zoek maar een goede chirurg, ga ik ter plekke onmiddellijk het ene lapje voor het andere vervangen en de vrouw deinst achteruit. Het cabine-personeel let er goed op dat iedereen in het vliegtuig het kapje niet alleen over de mond maar ook over de neus draagt. Ze houden elkaar niet aan die regel. Dat dan weer niet.

In Duitsland
Voordat we in Berlijn in de eigenlijke ontvangsthal komen, worden we opgewacht door een stuk of 15 politieagenten, die op beschaafde wijze vragen naar een bewijsje dat je bent aangemeld bij die ‘Duitse RIVM’.

Met de kliniek heb ik afgesproken dat ik opgehaald wordt van het vliegveld. De vriendelijke vijftiger aan het stuur maakt onmiddellijk duidelijk dat muilkorfjes in zijn auto beslist niet verlangd worden. Hij verwijst daarbij naar de chirurg. Als hij me afzet bij het hotel wenst hij me sterkte en krijg ik een stevige hand.

In het hotel, dat ook goede afspraken heeft met de dokter, zie ik allerlei aanwijzingen met betrekking tot handen wassen, mondkapjes en dergelijke, maar er wordt niet moeilijk over gedaan. Wanneer ik meld dat ik formeel in quarantaine ben, haalt de receptionist zijn schouders lichtjes op en grijnst wat. Een paar uur later loop ik naar de kliniek voor een intake, die volgens eerdere berichten ook een SARS-CoV-2-test zou inhouden. Mijn testbewijs volstaat echter.

Ik word in elke fase bijna precies tegelijk behandeld met een andere Nederlander. Hij is echter met de auto. Hij kreeg wél een soort testje van de dokter. Voor automobilisten was er bij de grens geen enkele vorm van controle. Daarmee is het verschil in behandeling van ons beiden logisch verklaard.

Tijdens het intakegesprek met mij trekt de chirurg zijn mondkapje naar beneden om wat prettiger adem te halen. Bij het vertrek krijg ik een hand. Van de betrouwbaar ogende anesthesiste krijg ik geen hand en haar mondkapje blijft op tijdens het kennismakingsgesprek.

Het geheel blijft intussen een nogal surrealistisch gebeuren: duizend kilometer reizen, kennismaken met twee medici die een andere taal spreken en je dan twee dagen later door hen niet alleen laten opereren maar ook volledig onder narcose laten brengen. Er bestaat geen manier waarop je nog explicieter je leven in de handen van anderen legt. Het is tegelijkertijd ook mooi: zó beschaafd is West-Europa nu nog.

In Duitsland is het bijna standaard dat mensen na een operatie een soort van massage krijgen om het stromen van de lymfe wat aan te moedigen. De man die dat uitvoert, ik schat hem een jaar of veertig, komt daarvoor naar het hotel in een ‘eigen’ hotelkamer: een stuk of zeven patiënten van de goede dokter hebben een eigen kamer geboekt en die komen een voor een naar die van de masseur. Hij draagt geen mondkapje maar wel een T-shirt met daarop een afbeelding van Jack Dorsey, de baas van Twitter! Op de gebreide muts zijn zelfs de letters CEO (Chief Executive Officer) te zien. Ik wacht tot de behandeling klaar is voordat ik opmerk: ‘Maar u bent dus een fan van Jack?’. Hij snapt het niet. Hij wist niet wie het was. Au.

Binnen een straal van 150 meter kom ik op mijn trage wandeling vanuit mijn hotel drie ‘Corona-testlocaties’ tegen.

Onder de radar
Die logische gevolgtrekking die ik aankondigde is gelijk mijn toch nog wel enigszins optimistische afsluiting van deze tekst.

De houding van beide chirurgen met betrekking tot de SARS_CoV_2 hysterie, bleek verrassend veel overeen te komen. En let wel: ik sprak hen niet bij iemand thuis of op een demonstratie op Malieveld of Museumplein, maar in het ziekenhuis, in hun hoedanigheid als mijn specialist. Ze moeten echt niets hebben van beleid dat gemaakt wordt door volstrekt incompetenten die geen enkele affiniteit hebben met gezondheidszorg: de managers á la Rutte en De Jonge.

Maar ze lopen daar niet mee te koop! Ze weten wel beter!

Ze beseffen immers dat volk van het type “Waarom zou ik voor ingenieur studeren als ik hun manager kan worden?” die bijna grenzeloze onderlinge ‘solidariteit’ kennen die uitgaat boven zowel hun angst als hun minachting voor ‘nerds’.

Uitsluitend die collega-managers kunnen ze immers tot op zekere hoogte vertrouwen; tegenover de rest van de bevolking moeten ze het hebben van hun façade en/of hun officiële en onofficiële persofficieren.

De medici van niveau daarentegen maken hun opvattingen wél kenbaar aan mensen die ze kunnen vertrouwen. Dat zijn er gelukkig heel wat meer. Mensen zoals die chauffeurs: ja er waren er meerdere. Mijn beste vriend vroeg daarom zijn eigen huisarts ook pas naar diens echte mening over het SARS-CoV-2 gebeuren, nadat hij eerst zelf zijn eigen verhaal daarover had gedaan. Opgelucht stortte de arts bij wijze van spreken zijn hart bij hem uit. Let wel: huisartsen en andere zorgverleners worden in feite voortdurend bedreigd met verlies van inkomen en aanzien door het managers-tuig.

O ja, ik heb mijn verhaal iets geanonimiseerd. Ik zal echt geen enkele medewerking verlenen mocht het geteisem van mij eisen de namen van die chirurgen en die huisarts te geven. Indien nodig pleeg ik meineed.

Er staat wat op het spel.

Veel, eigenlijk.

En als gepensioneerde kan ik me iets meer veroorloven.

Wellicht zie ik u op het Museumplein op 5 september a.s..