De Europese christendemocraten zijn onderling slaags geraakt over de vraag of men Orban en zijn Hongaren nog wel binnen de gelederen dulden wil.

Dit is ietwat komiek. Pas nu de ondergang van de sociaaldemocraten als concurrent voor de positie van grootste bloedgroep aanstaande is gaat men boos doen tegen Orban. Die met zijn Fidesz tot dat moment vooral welkom was om het volume in de rangen van de christendemocraten te vergroten. Nu Orban steeds meer een factor wordt om het geloof in de heilige EU tot normale proporties terug te brengen, moet men hem bij de EVP niet meer. Andere koers of opkrassen.

Heel christendemocratisch, dat begrijpt u. Vandaar ook de geëiste excuses, en ongetwijfeld moet hij God en de paus nog vergeving vragen. Zie ook de afbeelding boven dit stukje.

Is het moment nu gunstig? Eigenlijk niet, en dat is het meest ironische aan het geblaf uit Duitse kring. Want als men Orban naar de groeiende coalitie van EU-sceptische partijen jaagt, is niet gezegd dat de Oostenrijkse christendemocraten hen niet volgen zullen. Dat dit de supersnelweg naar de volgende existentiële crisis van de EU is. lijkt nog helemaal niemand te beseffen. Toch is dat zo.

De volgende existentiële crisis van de EU

Dat heeft te maken met het ietwat bezopen concept van de Europese Spitzenkandidaten, de man of vrouw die de verschillende bloedgroepen in het parement presenteren als hùn kandidaat voor het voorzitterschap van de EU. Dat de regeringsleiders daarover beslissen en dat het EP alleen Ja of Ja mag zeggen doet verder niet ter zake. Dacht men. Het Spitzenkandidaten-concept werd bedacht door ex-EP-voorzitter Martin Schultz, die een sluiproute gevonden meende te hebben om zichzelf de EC binnen te werken als voorzitter. Dat, door zichzelf als Europa-breed sociaaldemocratisch kandidaat te presenteren. De christendemocraten namen de uitdaging aan, werden de grootste en het gevolg was Juncker.

Dat de sociaaldemocraten het geloof in het concept na het verdwijnen van Schulz hebben verloren, toont zich met hun huidige Spitzenkandidaat Frans Timmermans, maar dat verder ter zijde. Maar nu ook de liberalen onder Verhofstadt denken iets van een kansje te maken is de beer los. Want wat gaat men doen als na EP2019 EU-kritische partijen de grootste fractie zouden vormen? Hebben die dan plotseling het recht een Spitzenkandidaat als EC-voorzitter naar voren te schuiven? Niemand die het gelooft, maar dan heeft de EU opnieuw een zelfgeschapen probleem. Zowel wat betreft haar democratische gezindheid, haar eerlijkheid over haar politieke instituties als haar politieke verstand.

Ondertussen juichen de media over deze christendemocratische uiting van democratische gezindheid. En dat moet een heel continent bestieren?