Iedereen kent vast die rekenkundige grap wel, die begint met: als 20 arbeiders 30 dagen nodig hebben om een huis te bouwen, kun je een huis dan in 1 dag bouwen met 600 arbeiders? China spot met de er in verpakte wijsheid.

Rekenkundig lijkt de anekdote te kloppen, maar tegelijkertijd wordt dit vooral gebruikt als lesje dat een tijdsduur lang niet altijd een lineair proces is dat de enige tijdsfactor behelst in een constructieproces. Desalniettemin laat onderstaand filmpje zien dat je je ook weer niet al te sterk moet vastklampen aan deze wijsheid:

1,500 Chinese construction workers built this train station in just nine hours. pic.twitter.com/JSEKpLv37L

— SCMP News (@SCMP_News) January 25, 2018

Duur: 1:00 min

Publicatie 25 januari

Natuurlijk, als je in de bouw eerst fundamenten moet leggen en je een tussentijds drogingstijdeffect (vanwege gestort beton of iets dergelijks) hebt dat je moet meerekenen, dan is het voor de meeste mensen eenvoudiger te overzien. Maar wat het stukje waar ik dit vond onderstreepte, is dat heel veel van de tijdsfactoren die westerse bouw soms enorm vertragen terug te vinden zijn in de red tape: procedures, voorschriften, ambtelijke traagheid in afhandeling en veel extra tijdsdruk door administratieve handelingen die de bouwers zich dienen te getroosten om zelfs maar te mogen beginnen.

Is bureaucratie de ziekte van het westen, of is het de ziekte van een overgereguleerde maatschappij? Is het wel een ziekte, of is onze moderne traagheid noodzakelijk om de veiligheid voor alle gebruikers tot in de heel verre toekomst te garanderen? Tot ver voorbij de waarschijnlijke gebruiksduur van wat we bouwen? Ik herinner mij persoonlijk de bouw van een nieuwe bibliotheek in de stad waar ik woon – 35 jaar geleden. Duurde een maand of zes a acht, en zal ongetwijfeld veel bureaucratie hebben bezig gehouden, want het werd gerealiseerd op de grens van een monumentale binnenstad van internationale allure.

Een gebouw dat bestemd was de eeuwen te trotseren, zo leek het. Ik stond dan ook ietwat vreemd te kijken toen ik er een jaar of vijf geleden langskwam en constateerde dat het weg was: de bibliotheek was niet opgeheven maar had door krimp een kleiner gebouw moeten betrekken, en de indrukwekkende prestatie uit mijn jeugd stond daarna vooral in de weg omdat het design van het gebouw ander gebruik niet eenvoudig maakte. Hoe consequent ook, het ging in tegen mijn instinct: dat als je iets bouwt voor de eeuwigheid het vreemd is het na 25 jaar af te breken. Dat ze daar in China niet mee zitten is duidelijk. Iets om eens te overdenken.